2. Coríntios

6 Wij daue t’hooparbëre mit God, soo wij forlange juuch dat nåheer dat jij God sijn groot gaurigkët annåme häwe, ni forgeete daue wotau jij dat måkt häwe. 3 Wij måke nischt dat dai andrer sich forhåke dat kain fëgels in oos preegarbëd fuune ware, 4 åwer in ales wat wij måke wij daue wijse dat wij God sijn dijners sin: doir stramblijwe in feel pruiwen, eelend, wen dai daile knap sin, in nood tijd, 6 doir air rëgen leewend häwe, doir dat kenen, doir geduld, doir gaurigkët, doir dai hailig gaist, doir dat lijb ån falschhët, 11 Wij häwe mit juuch fon Corinto mit reälligkët fortelt, un häwe oos härts gans un går upmåkt. 12 Oos lijb wat wij up juuch häwe is ni wëniger woore, åwer jij wijse ni härtslig lijb up oos. 13 Soo, ik dau mit juuch fortele soo’s mijn kiner: måkt uk juuch härts gans up. 14 Daut juuch ni t’hoop hule mit dai wat ni glööwe daue an dai selwige daile as jij. Weegen wat hät dai gerechtigkët besägen mit dai slechtigkët? Urer wat hät dai licht besägen mit dai düüster? 17 “‘Soo, gåt mank eer ruuter un hult juuch dårfon tröög’, sägt Jehovaa, ‘un daut kain drekig daile anrööge’”, “un ik dau juuch anneeme.” 18 “‘Un Ik war fåter tau juuch un jij ware jonges un määkes tau mij’, sägt Jehovaa, dai Almächtig.”