Malaquias

7 Weegen dem praister sijn lipe muite kenen behule, un dai lüür muite dai lei suike fon dat wat hai sägt, weegen hai sägt de beschaid fon Jehovaa, Her fone ängels. 13 “Un jij måke nog aners wat, wat Jehovaa sijn altar ful mit tråne, hüülen un stöönen löt, soo dat hai ni mër annimt wat jij anbaire un däit em ni gefale wat fon juuch häin kümt. 14 Un jij säge: ‘Woweegen?’ Weegen Jehovaa hät selwst betüügt tüschen dij un dijn fruug fone juugend tijd, mit wem duu hijnerlistig wääst büst, nog dat sai dijn fruug wäir un har ümgang mit dij doir aine akord. 15 Åwer is air wääst wat dit ni måkt hät, weegen hai har nog dat rest fone gaist. Un wat däir hai suike? Dai wat afstame fon God. Dårweegen, passt juuch selwst up un wäst ni hijnerlistig mit dai fruug fon dijn juugend tijd. 16 Weegen ik hass dat uutananersrijwen”, sägt Jehovaa, God fon Israel, “un ik hass uk der wat andrer slåe däit”, sägt Jehovaa, Her fone ängels. “Passt juuch up mit dat wat jij denke un daut ni hijnerlistig sin.