Jezus geeft duizenden mensen te eten

Vlak voor het Pascha van het jaar 32 kwamen de apostelen terug van een predikingstocht. Ze waren moe, dus besloot Jezus om met de boot naar Bethsaïda te gaan zodat ze daar wat konden uitrusten. Maar toen ze er bijna waren, zag Jezus duizenden mensen die al op ze stonden te wachten. Hoewel Jezus graag even alleen wilde zijn met zijn apostelen, was hij heel aardig tegen de mensen. Iedereen die ziek was, maakte hij weer gezond. En de hele dag leerde hij ze over Gods Koninkrijk. Toen het avond werd, kwamen zijn apostelen naar hem toe en zeiden: ‘De mensen zullen wel honger hebben. Stuur ze maar weg zodat ze ergens wat eten kunnen halen.’

Jezus zei: ‘Ze hoeven niet weg te gaan. Geven jullie ze maar iets te eten.’ De apostelen vroegen: ‘Moeten we brood voor ze gaan kopen?’ Filippus, een van de apostelen, zei: ‘Ook al hadden we veel geld, dan zouden we nog niet genoeg brood kunnen kopen voor al die mensen.’

Jezus vroeg: ‘Hoeveel eten hebben we?’ Andreas antwoordde: ‘We hebben vijf broden en twee visjes. Dat is veel te weinig.’ Jezus zei: ‘Breng het maar hier.’ Hij zei dat de mensen in groepen van 50 en van 100 op het gras moesten gaan zitten. Jezus pakte de broden en de visjes, keek omhoog naar de hemel en sprak een gebed uit. Toen gaf hij het eten aan de apostelen, die het uitdeelden aan de mensen. Er waren 5000 mannen met hun vrouwen en kinderen, en iedereen had genoeg te eten! Daarna verzamelden de apostelen de restjes zodat er niets werd weggegooid. Ze verzamelden 12 manden vol. Wat een wonder!

De mensen waren zo onder de indruk dat ze Jezus koning wilden maken. Maar Jezus wist dat hij pas later koning zou worden, op een moment dat Jehovah had gekozen. Daarom stuurde hij alle mensen weg. Tegen zijn apostelen zei hij dat ze naar de overkant van het Meer van Galilea moesten gaan. Ze stapten in hun boot en vertrokken. En wat deed Jezus? Hij ging een berg op, helemaal alleen. Waarom? Omdat hij wilde praten met zijn Vader. Het maakte niet uit hoe druk Jezus het had, hij zorgde er altijd voor dat hij tijd had om te bidden.