2. Timóteo

15 Måk dij best taum God gefale, soo as air arbëdsmësch wat nischt hät taum sich schäämen, wat dat woord fone wårhët richtig benutst. 16 Åwer dau ni wöör one wërd anneeme wat forhunse daue wat hailig is, weegen daue henbringe taum ümer mër slechtigkët, 19 Nog soo, blijwt dai fast fundament fon God beståen, mit dës sicherhët: “Jehovaa kent dai wat em hööre” un “Jërer dai wat Jehovaa sijne nåme anraupe däit, sägt dai ungerechtigkët af.” 22 Dårweegen, dau dij trööghule fon dai wünschen fon juugend, åwer dau dij anstrenge tau gerechtigkët, tau der gloobe, tau der lijb, tau der freere, t’hoop mit der wat der Her raupe mit air rëgen härts. 23 Un nog, neem ni an dum fortelen åne wërd, weegen duu wätst dat dat strijren ruutergiwt. 24 Air eskrav fom Her bruukt ni strijre, åwer mut härtslig sin mit ale, trecht taum inlëre, mut sich hule krijge wen dai wat slechtes doirset, 25 un inlëre mit fråmhët dai wat ni anneeme wile. Kan sin dat God löt dat eer dat lëd däit, un dat eer henbringt up air genau kenen fone wårhët. 26 soo daue sai sich bedenke un kåme af fon dem Düüwel sijn sleng, weegen sai sin greepe woore for em taum sijne wile måke.