Isaías

14 Weegen Jehovaa wart barmhärtsig sin mit Jacó, un däit werer Israel uutsuike. Hai löt dat sai leewe daue in eer land un dai uutlandisch lüür ware t’hoop mit eer gåe un ware ainig sin mit Jacó sij huus. 2 Un dai folker daue dai israeliten tröögbringe na eer stel un, up Jehovaa sij land, sai daue Israel sij huus dijne. Israel folk däit inspuune dai wat eer inspuunt häwe un däit komandijre oiwer dai wat eer ruunermåkt häwe. 13 Duu häst tau dij selwst sägt: ‘Ik gå nam himel hen. Ik stel mijne troon oiwer God sijn stërne un set mij hen upm forsamlung barg, in dem wijdst stele fon nord. 14 Ik gåe båwt dai wolke hen, ik war soo sin as dai Alehöögster.’ 15 Åwer duu warst ine Graw rinersmeete in dem daipste stele fone Graw. 22 “Ik stel mij gëgen eer”, sägt Jehovaa, dai Her fone ängels. “Ik dau uutrote fon Babilon dijn nåme, dijn kiner, dai wat afstame fon dijn kiner un ale dai wat dår nog sin”, sägt Jehovaa. 23 “Ik måk dat sai ain stel wart fon paiktijre (stachelswijn) un ful sump, un ik dau eer feege mit dai bessem fone uutroten”, sägt Jehovaa, dai Her fone ängels. 24 Jehovaa, dai Her fone ängels hät forspråke: “Soo as ik mij innåme häw soo däit passijre un dat wat ik uutsöcht häw wart passijre. 25 Ik dau forkwetsche dai assirio in mijne land, un dau em forpere up mijne bärg. Em sij jük wart fon mijn folk wegnåme, un wat sai upe schuuler dråge däire wart wegnåme.”