2. Coríntios

4 Den, dat wij dëse preegarbëd häwe doir dai barmhärtsigkët wat tau oos weese is, daue wij ni nålåte. 2 Gans aners, wij daue besijdlåte dai daile wat sin taum schäämen, wat im haimligkët måkt ware, un gåe ni in slauhët un daue nischt ümtuusche in God sij woord, åwer wij daue oos gaure moors behule tau dai lüür sijne forstand foir God doir dai wårhët bekandmåke. 4 dai god fon dëse wild hät im düüster låte dai wat ni dai selwige gloobe häwe as wij, dat dai licht fon dai gaure nijges oiwer Kristus, wat soo beschafe is as God, ni oiwer eer schijne däit. 6 Weegen is God wääst wat dit sägt hät: “Dat dai licht uut dai düüster schijnt”, un hai hät in oose härts scheene, un eer doir Kristus sijn gesicht mit der ërig kenen fon God lüchte. 7 Åwer wij häwe dës rijkhët in laim pöt, dat dai kraft wat oiwer dat wat normal is, fon God kümt un ni fon oos selwst. 8 Wij ware drükt fon al sort moors, åwer ni drükt dat wij ni oos drëgt krijge; wij blijwe unsicher, åwer ni gans åne waite wat måke. 9 wij ware slecht behanelt, åwer wij ware ni im stig låte. Dai daue oos ümrijte, åwer daue oos ni uutrote. 13 Nuu dat wij der neemlige gaist fon gloobe häwe oiwer dat wat sreewe stäit: “Ik häw gloobe hat, dårweegen häw ik reert”, wij häwe uk gloobe dårweegen daue wij reere, 16 Dårweegen daue wij nij ais nålåte; nog dat dai mësch wat wij uutwards sin forgäit, gans sicher dai mësch wat wij inwards sin wart jërer dag nijge måkt. 17 Weegen dai nood is up ain kord tijd un is ni tau swår, åwer mökt tau oos ain sër groot herligkët, ain herligkët up ümer, 18 wen wij ni bijblijwe dai daile kijke wat wij saie koine, åwer dai daile wat wij ni saie koine. Weegen dai daile wat wij saie koine, daue ni lang duure, åwer dai daile wat wij ni saie koine sin up ümer.