အစ္စရေးလူအများစု ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ပြန်သွားတာ အနှစ် ၇၀ ကြာနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ တချို့ကတော့ ပါးရှားအင်ပါယာ နယ်မြေတချို့မှာ နေကြတုန်းပဲ။ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က ယေဟောဝါရဲ့ ပညတ်တွေကို သင်ပေးတဲ့ ပုရောဟိတ် ဧဇရပဲ။ ဂျေရုဆလင်မြို့က လူတွေဟာ ဘုရားပညတ်ကို မလိုက်နာကြမှန်း ဧဇရသိသွားတဲ့အခါ ပြန်သွားပြီး ကူညီပေးချင်တယ်။ ဒါနဲ့ ပါးရှားဘုရင် အာတဇေရဇ်က ‘ဘုရားက မင်းကို ဉာဏ်ပညာပေးလို့ ကိုယ်တော့်ပညတ်ကို မင်းသွန်သင်ပေးနိုင်တာ။ သွားပါ၊ လိုက်ချင်တဲ့သူတွေကိုလည်း ခေါ်သွားပါ’ လို့ခွင့်ပေးတယ်။ ဧဇရလည်း ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ပြန်ချင်သူတွေနဲ့ တွေ့ဆုံတယ်။ ခရီးတစ်လျှောက် အန္တရာယ်ကင်းဖို့ ဆုတောင်းပြီး ထွက်လာကြတယ်။

လေးလကြာပြီးနောက် ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ရောက်သွားတယ်။ ဂျူးခေါင်းဆောင်တွေဟာ ဧဇရဆီလာပြီး ‘အစ္စရေးတွေဟာ ဘုရားစကား နားမထောင်ဘူး။ မှားယွင်းတဲ့ဘုရားတွေကို ဝတ်ပြုတဲ့ မိန်းမတွေနဲ့ လက်ထပ်ကြတယ်’ လို့ပြောတယ်။ ဒါနဲ့ ဧဇရ ဘာလုပ်သလဲ။ လူတွေရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ဒီလိုဆုတောင်းတယ်– ‘ယေဟောဝါဘုရား၊ ကျွန်တော်တို့အတွက် ကိုယ်တော်အများကြီး လုပ်ပေးပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ကိုယ်တော့်ကို ပြစ်မှားကြပါပြီ။’ လူတွေဟာ နောင်တရပေမဲ့ မှန်တာကို မလုပ်ကြသေးဘူး။ ဧဇရဟာ အကြီးအကဲတွေ၊ တရားသူကြီးတွေကို ရွေးချယ်ပြီး အဲဒီကိစ္စကို စုံစမ်းခိုင်းတယ်။ နောက်သုံးလအတွင်းမှာ ယေဟောဝါကို ဝတ်မပြုသူတွေကို နှင်ထုတ်လိုက်တယ်။

တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် ကြာသွားပြီ။ ဒီအတောအတွင်း ဂျေရုဆလင်မြို့ရိုးကို ပြန်တည်ဆောက်ကြတယ်။ ဧဇရဟာ လူထုရင်ပြင်မှာ လူတွေကို စုဝေးစေပြီး ဘုရားသခင့်ပညတ်ကို ဖတ်ပြတယ်။ ပညတ်ကျမ်းကို ဧဇရ ဖွင့်တဲ့အခါ လူတွေ မတ်တတ်ရပ်နေကြတယ်။ ယေဟောဝါကို ဧဇရ ချီးမွမ်းတဲ့အခါ လူတွေက သဘောတူကြောင်း ကောင်းကင်ဘက် လက်ဖြန့်ပြီး တင်ပြကြတယ်။ ပညတ်ကျမ်းကို ဧဇရဖတ်ပြီး ရှင်းပြတဲ့အခါ လူတွေ အာရုံစိုက်နားထောင်ကြတယ်။ ယေဟောဝါကို ပြစ်မှားမိပြန်ပြီလို့ ဝန်ခံပြီး ငိုကြွေးကြတယ်။ နောက်တစ်နေ့မှာ ဧဇရဟာ နောက်ထပ်ပညတ်တွေကို ဖတ်ပြပြန်တယ်။ တဲနေပွဲ ကျင်းပရတော့မယ်ဆိုတာ သူတို့ သိသွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ပွဲတော်အတွက် စပြင်ဆင်ကြတော့တယ်။

ပွဲနေ့ခုနစ်ရက်အတွင်း လူတွေ ပျော်ရွှင်ကြပြီး သီးထွက်ကောင်းတဲ့အတွက် ယေဟောဝါကို ကျေးဇူးတင်ကြတယ်။ ယောရှုအချိန်မှာ ဒီလိုတဲနေပွဲမျိုးကို နောက်ဆုံးကျင်းပခဲ့ကြတာ။ ပွဲတော်ပြီးလို့ လူတွေ စုဝေးတဲ့အခါ ဧဇရ ဒီလိုဆုတောင်းတယ်- ‘ယေဟောဝါဟာ ကျွန်ဘဝကနေ ကျွန်တော်တို့ကို ကယ်တင်တယ်၊ တောကန္တာရမှာ ကျွေးမွေးတယ်၊ ဒီပြည်ကိုလည်း ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တော့်ကို ထပ်ခါထပ်ခါ ပြစ်မှားနေကြတယ်။ ပရောဖက်တွေလွှတ်ပြီး သတိပေးပေမဲ့ နားမထောင်ကြဘူး။ ဒါတောင်မှ၊ ကိုယ်တော် စိတ်ရှည်တုန်းပဲ။ အာဗြဟံကို ကိုယ်တော် ပေးခဲ့တဲ့ကတိ မပျက်ဘူး။ အခု ကိုယ်တော့်စကား နားထောင်ပါ့မယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်။’ ကတိခံဝန်ချက်ကို ချရေးပြီး မှူးမတ်တွေ၊ လေဝိသားတွေနဲ့ ပုရောဟိတ်တွေက တံဆိပ်ခတ်ကြတယ်။

နေဟမိဟာ ပါးရှားပြည်၊ ရှုရှန်မြို့မှာနေတဲ့ အစ္စရေးလူမျိုးဖြစ်ပြီး ဘုရင်အာတဇေရဇ်ရဲ့ အမှုထမ်းဖြစ်တယ်။ ယုဒပြည်ကနေ နေဟမိရဲ့အစ်ကို ရောက်လာပြီး ဒီသတင်းဆိုးပြောပြတယ်– ‘ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ပြန်သွားတဲ့သူတွေ မလုံခြုံကြဘူး။ ဗာဗုလုန်တွေဖျက်ဆီးလိုက်တဲ့ မြို့ရိုးတွေနဲ့ မြို့တံခါးတွေကိုလည်း ပြန်မဆောက်ရသေးဘူး။’ နေဟမိ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ်။ ဂျေရုဆလင်မြို့ကိုပြန်ပြီး ကူညီပေးချင်လို့ ဘုရင့်ခွင့်ပြုချက်ရဖို့ ဆုတောင်းခဲ့တယ်။

နေဟမိ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာကို ဘုရင်သတိထားမိတယ်။ ‘မင်းအရင်က ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ’ လို့မေးတော့ နေဟမိက ‘ဂျေရုဆလင်မြို့ ပျက်စီးနေတော့ ဘယ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ’ လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ဘုရင်က ‘ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ’ လို့မေးတော့ နေဟမိက ချက်ချင်း အသံတိတ် ဆုတောင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ‘မြို့ရိုးပြန်ဆောက်ဖို့ ဂျေရုဆလင်ကို ပြန်ခွင့်ပေးပါ’ လို့ ခွင့်တောင်းတယ်။ ဘုရင်အာတဇေရဇ်က သွားခွင့်ပေးပြီး ခရီးတစ်လျှောက် လုံခြုံဖို့ စီစဉ်ပေးလိုက်တယ်။ နေဟမိကို ယုဒပြည် ဘုရင်ခံအဖြစ်ခန့်ပြီး မြို့ဂိတ်တံခါးတွေအတွက် သစ်သားတွေကိုလည်း ပေးလိုက်တယ်။

နေဟမိ ဂျေရုဆလင်မြို့ ပြန်ရောက်တဲ့အခါ မြို့ရိုးတွေကို စစ်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ ပုရောဟိတ်တွေ၊ ခေါင်းဆောင်တွေနဲ့ တွေ့ပြီး ‘အခြေအနေ တော်တော်ဆိုးတာပဲ။ ချက်ချင်း အလုပ်စဖို့လိုတယ်’ ဆိုပြီးပြောတော့ လူတွေ သဘောတူကြတယ်။ ဒါနဲ့ မြို့ရိုးကို စဆောက်ကြတယ်။

ဒါပေမဲ့ အစ္စရေးလူမျိုးရဲ့ ရန်သူတချို့က ‘မင်းတို့ဆောက်နေတဲ့ မြို့ရိုးဟာ မြေခွေးတက်ရင်တောင် ပြိုမှာ’ ဆိုပြီး လှောင်ပြောင်တယ်။ ဆောက်လုပ်နေသူတွေဟာ လှောင်ပြောင်တာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ဆက်ဆောက်ကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခိုင်ခံ့တဲ့မြို့ရိုး ရုပ်လုံးပေါ်လာတယ်။

ရန်သူတွေဟာ အရပ်ရပ်ကလာပြီး ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ရုတ်တရက်တိုက်ခိုက်ဖို့ ကြံစည်တယ်။ ဒီသတင်းကို ကြားတဲ့အခါ ဂျူးတွေ ကြောက်ကုန်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ နေဟမိက ‘မကြောက်ကြနဲ့။ ယေဟောဝါ ငါတို့နဲ့အတူရှိတယ်’ လို့အားပေးတယ်။ ဆောက်လုပ်နေသူတွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့ အစောင့်တွေ ချထားပေးတဲ့အတွက် ရန်သူတွေ တိုက်ခိုက်လို့မရဘူး။

၅၂ ရက်တည်းနဲ့ မြို့ရိုးတွေနဲ့ ဂိတ်တံခါးတွေကို အပြီးအစီး ဆောက်လုပ်နိုင်ခဲ့ကြတယ်။ နေဟမိဟာ အပ်နှံပွဲအတွက် လေဝိသားအားလုံးကို ဂျေရုဆလင်မြို့ဆီ လာဖို့ခေါ်လိုက်တယ်။ သူတို့ကို သီချင်းသည်နှစ်ဖွဲ့ ဖွဲ့လိုက်တယ်။ ဒီအဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့က စမ်းရေတွင်းတံခါး လှေကားကနေ မြို့ရိုးပေါ်တက်သွားပြီး လက်ယာရစ်၊ လက်ဝဲရစ် ချီတက်ကြတယ်။ ချီတက်နေရင်း တံပိုး၊ လင်းကွင်း၊ စောင်းတွေ တီးခတ်ပြီး ယေဟောဝါကို ချီးမွမ်းသီချင်း ဆိုကြတယ်။ တစ်ဖွဲ့ကို ဧဇရ၊ နောက်တစ်ဖွဲ့ကို နေဟမိ ဦးဆောင်ပြီး ဗိမာန်တော်မှာ ပြန်ဆုံကြတယ်။ ယောက်ျား၊ မိန်းမ၊ ကလေးပါမကျန် အားလုံးဟာ ယေဟောဝါကို ပူဇော်သက္ကာတွေ ဆက်သပြီး ပွဲခံကြတယ်။ ရွှင်လန်းဝမ်းမြောက်နေတဲ့ သူတို့ရဲ့အသံကို အဝေးကြီးကတောင် ကြားရတယ်။