Miqueias

4 In dai lätste dåg, dai barg fon Jehovaa sij huus bliwt fast ståen oiwer dai höögst spits fone bärg un wart hoog måkt oiwer dai hüügels, un al folk kåme t’hoop an em. 2 Un feel folk ware gåe un ware säge: “Kåmt, wiman’s up Jehovaa sijne barg rupergåe un nå dat huus fon Jacó sij God. Hai däit oos inlëre oiwer sijn weegs, un wij gåe in sijne stijgs.” Weegen fon Sion kümt dai lei, un fon Jerusalem kümt Jehovaa sij woord. 3 Hai mökt gericht mank feel folk un däit ales int raich måke wat besägen hät mit dai wijdaf mächtiger gëgende. Sai daue eer metser wat up twai kante snijre däit taum pluig måke, un eer spijs in snijr geschijr. Gëgend däit ni ain metser wat up twai kante snijre däit hoogmåke gëgen gëgend, daue uk ni mër der krijg lëre. 4 Sai daue sich jërer ainsig uuner sijn wijnlauf uunersete un uuner sijne fijgeboom, soo dat kair ainsig eer ängste däit. Weegen Jehovaa, Her fone ängels, hät dat sägt. 5 Weegen al folk ware gåe nåm een god sij nåme, åwer wij ware gåe nå Jehovaa sijm nåme, oos God, up ümer.