Hoe groot is de mens?

● Bij het lezen van het dagelijks gebluf van wereldleiders in de kranten, wordt men er steeds weer aan herinnerd dat zij de goddelijke kleinering niet ter harte hebben genomen: „Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt, en het mensenkind, dat Gij naar hem omziet?” Het zou goed zijn als mensen die machtige posities bekleden, eens bij de volgende feiten stilstonden: Alle bewoners van de aarde zouden in een kist van twee en een halve kubieke kilometer inhoud gepakt kunnen worden. Deze kist, volgepropt met alle menselijke lichamen, zou de Grand Canyon, in de Amerikaanse staat Arizona, niet kunnen overbruggen, noch een enkele krater als de Haleakala of de Mauna Kea (op de Hawaii-eilanden) kunnen vullen. In menige wildernis of jungle op het noordelijk of zuidelijk halfrond zouden vogels en andere dieren door haar val slechts een ogenblik worden opgeschrikt. In volume zou de kist door de hoeveelheid water die per dag door de Amazone stroomt, worden overtroffen. Onze aardbol zelf is een van de kleine planeten van ons zonnestelsel, waar de zon, die 332.000 maal de massa van de aarde heeft, de centrale plaats inneemt. Maar hoeveel van de ruimte nemen de zon en haar planeten in beslag? Kijk eens op een sterrenkaart van de melkweg. De melkweg is een sterrenstelsel waarin het zonnestelsel functioneert. Als een platte schijf uitgespreid vullen de sterren onregelmatig de vlakke aanblik van de hemel. Vlak onder de buitenste rand van de schijf vindt u een kruimeltje. Dit onbeduidende stipje vertegenwoordigt ons gehele zonnestelsel! Vanuit zijn betrekkelijk stationaire observatiepost heeft de mens klaarblijkelijk heel weinig van het universum gezien, zelfs met het reuzenoog van Mt Palomar. Maar toch heeft zijn observatie tot de conclusie geleid dat de melkweg niet het enige eiland in het universum is met veelvuldige zonnestelsels. Voordat de zichtbare begrenzingen van de ruimte door de spiegel van de 200-inch telescoop van Mt Palomar tot één miljard lichtjaren waren uitgebreid, schatten geleerden dat ten minste 200 miljoen andere galactische stelsels om de astrofysische voorrang met de melkweg wedijverden. Wie zou thans de mogelijkheid willen betwisten dat indien mensen, astronomen, een miljard lichtjaren (licht legt per jaar een afstand van ongeveer 10 biljoen kilometer af) in, laten wij zeggen, een miljard richtingen zouden worden geprojecteerd, ieder van hen eens zoveel nevelvlekken zou kunnen onderscheiden? Wanneer de aarde zelf al een zandkorreltje in een Sahara van een met materie bezaaide ruimte is, hoe belangrijk is dan een vergankelijke dictator ten opzichte van de Maker van het onmetelijke universum? Is het daarom overdreven te herhalen: „Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt?”