Deuteronômio

12 “Nuu ach Israel, wat däit Jehovaa, dij God, fon dij forlange? Bloos dit: dat’s duu angst häwe däist for Jehovaa, dij God, ni gefale, dat’s duu ümer in em sijne weg gåe däist, dat’s duu em lijbe däist, dat’s duu Jehovaa, dij God, dijne däist mit dijn gans härts un sël, 13 un dat’s duu horge däist Jehovaa sijn geboote un ordnungs wat ik hüüt dij säge dau, dat ales gaud gäit mit dij. 14 Kijkt! Tau Jehovaa, dij God, hööre dai himel, sogår dai himel fone himels un dai ër mit ales wat dår is. 15 Åwer bloos an dijn früüsche fründe is Jehovaa näig kåme un hät lijb weese, åwer hai hät juuch, een sijn afstamige uutsöcht mank al folk soo as hüüt saien is. 16 Nuu daut juuch härts rëgen måke un wäst ni soo dikköpig. 17 Weegen Jehovaa, dij God, is dai God fone godes un dai Her fone here, dai groot God, wat kraft hät, wat respekt wërd is, däit ale oiwerain behandle un däit ni geschenke anneeme taum forkërde daile måke. 18 Hai mökt dat dai waisenkind un dai witfruug mit gerechtigkët behanelt ware. Hai lijbt der uutlandisch lüür wat mank juuch wåne daue un däit eer eeten un tüüg geewe. 19 Jij muite uk lijbe dai uutlandisch lüür wat mank juuch leewe daue, weegen jij sin uk uutlandisch lüür wääst in Egito. 20 Is Jehovaa, dij God, wat’s duu ni traurig låte must, duu must em dijne un dij up em hule un doir sijne nåme must duu swööre.