ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
လုပ်ရမယ့် ဝတ္တရားကို လုပ်ခဲ့ရုံလေးပါ
ဒေါ်နယ် ရစ်လီဟာ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ တရားရေးကိစ္စတွေမှာ ရှေ့နေအဖြစ် နှစ်ပေါင်း ၃၀ ကျော် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့တယ်။ လူနာတွေမှာ သွေးသွင်းခြင်းကို ငြင်းဆိုပိုင်ခွင့် ရှိကြောင်း ဆရာဝန်တွေ၊ တရားသူကြီးတွေ နားလည်လာအောင် ကူညီပေးရာမှာ အဓိက အခန်းကဏ္ဍကနေ ပါဝင်ခဲ့သူ ဖြစ်တယ်။ သူ့အကူအညီကြောင့် အမေရိကန် တရားရုံးတွေမှာ အမှုများစွာ အနိုင်ရခဲ့တယ်။ မိတ်ဆွေတွေရဲ့ အပြောအရ ဒွန်ဟာ ဝီရိယ ရှိတယ်။ နှိမ့်ချတယ်။ ကိုယ်ကျိုးစွန့် စိတ်ဓာတ် ရှိတယ်။
ကုသလို့ မရတဲ့ ရှားပါး အာရုံကြောရောဂါတစ်မျိုး ဒွန်မှာ ရှိနေကြောင်း ၂၀၁၉ မှာ စစ်ဆေးတွေ့ရှိခဲ့တယ်။ အချိန်တိုအတွင်းမှာပဲ ရောဂါဆိုးလာပြီး ၂၀၁၉၊ ဩဂုတ် ၁၆ မှာ ဆုံးသွားတယ်။ ဒါကတော့ ဒွန်ရဲ့ ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိပါ။
၁၉၅၄၊ အမေရိကန်၊ မင်နီစိုတာပြည်နယ်၊ စိန့်ပေါလ်မြို့မှာ ကျွန်တော် မွေးလာတယ်။ မိဘတွေက လူလတ်တန်းစား ရိုမန်ကက်သလစ်တွေပါ။ မွေးချင်း ငါးယောက်မှာ ကျွန်တော်က ဒုတိယ။ ငယ်ငယ်တုန်းက ကက်သလစ်ကျောင်းမှာ တက်ခဲ့ရတယ်။ ချာ့ချ်ပွဲတော်တွေမှာ ဘုန်းကြီးကို ဝိုင်းကူပေးရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာအသိပညာ သိပ်မရှိဘူး။ အရာခပ်သိမ်းကို ဖန်ဆင်းတဲ့ ဘုရားတစ်ပါး ရှိရမယ်လို့ ယုံပေမဲ့ ချာ့ချ်ကိုတော့ အယုံအကြည် မရှိဘူး။
အမှန်တရား သိရှိလာခြင်း
ဝီလျံ မစ်ချယ် ဥပဒေကောလိပ်မှာ ပထမနှစ် တက်နေတုန်း အိမ်ကို ယေဟောဝါသက်သေတွေ ရောက်လာတယ်။ အဝတ်လျှော်နေရင်းတန်းလန်းဆိုတော့ သက်သေခံမောင်နှံက နောက်မှ ပြန်လာမယ်လို့ ပြောသွားတယ်။ သူတို့ ပြန်လာတော့ “လူဆိုးတွေလောက် လူကောင်းတွေ ဘာလို့ မကောင်းစားတာလဲ၊” “ပျော်ရွှင်ဖို့ ဘာလုပ်ရမလဲ” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းနှစ်ခု ကျွန်တော် မေးခဲ့တယ်။ ထာဝရအသက်သို့ ပို့ဆောင်သော သမ္မာတရား စာအုပ်နဲ့ အစိမ်းရောင် ကမ္ဘာသစ်ဘာသာပြန်ကျမ်းကို ယူထားလိုက်တယ်။ ကျမ်းစာသင်အံမှုကိုလည်း လက်ခံလိုက်တယ်။ ကျမ်းစာထဲကနေ မသိသေးတာတွေ အများကြီး သိလာရတယ်။ ဘုရားနိုင်ငံတော်ဆိုတာ ကမ္ဘာမြေကို အုပ်ချုပ်မယ့် အစိုးရ ဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ အချက်ကို ကျွန်တော် သိပ်သဘောကျတယ်။ လူလူချင်း အုပ်ချုပ်မှုကြောင့် ကမ္ဘာပေါ်မှာ နာကျင်မှု၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ မမျှတမှု၊ အဖြစ်ဆိုးတွေ ပြည့်နေတာ တွေ့နေရတာကိုး။
၁၉၈၂ ခုနှစ် အစောပိုင်းမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယေဟောဝါဆီ ဆက်ကပ်အပ်နှံပြီး အဲဒီနှစ်ကုန်ပိုင်း စိန့်ပေါလ် မြို့တော်ခန်းမမှာ ကျင်းပတဲ့ “နိုင်ငံတော် အမှန်တရား” ခရိုင်အစည်းအဝေးမှာ နှစ်ခြင်းခံတယ်။ မင်နီစိုတာ ဥပဒေ စာမေးပွဲ ဖြေဖို့ နောက်အပတ်မှာ မြို့တော်ခန်းမကို သွားရပြန်တယ်။ ဥပဒေ စာမေးပွဲ အောင်ပြီ၊ ရှေ့နေ လုပ်လို့ ရပြီဆိုတာကို အောက်တိုဘာလဆန်းမှာ သိရတယ်။
“နိုင်ငံတော် အမှန်တရား” ခရိုင်အစည်းအဝေးမှာ ဘရွတ်ကလင် ဗေသလအိမ်သား မိုက် ရစ်ချက်ဆင်နဲ့ တွေ့တယ်။ ဌာနချုပ်မှာ တရားရေးဌာန ဖွဲ့လိုက်တဲ့အကြောင်း သူ ပြောပြတယ်။ တမန်တော် ၈:၃၆ မှာ မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့ အီသီယိုးပီးယား မိန်းမစိုးရဲ့ စကားတွေကို သတိရသွားပြီး ‘တရားရေးဌာနမှာ အလုပ်မလုပ်ရအောင် ဘာက တားဆီးနေလို့လဲ’ လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးကြည့်တယ်။ ဒါနဲ့ ဗေသလလျှောက်လွှာ တင်လိုက်တယ်။
ကျွန်တော် ယေဟောဝါသက်သေ ဖြစ်လာတာကို မိဘတွေ သဘောမကျဘူး။ ကင်းမျှော်စင်အသင်းမှာ အလုပ်လုပ်ရင် ဘာရမှာမို့လို့လဲဆိုပြီး အဖေ မေးတယ်။ ကျွန်တော် စေတနာ့ဝန်ထမ်း လုပ်မယ့်အကြောင်း၊ ဗေသလအိမ်သားတွေအတွက် လစဉ်ကြေး ၇၅ ဒေါ်လာ ရမယ့်အကြောင်း အဖေ့ကို ရှင်းပြတယ်။
လက်ခံထားတဲ့ အလုပ်တွေ လွှဲပြီးတဲ့နောက် ၁၉၈၄၊ နယူးယောက် ဘရွတ်ကလင် ဗေသလမှာ စအလုပ်လုပ်တယ်။ တရားရေးဌာနမှာ လုပ်ရတယ်။ တကယ့်ကို အချိန်ကိုက်ပါပဲ။
စတန်လီ ပြဇာတ်ရုံ ပြုပြင်မွမ်းမံခြင်း
စတန်လီ ပြဇာတ်ရုံ ဝယ်ယူခါစ အခြေအနေ
နယူးဂျာစီပြည်နယ်၊ ဂျာစီမြို့က စတန်လီ ပြဇာတ်ရုံကို ၁၉၈၃၊ နိုဝင်ဘာမှာ ဝယ်လိုက်တယ်။ ညီအစ်ကိုတွေက အဆောက်အအုံရဲ့ လျှပ်စစ်နဲ့ ပိုက်လိုင်း စနစ်တွေ ပြုပြင်ခွင့် လျှောက်တယ်။ ဒေသခံအာဏာပိုင်တွေနဲ့ တွေ့တော့ ဒီပြဇာတ်ရုံကို ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အစည်းအဝေးခန်းမအဖြစ် သုံးဖို့ ရည်ရွယ်ထားကြောင်း ရှင်းပြကြတယ်။ ပြဿနာက အဲဒီမှာ စတာပဲ။ ဂျာစီမြို့ ဥပဒေအရ ဝတ်ပြုရေး အဆောက်အအုံတွေဟာ လူနေရပ်ကွက်မှာပဲ ရှိရမယ်။ ဒါပေမဲ့ စတန်လီ ပြဇာတ်ရုံက မြို့ထဲက စီးပွားရေး ရပ်ကွက်မှာ။ ဒါကြောင့် အာဏာပိုင်တွေက ခွင့်ပြုချက် မထုတ်ပေးဘူး။ ညီအစ်ကိုတွေ အသနားခံပေမဲ့ ပယ်ချခံရတယ်။
ကျွန်တော် ဗေသလ စဝင်တဲ့ ပထမအပတ်မှာပဲ ခွင့်ပြုမိန့် မထုတ်ပေးတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး အဖွဲ့အစည်းက အမှုဖွင့်ခဲ့တယ်။ မင်နီစိုတာ၊ စိန့်ပေါလ် တရားရုံးမှာ ကျွန်တော် နှစ်နှစ် အလုပ်လုပ်ခဲ့လို့ အဲဒီလိုမျိုး အမှုတွေ တွေ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရှေ့နေတစ်ယောက်က စတန်လီ ပြဇာတ်ရုံကို ရုပ်ရှင်၊ ရော့ခ်တေးဂီတပွဲကအစ ပွဲအမျိုးမျိုးအတွက် သုံးတယ်၊ ဘာလို့ ဘာသာရေးပွဲကျမှ သုံးလို့ မရတာလဲဆိုပြီး ထောက်ပြတယ်။ တရားရုံးက အမှုကို သုံးသပ်ပြီးနောက် ဂျာစီမြို့ဟာ ဘာသာရေး လွတ်လပ်ခွင့်ကို ချိုးဖောက်ခဲ့တယ်လို့ စီရင်ချက် ချတယ်။ ခွင့်ပြုချက် ထုတ်ပေးဖို့ အမိန့်ချတယ်။ လုပ်ငန်းတိုးတက်ဖို့ တရားရေးနည်းလမ်းတွေ သုံးတာကို ယေဟောဝါ ကောင်းချီးပေးနေမှန်း တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ထောင့်တစ်နေရာကနေ ပါဝင်ခွင့်ရလို့ သိပ်ပျော်တယ်။
အကြီးစား ပြုပြင်မွမ်းမံမှု စီမံကိန်း စတင်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်း ၁၉၈၅၊ စက်တင်ဘာ ၈ ရက်မှာ ၇၉ ကြိမ်မြောက် ဂိလဒ်ကျောင်းဆင်းပွဲကို အဲဒီခန်းမမှာ ကျင်းပနိုင်ခဲ့တယ်။ နိုင်ငံတော် အကျိုးစီးပွား တိုးတက်ရေးမှာ တရားရေးအဖွဲ့ဝင်အနေနဲ့ ပါဝင်ရတာ တကယ့် အခွင့်ထူးပါပဲ။ ဗေသလ မလာခင် ရှေ့နေ လုပ်တုန်းကထက် ပိုပျော်တယ်။ နောက်ထပ် တရားရေးကိစ္စတွေမှာလည်း ကျွန်တော့်ကို ယေဟောဝါ အသုံးပြုဦးမယ်ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။
သွေးမဲ့ ဆေးကုသခွင့် ရဖို့ ကြိုးပမ်းခြင်း
၁၉၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်တွေမှာ သွေးမသွင်းဘဲ ဆေးကုပေးဖို့ ယေဟောဝါသက်သေတွေ တောင်းဆိုတာကို ဆရာဝန်တွေ၊ ဆေးရုံတွေက အသိအမှတ်မပြုဘူး။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမျိုးသမီးဟာ သွေးသွင်းတာကို ငြင်းပိုင်ခွင့် မရှိဘူးလို့ တရားသူကြီးတွေ ယူဆတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မိခင်ဖြစ်သူ သွေးမသွင်းလို့ သေသွားရင် ကလေး မိတဆိုးလေး ဖြစ်ကျန်ခဲ့မယ်လို့ တွေးကြလို့ပဲ။
၁၉၈၈၊ ဒီဇင်ဘာ ၂၉ မှာ ညီအစ်မ ဒန်နစ် နစ်ကလိုဟာ မီးဖွားပြီးနောက် သွေး အများကြီး ဆုံးရှုံးခဲ့တယ်။ ဟီမိုဂလိုဘင် အဆင့် ၅ အောက် ကျသွားလို့ ဆရာဝန်က သွေးသွင်းဖို့ တိုက်တွန်းပေမဲ့ ညီအစ်မ နစ်ကလို ငြင်းခဲ့တယ်။ နောက်နေ့မနက် ဆေးရုံက ညီအစ်မ နစ်ကလိုကို သွေးသွင်းခွင့် ရဖို့ တရားရုံးမှာ အမိန့်စာ တောင်းတယ်။ အမှု ကြားနာတာ၊ ညီအစ်မ နစ်ကလိုကိုဖြစ်စေ၊ ခင်ပွန်းကိုဖြစ်စေ အကြောင်းကြားတာ မရှိဘဲ တရားသူကြီးက သွေးသွင်းမိန့် ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
ဒီဇင်ဘာ ၃၀၊ သောကြာနေ့မှာ ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေက ညီအစ်မ နစ်ကလိုရဲ့ ခင်ပွန်းနဲ့ မိသားစုဝင်တွေ တားနေတဲ့ကြားက သွေးသွင်းလိုက်တယ်။ လူနာကို သွေးသွင်းလို့ မရအောင် ကာထားကြတယ်ဆိုတဲ့ စွဲချက်နဲ့ အဲဒီညနေမှာ မိသားစုဝင်နဲ့ အကြီးအကဲတချို့ အဖမ်းခံရတယ်။ ဒီဇင်ဘာ ၃၁၊ စနေနေ့မနက်မှာ နယူးယောက် စီးတီးနဲ့ လောင်းအိုင်းလန်း သတင်းစာတွေမှာ ဖမ်းဆီးမှုသတင်း ပါလာတယ်။
ဖိလစ် ဘရမ်လီနဲ့အတူ လူငယ်ဘဝ
တနင်္လာနေ့မနက်မှာ တရားသူကြီးချုပ် မစ်တန် မိုလန်နဲ့ ကျွန်တော် စကားပြောဖြစ်တယ်။ အမှု ကြားနာတာ မရှိဘဲ သွေးသွင်းမိန့်မှာ အမှုစစ် တရားသူကြီး လက်မှတ်ထိုးပေးတဲ့အကြောင်း ပြောပြလိုက်တယ်။ တရားသူကြီး မိုလန်က အမှုအကြောင်း၊ ဆက်စပ်နေတဲ့ ဥပဒေတွေအကြောင်း ဆွေးနွေးဖို့ မွန်းလွဲပိုင်းမှာ ရုံးခန်းကို လာပါလို့ ပြောတယ်။ အဲဒီညနေ တရားသူကြီး မိုလန်ရဲ့ ရုံးခန်းကို ကျွန်တော့် ကြီးကြပ်မှူး ဖိလစ် ဘရမ်လီနဲ့အတူ သွားတယ်။ တရားသူကြီးက ဆေးရုံရှေ့နေကိုလည်း ခေါ်ထားတယ်။ အပြင်းအထန် ဆွေးနွေးကြတယ်။ ညီအစ်ကို ဘရမ်လီက “လေသံ နည်းနည်းလျှော့” လို့ ကျွန်တော့်ကို စာရေးပြီး လှမ်းပြောရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒါ အကြံကောင်းပါပဲ။ ဆေးရုံရှေ့နေ မှားတယ်ဆိုတာ ထောက်ပြဖို့ ကြိုးစားရင်း ကျွန်တော် စိတ်တိုလာလို့ပဲ။
ဘယ်မှ ညာ– ရစ်ချက် မော့၊ ဂရက်ဂရီ အိုး၊ ပေါလ် ပိုလီဒိုရို၊ ဖိလစ် ဘရမ်လီ၊ ကျွန်တော်၊ မာရီယို မိုရီနို—အမေရိကန် တရားရုံးချုပ်၊ ကင်းမျှော်စင်နဲ့ စထရက်တန်မြို့ အမှုတုန်းက လျှောက်လဲချက် ပေးတဲ့နေ့မှာ ရှေ့နေတွေနဲ့အတူ။—၂၀၀၃၊ ဇန်နဝါရီ ၈ ရက် နိုးလော့! (လိပ်)မှာ ကြည့်ပါ
တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ တရားသူကြီး မိုလန်က နောက်နေ့မနက် ဒီအမှုကို ဦးဆုံး စီရင်ချက် ချမယ်လို့ ပြောတယ်။ သူ့ရုံးခန်းကနေ ပြန်ထွက်လာတော့ “မနက်ဖြန်တော့ ပွဲကြီးပွဲကောင်းပဲ” ဆိုပြီး တရားသူကြီး ပြောတယ်။ ဆိုလိုတာက ဆေးရုံရှေ့နေ အကြီးအကျယ် ခုခံချေပရတော့မယ်။ ကျွန်တော်တို့ အမှုနိုင်မယ်လို့ ယေဟောဝါ ပြောလိုက်သလိုပဲ။ အလိုတော် ပြည့်စုံဖို့ ကျွန်တော်တို့ကို ယေဟောဝါ သုံးနေမှန်း သိရလို့ အံ့ဩဝမ်းသာမိတယ်။
နောက်နေ့အတွက် စာရွက်စာတမ်းတွေကို ညနက်တဲ့အထိ ပြင်ဆင်ကြတယ်။ တရားရုံးက ဘရွတ်ကလင် ဗေသလနဲ့ သိပ်မဝေးတော့ တရားရေးဌာနက ညီအစ်ကို/မ အတော်များများ အဲဒီကို လမ်းလျှောက်သွားကြတယ်။ အမှုကို တရားသူကြီး လေးယောက်ပါတဲ့အဖွဲ့ ကြားနာပြီးနောက် သွေးသွင်းမိန့်ကို ပယ်ချပြီး ညီအစ်မ နစ်ကလိုကို အနိုင်ပေးလိုက်တယ်။ လူနာရဲ့ သဘောထားကို မမေးမြန်းဘဲ သွေးသွင်းမိန့်မှာ လက်မှတ်ထိုးတာဟာ အခြေခံ လူ့အခွင့်အရေးကို ချိုးဖောက်တာပဲလို့ စီရင်ချက် ချတယ်။
ညီအစ်မ နစ်ကလိုဟာ သွေးမဲ့ ကုသခွင့် ရထိုက်တယ်လို့ နယူးယောက် တရားရုံးချုပ်က ဆုံးဖြတ်တယ်။ ဒါဟာ သွေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး အနိုင်ရခဲ့တဲ့ တရားရုံးအမှု လေးခုထဲက ကျွန်တော် ပါဝင်ကူညီခွင့် ရခဲ့တဲ့ ဦးဆုံး အမှုပါပဲ။ (“တရားရုံးချုပ် အောင်ပွဲများ” လေးထောင့်ကွက်ကို ကြည့်ပါ။) ကလေး စောင့်ရှောက်ခွင့်၊ ကွာရှင်းခြင်း၊ အိမ်ခြံမြေအမှု အပါအဝင် တရားရေးကိစ္စတွေမှာလည်း ဗေသလက တခြားရှေ့နေတွေနဲ့ တွဲအလုပ်လုပ်ခွင့် ရခဲ့တယ်။
အိမ်ထောင်သည်ဘဝ
ဇနီး ဒေါန်နဲ့အတူ
ကျွန်တော့်ဇနီး ဒေါန်ကို စတွေ့တုန်းက သူဟာ သားသမီး သုံးယောက်ကို ပြုစုပျိုးထောင်နေတဲ့ တစ်ကိုယ်ရေ မိခင်ပါ။ သူက အလုပ်လုပ်ရင်း ရှေ့ဆောင်လည်း လုပ်တယ်။ ဘဝကို ရုန်းကန်နေရတဲ့ကြားက ယေဟောဝါကို အမှုဆောင်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတာ တွေ့တော့ အတော်လေးစားမိတယ်။ ၁၉၉၂၊ နယူးယောက်မြို့မှာ ကျင်းပတဲ့ “အလင်းဆောင်သူများ” ခရိုင်အစည်းအဝေးကို အတူတက်ရင်း သူ့ကို စပိုးပန်းခဲ့တယ်။ နောက်တစ်နှစ်မှာ လက်ထပ်လိုက်ကြတယ်။ ဘုရားရေးရာ စိတ်ဓာတ် ရှိပြီး ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ ဇနီးကို ရထားတာ ယေဟောဝါဆီက လက်ဆောင်ပါပဲ။ အတူလက်တွဲခဲ့တဲ့ ဘဝတစ်လျှောက် ဒေါန်ကြောင့် ကျွန်တော် ကောင်းချီး အများကြီး ရခဲ့တယ်။—ပညာ. ၃၁:၁၂။
ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်တော့ ကလေးတွေ အသက် ၁၁၊ ၁၃၊ ၁၆ နှစ် ရှိကြပြီ။ ဖခင်ကောင်း ဖြစ်ချင်တဲ့အတွက် မိထွေးပထွေးနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အဖွဲ့အစည်းထုတ် စာပေတွေ အားလုံး ရှာဖတ်ပြီး လက်တွေ့ကျင့်တယ်။ နှစ်တွေတစ်လျှောက် အခက်အခဲတွေ ရှိပေမဲ့ ကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ မိတ်ဆွေ၊ ချစ်ရတဲ့ ဖခင်အဖြစ် လက်ခံလာကြလို့ သိပ်ပျော်တယ်။ သူတို့သူငယ်ချင်းတွေကို အိမ်မှာ ဝင်ထွက်သွားလာခွင့် ပြုထားတော့ ကလေးတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ ပျော်စရာကောင်းလိုက်တာ။
အသက်ကြီးလာတဲ့ မိဘတွေကို ပြုစုဖို့ ၂၀၁၃ မှာ ကျွန်တော်တို့ ဝစ်ကွန်ဆင်ကို ပြောင်းကြတယ်။ ဗေသလအလုပ် နားရပြီ ထင်နေတာ။ ဒါပေမဲ့ ယာယီ စေတနာ့ဝန်ထမ်းအဖြစ် အဖွဲ့အစည်းရဲ့ တရားရေးကိစ္စတွေမှာ ဆက်ကူညီခွင့် ရခဲ့တယ်။
ဘဝတစ်ဆစ်ချိုး
၂၀၁၈၊ စက်တင်ဘာမှာ ကျွန်တော် ခဏခဏ လည်ချောင်း ရှင်းနေရတာ သတိထားမိတယ်။ ဆရာဝန်နဲ့ ပြပေမဲ့ ရောဂါ ရှာမတွေ့ဘူး။ နောက်တော့ အာရုံကြောအထူးကုနဲ့ ပြကြည့်ဖို့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်က အကြံပေးတယ်။ ၂၀၁၉၊ ဇန်နဝါရီမှာ ပီအက်စ်ပီ (progressive supranuclear palsy) လို့ ခေါ်တဲ့ ရှားပါး အာရုံကြောရောဂါတစ်မျိုး ဖြစ်နေပြီလို့ အာရုံကြောအထူးကုက ပြောတယ်။
သုံးရက်နေတော့ ရေခဲပြင် စကိတ်စီးရင်း ညာဘက် လက်ကောက်ဝတ် ကျိုးသွားတယ်။ တစ်သက်လုံး စကိတ် စီးလာတာ ဒီလို မဖြစ်ဖူးဘူး။ ဒါကြောင့် ကြွက်သားထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းတွေ ကျဆင်းလာပြီဆိုတာ ကျွန်တော် သိလိုက်တယ်။ ရောဂါက အလျင်အမြန်ပဲ ဆိုးရွားလာပြီး စကားပြောနိုင်စွမ်း၊ လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်း၊ အစာမျိုချနိုင်စွမ်းတွေ ထိခိုက်လာတယ်။
ရှေ့နေအတွေ့အကြုံကို အသုံးချပြီး နိုင်ငံတော် အကျိုးစီးပွား တိုးတက်ရေးမှာ တစ်ထောင့်တစ်နေရာကနေ ပါဝင်ခွင့် ရလို့ ကျွန်တော် သိပ်ပျော်တယ်။ ဂျာနယ်တွေမှာ ဆောင်းပါးတွေ ရေးသားခွင့် ရခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာတစ်ဝန်းက ဆေးပညာနဲ့ ဥပဒေဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲတွေမှာ ဟောပြောခွင့် ရခဲ့တယ်။ သွေးမဲ့ ဆေးကုသမှု၊ ခွဲစိတ်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အခွင့်အရေးဘက်ကနေ ခုခံကာကွယ်ခွင့် ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ လုကာ ၁၇:၁၀ မှာ ကျမ်းရေးသူ ပြောခဲ့သလိုပါပဲ– ‘ကျွန်တော်ဟာ ဘာမှ အကျိုးမပေးတဲ့ ကျွန်ပါ။ လုပ်ရမယ့် ဝတ္တရားကို လုပ်ခဲ့ရုံလေးပါပဲ။’