Zou het toeval bacteriën kunnen scheppen?

EENVOUDIG?

ZE BEVATTEN DE GROOTSTE MOLECULEN DIE MEN KENT!

DE MEESTE evolutionisten zullen direct toegeven dat dierlijke cellen zoals die welke op bladzijde 4 staat afgebeeld, wonderen van biologische complexiteit zijn. ’Maar de eerste levende organismen waren niet zo ingewikkeld’, zullen zij daar snel aan toevoegen. „De eerste levende organismen op de aarde . . . waren vermoedelijk eencellige entiteiten die leken op tegenwoordige gistingsbacteriën”, zo schrijft een chemicus, professor R. E. Dickerson, in Scientific American.

Akkoord, beschouw dan eens de nederige bacterie en stel voor uzelf vast of ze zonder een Schepper tot bestaan had kunnen komen.

Wellicht zou u verwachten dat de celwand bij bacteriën primitiever is dan bij hogere organismen. Het tegenovergestelde is waar. Cellen van hogere planten hebben een celwand van cellulose, dat bestaat uit een keten van suikermoleculen. Bacteriële celwanden beginnen ook met een keten suikermoleculen maar die ketens zijn dan op ingewikkelde wijze verweven met korte ketens aminozuren. De hele celwand, zo formuleerde één geleerde het, „kan in grote lijnen opgevat worden als een gigantisch zakvormig molecuul”.

Deze zak is uitzonderlijk sterk. Bacteriële celwanden kunnen een inwendige druk van 21 kilogram per vierkante centimeter weerstaan!

Het is waar dat bacteriën geen kern bezitten zoals de cellen van hogere organismen. Maar zelfs de eenvoudigste bacteriën bevatten heel wat DNA, het universele genetische materiaal. Dit bacteriële DNA zit dan niet binnen een kernmembraan opgesloten, maar vormt gewoonlijk één enkele lange lus binnen de bacterie. De algemeen voorkomende E. coli-bacterie bezit in haar gigantische DNA-lus „verreweg het grootste molecuul dat voor zover bekend in een biologisch systeem voorkomt”, aldus Dr. John Cairns.

E. coli dupliceert haar DNA ter voorbereiding van de volgende deling. Hiervoor moet het DNA-molecuul, waarvan de vorm wel iets weg heeft van een grote gedraaide ritssluiting, „losgeritst” worden zodat elke helft haar complementaire ’wederhelft’ kan maken. Delen van het DNA-molecuul die basenparen heten, komen overeen met de tanden van de ritssluiting. In de bescheiden E. coli-bacterie worden die basenparen met angstvallige nauwgezetheid gedupliceerd in een tempo van 150.000 per minuut!

Wat gebeurt er wanneer E. coli zich moet verplaatsen? Ze laat letterlijk een propeller ontspruiten. Volgens Howard Berg, hoogleraar in de biologie, ontstaan aan de zijden van de cel zes draden die zich samenvoegen tot een bundel. Deze draden roteren, iets dat „de structurele equivalenten van een rotor, een stator en roterende lagers” vereist, zegt Dr. Berg. Niet slecht voor zo’n „primitieve” levensvorm!

Er is meer. Net als alle levensvormen gebruikt E. coli haar DNA om leiding te geven aan de aanmaak van de stoffen die ze nodig heeft om te leven. De bescheiden bacterie bestuurt haar DNA door middel van ingewikkelde terugkoppelingsmechanismen die bepaalde delen van het DNA naar behoefte activeren of uitschakelen. „Het is de moeite waard om stil te staan bij de buitengewone zuinigheid en doelmatigheid van dit controlesysteem”, zegt biochemicus Jean-Pierre Changeux, die zijn bewondering erover uit dat „de controle de cel totaal geen energie kost. . . . Een fabriek met controleschakelingen die voor hun werking geen energie vergen, zou het toppunt van industriële efficiëntie zijn!”

Als argument tegen evolutie staat de complexiteit van bacteriën niet alleen. Ook reeds de eiwitten waaruit bacteriën en andere levensvormen opgebouwd zijn, laten zien dat evolutie hopeloos onwaarschijnlijk is. Waarom dat?

Evolutionisten hechten veel gewicht aan een in 1952 uitgevoerd experiment waarbij geleerden een elektrische ontlading door een mengsel van gassen stuurden en waarbij talrijke chemische verbindingen, waaronder ook enkele aminozuren, werden gevormd. Men acht dit betekenisvol omdat aminozuren, op de juiste wijze aaneengekoppeld, eiwitten vormen, en dat zijn de fundamentele bouwstenen van alle levensvormen.

Nu kan een aminozuur, afhankelijk van zijn ruimtelijke opbouw, in een „linkse” en een „rechtse” variant voorkomen. De aminozuren die bij verscheidene gas- en ontladingsexperimenten zijn gevormd, bestaan in gelijke mate uit linkse en rechtse moleculen. Maar, zoals evolutionist Richard Dickerson toegeeft, „behalve bepaalde speciale adaptaties . . . bevatten alle levende organismen thans alleen L[linkse]-aminozuren”.

Als wij een karakteristiek eiwit op zo’n 400 aminozuren stellen, dan is de kans dat zich daarin allemaal L-aminozuren aaneenrijgen, hetzelfde als de kans dat bij het opgooien van een munt 400 keer achtereen kruis bovenkomt. Die kans is minder dan één op de één gevolgd door meer dan honderd nullen — een getal dat vele malen zo groot is als alle atomen in alle sterrenstelsels in het bekende universum! En als dan zo’n onmogelijk eiwit zich spontaan uit 400 L-aminozuren zou samenvoegen, zou er nog slechts een minieme kans bestaan dat het de juiste linkse aminozuren — er zijn 20 soorten — in de juiste volgorde zouden worden.

Een spontane vorming van eiwitten volgens een toevalsproces zou als volgt geïllustreerd kunnen worden: Stel dat u een doos hebt met gelijke hoeveelheden letters en cijfers op kleine houten blokjes die op de tast niet van elkaar te onderscheiden zijn. Geblinddoekt moet u nu 400 van die kleine blokjes uit de doos halen. De kans dat u daarbij uitsluitend letters en geen cijfers kiest, is al bijzonder gering. Maar dat is nog niet alles. De 400 blokjes met letters die u pakt, moeten een betekenisvolle, grammaticaal correcte paragraaf vormen wanneer ze naast elkaar worden gelegd in de volgorde waarin u ze hebt gepakt.

De complexe systemen van E. coli demonstreren nog een probleem in de idee dat evolutie verantwoordelijk zou zijn voor het leven, zelfs primitief leven. DNA-moleculen zijn noodzakelijk voor het leven, maar ze zijn niet genoeg. Ook andere heel ingewikkelde moleculen, zoals enzymen, zijn nodig om leiding te geven aan en samen te werken met de activiteiten van het DNA.

Leven kan dus alleen bestaan wanneer verscheidene zeer complexe systemen tegelijkertijd tot bestaan komen en in perfecte harmonie samenwerken. Geen van die complexe systemen kan zelfs maar tot primitief leven leiden als niet ook de andere systemen aanwezig zijn.

Evolutionisten reageren op dit dilemma door koppig hun „geloof” in evolutie te belijden.

[Inzet op blz. 7]

De basenparen van E. coli worden gedupliceerd met een snelheid van 150.000 per minuut