Efésios

4 Ik, wat inspuunt woore bün weegen dem Her, dau juuch bire dat jij gåe in dai moors wat t’hooppasse daue mit dat raupen woo jij raupe woore sin, 2 mit al gewöönligkët un fråmhët, mit geduld, daut air der andrer uuthule mit lijb, 3 strengt juuch sër an dat dai gaist bloos air is doir dai ainigkët wat fom freere kümt. 4 Is bloos air körper un bloos air gaist, soo as bloos ain hofnung is tau dai wat uutsöcht woore sin; 5 is bloos air Her, bloos aine gloobe, bloos air tauwen, 6 bloos air God un Fåter fon ale, wat oiwer ale, doir ale un im ale is. 8 Weegen ine Hailig Sriwt stäit: “As hai rupergåe is, hät mit sich kërls mitnåme un hät dai geewt soo as geschenke.” 14 Den, wij döre ni mër soo as kiner sin, un smeete ware hen un heer soo as weele fon meer, un hen un heer mitnåme fon jërer wind doir dat wat oos inlërt wart weegen dai kërls wat daile måke taum bedraige. 15 Doir dai lijb wasse wij in ales, daue wij na dai gåe wat dat kop is, Kristus. 16 Doir em, dai gans körper blijwt t’hoop mit ainigkët un wart stüt doir dai gelenke wat mökt dat wat nöörg is. Wen jërer stük gaud is, dat däit helpe dat dai körper wasse däit, taum sich selwig stärke mit lijb. 17 Den, ik säg un bir juuch in dem Her sijne nåme: daut ni mër soo leewe soo as dai lüür fone andrer folker, wat leewe daue nå eer gedanke åne wërd. 18 Eer sijn gedanke sin im düüster un sin wijdaf fon dat leewend wat God höört, weegen eer sijn dumhët un dat eer härts hard is. 19 Häwe besijdlåte ales wat fornünftig is, häwe sich tau soigerig afgeewt taum al sort forkërd daile måke mit groot gijlen. 22 Jij sin inlërt woore dat jij muite dai uld moors besijrdlåte, wat besägen hät soo as jij airste leewe däire un wat foråse däit nå een bedraigen wünsch. 23 Daut bijblijwe nijg måke dai moor woo jij denke. 24 Daut juuch oiwertreke mit dai nijg moor, wat måkt woore is nå God sij wile, in wår gerechtigkët un reälligkët. 25 Dårweegen dat jij dai loigen besijdlåte häwe, daut dai wårhët säge, air tau dem ande, weegen wij sin stüke fon körper wat t’hoophööre. 26 Wart wüütend, åwer måkt kain süün. Daut ni låte dat dai sün uunergäit solang as jij nog wüütend sin. 27 daut ni erlaube dat dai Düüwel juuch inreere däit. 28 Dat dai wat steelt, dai schal ni mër steele, åwer dat dai sër arbërt mite häin taum aine gaure arbëd måke, un den däit dai wat häwe taum indaile mit dem wat dat bruukt. 29 Dat jij kain slecht wöör fortele daue, åwer bloos wat gaud is taum dai andrer stärke, soo as nöörg is, dat dat gaud wart tau dai wat juuch hööre daue. 30 Un daut ni God sijne hailig gaist traurig låte, wat jij häwe kreege doir der prais taum fraimåken soo as aine stempel tau dem dag taum fraiware. 31 Daut hijnerlåte al sort nådrågen, argren, wuut, bölkerig, un schimpwöör, t’hoop mit al slechtigkët. 32 Åwer wäst gaud air mit andrer, härtslig beduurnis, forgeewt air dem andrer mit fraihët, soo as God oos doir Kristus mit fraihët forgeewt hät.