1. Coríntios

4 Weegen tau mij ik måk nischt wat forkërd is, åwer dit däit ni wijse dat ik richtig bün. Bloos God kan mij richte of ik richtig urer forkëd bün. 6 Bruirers, dës daile sin tau mij selwst un tau Apolo dat ales gaud mit juuch gäit, dat jij koine fon oos lëre: “Gåt ni oiwer dat wat sreewe stäit”, dat jij ni groosartig ware, aine bijståe wat gëgen anerd is. 7 Weegen wee mökt dat’s duu aners büst as dai andrer? Jå, wat häst duu wat’s duu ni kreege häst? Un wen’s duu ales kreege häst, woweegen däist duu dij den pråle soo as wen’s duu dat ni kreege häst? 11 Bet nuu hen, häwe wij hungret un dörstet, häwe ni naug tüüg, ware slåe, wij sin åne ain stel taum blijwen 16 Soo, dau ik juuch bire: daut mij nåmåke.