Jó

2 Nådem, is dai dag kåme woo dai kiner fon dem wår God sich foir Jehovaa stele däire, un Satan wäir dår uk mank eer taum sich foir Jehovaa stele. 2 Dun hät Jehovaa, Satan frågt: “Fon woo kümst duu heer?” Satan hät Jehovaa antwoort: “Fon dai ganse ër doirrëse un up eer gåe.” 3 Un Jehovaa hät tau Satan sägt: “Häst duu nå mijn dijner Jó uppasst? Is kair soo as hai upe ër. Hai is air fornünftig un gerecht kërl, wat God gefült un forstöt wat slecht is. Lijkerst dat’s duu forsöchst mij gëgen em stele, dat ik em uutrot ån dat hai wat måkt hät, hai hült sijn reälligkët.” 4 Åwer Satan hät sägt tau Jehovaa: “Fel up fel. Dai mësch giwt ales wat dai hät fon sij leewend. 5 Åwer nuu, raik dijn hand uut un stöt em sijn knåken un flaisch an, un gans sicher däit hai dij forflugte in dij aigen gesicht.” 6 Dun säär Jehovaa tau Satan: “Kijk! Hai is in dijne häin. Åwer, neem em ni dat leewend weg!” 7 Soo, Satan is foir Jehovaa weggåe un hät måkt dat Jó fone fuit bet nam kop, ful slim sweere woore is. 8 Un Jó hät stüke fon laim pot nåme taum sich sråpe un is siten bleewe mank dai asch. 9 Taulätst, sijn fruug hät tau em sägt: “Duu däist dij nog hule an dijn reälligkët? Dau God forflugte un blijw dood!” 10 Åwer, hai hät eer antwoort: “Duu fortelst soo’s ain fruug åne forstand. Muite wij bloos anneeme fon dem wår God wat gaud is un uk ni anneeme dat wat slecht is?” Bij al dem, Jó hät kain süün mit sijn lipe måkt.