Salmo

139 Ach Jehovaa, duu däist mij upsuike un kenst mij. 2 Duu wätst wen ik mij hensete dau un wen ik upståe dau. Fon wijt af forstäist wat ik denke dau. 3 Duu däist mij saie wen ik gåe dau un wen ik mij henlege dau. Duu kenst gaud ales wat ik måk un uutsuike dau. 4 Airer as air woord im mijn tung kåme, duu, ach Jehovaa, wätst al gaud. 5 Duu büst üm mij rümer, hijner mij un foir mij un mökst dijn hand oiwer mij. 6 Ik krijg ni forståe dat wat’s duu kenst. Dit is tau bewunrig tau mij. 7 Woo däir ik hengåe taum wegkåme fon dijn hailig gaist un taum mij forsteeke fon dijn gesicht? 8 Wen ik nåm himel gåe däir, dår wäirst duu; un wen ik mij in air graw lege däir, sogår dår wäirst duu! 13 Weegen duu häst mijn naire måkt. Häst mij behüütet in mijn mama eer muterslijf. 14 Ik dau dij låwe weegen ik bün up ain sër fain årt måkt woore, wat taum bewunren is. Dijn arbëds sin bewunrig, ik wait dit sër gaud. 15 Mijn knåken wäire ni forsteeke foir dij, solang as ik groot wasse däir up aine stel woo mij kair saie küün. 16 Dijn oogen häwe mij sogår saie as ik im muterslijf wäir. Al mijn stüke wäire al in dij bauk rinersreewe, sogår dai dåg as dai stüke måkt woore sin, airer as air fon dai geewe däir. 17 Dårweegen, dijn gedanke häwe groote wërd tau mij! Ach God, dai sin sër feel! 21 Ach Jehovaa! Dau ik ni hasse dai wat dij hasse daue? Däit mij ni eekle dai wat sich gëgen dij stele? 22 Ik dau eer bloos hasse. Sai sin fainde tau mij woore.