Daniel

13 “Ik däir bijblijwe saichen saie im dem dröömen ine nacht un häw aine saie wat soo lait as air kind fom kërl wat kaim mit der wolken fom himel; un hai hät küüt kåme nåm Ülst fone Dåg, un hai is näig foir em bröcht woore. 14 Un tau em is macht, ëren, un air regirung geewt woore, dat al folk un gëgende un språke em dijne schule. Sijn macht is up ümer, wat nij ais alwart un sij regirung wart ni uutrot. 15 “Ik, Daniel, mij gaist inwarts in mij is unruig woore, weegen dai saichen wat ik saie häw, häwe mij ängst. 16 Ik bün näig an aine ranergåe wat dår stüün taum frågen wat dat wirklig bedüüre däir. Dun hät hai mij antwoort un hät mij weese wat al dai daile bedüüre däire: 17 “‘Dës fair groote tijre, sin fair köönige wat upe ër upkåme. 26 Åwer dai Gericht hät anfånge, un häwes em wegnåme dai recht taum her sin, taum mit em al måke un gans un går uutrote. 27 Un dai regirung, dai recht taum her sin un dai herligkët fon dai regirunge wat uunerm himel sin, sin geewt woore tau dat folk wat dai hailige fon der Oiwerst sin. Eer sij regirung blijwt up ümer, un al dai regirungs daue eer dijne un horge.’