1. Coríntios

5 Daut ni air dem andrer dat afsäge, bloos wen jij bët dat anneeme. 10 Tau dai forfrigte dau ik ain ordnung geewe, ni ik, åwer dai Her, dat dai fruug ni uutenanergäit mit sijn kërl. 11 Åwer wen sai uutenanergäit, den mut sai åne frijgen blijwe, urer mut sich werer mit sijn kërl fordråge un dai kërl dört sijn fruug ni låte. 12 Åwer tau der andrer säg ik, jå, ik, ni dai Her: Wen air braurer ain fruug hät wat ni dai selwige gloobe hät, åwer wen eer wile is mit em t’hoopblijwe, dat hai eer ni löt 13 un wen ain fruug aine kërl hät wat ni dai selwige gloobe hät un em sij wile is mit eer t’hoopblijwe, dat sai ni sijne kërl löt. 14 Weegen dai kërl wat ni dai selwige gloobe hät, is hailig weegen sijne fruug un dai fruug wat ni dai selwige gloobe hät, is hailig weegen dai braurer. Wen dat aners wäir, wäire een kiner ni hailig, åwer nuu sin sai hailig. 16 Weegen, woo wätst duu, fruug, of’s duu dij kërl ni rere däist? Urer, kërl, woo wätst duu, of’s duu dijn fruug ni rere däist? 31 Weegen dai daile ine wild ware aners. 32 Ik wil wirklig dat jij ån kopbreeken sin. Dai kërl wat ni forfrigt is, bekümert sich mit dem Her sijn daile un wosoo as hai dem Her gefale kan. 33 Åwer dai kërl wat forfrigt is, bekümert sich mit der daile fone wild un wosoo as hai sijn fruug gefale kan, 36 Åwer, wen air, wat ni forfrigt is, maint dai däit sich ni fornünftig hule un wen dai al oiwer dai juugend tijd is, den is dit wat dai måke mut: dat dai mökt wat dai wil. Frijgt. Dat is kain süün. 37 Åwer, wen air im härts dat uutsöcht hät, maint ni dat bruuke däit, sij aigen wile hule krijgt un in sijn aigen härts uutsöcht hät ni sich frijge, dai mökt wat gaud is. 38 Soo uk, dai wat frijgt mökt wat gaures, åwer dai wat ni frijgt mökt nog wat beeters. 39 Dai fruug is ainig t’hoop mit eer sij kërl solang as hai leewe däit, åwer wen eer sij kërl doodblijwt sai kan werer frijge mit wee sai wil, bloos im Her.