Hebreus

7 Dun häw ik sägt: ‘Hijr bün ik (in dai rul stäit sreewe oiwer mij) taum dijne wile måke, ach God.’” 19 Soo bruirers, wij häwe genau upforlåten taum dai weeg benutse taum im dai hailig stel rinerkåme doir Jësus sijne blaud, 20 dai nijg un leewijg weeg wat hai tau oos upmåkt hät doir dat gärdijn, urer sijn flaisch, 21 un wij häwe ain groot praiste oiwer God sij huus, 22 Wij muite näig raner kåme mitm wår härts un stark gloobe, mitm härts wat rëgenmåkt woore is fon air slecht forstand , un dai körpe mitm rëgen wåter wascht. 23 Wij muite fast ståe im gloobe an oose hofnung wat wij bekantmåkt häwe, wegen God is reäl. 24 Un bekümert juuch air mitm andrer taum koråsch geewe taum lijb häwe un gaure daile måke, 25 un daut ni sinlåte juuch forsamle, soo as wek dat ine moor häwe, åwer, oos air der andrer koråsch geewe, un nog nuu dat jij der dag kåmen saie. 35 Den, daut ni juuch koråsch hijnerlåte un dai wart sër beloont. 36 Jij muite stramblijwe weegen wen jij bijblijwe God sijne wile måke, daue jij krijge wat forspråke woore is. 37 Weegen bloos nog “air bits tijd”, “dai wat kümt, kümt bald, un däit ni lang duure”. 38 “Åwer mij gerecht mësch däit leewe doir der gloobe”, un “wen dai trööguut gäit, däit dai mij ni gefale”. 39 Weegen wij sin ni dai wat trööguut gåe taum uutrot ware, åwer dai wat gloobe häwe taum dat leewend behule.