Borstvoeding — Het liefdevolle „offer” van een moeder

MIJN echtgenoot en ik stonden voor beslissingen. Wij zouden onze eerste baby krijgen! Maar deze aanstaande geboorte maakte dat er verschillende dingen geregeld moesten worden. Zouden wij een „natuurlijke” geboorte proberen? Zou mijn man bij mij in de verloskamer zijn? Welk ziekenhuis zouden wij kiezen? De lijst van beslissingen werd langer en langer.

Maar aan één beslissing in het bijzonder heb ik veel vreugde beleefd — de beslissing om mijn baby borstvoeding te geven. Nu zal het u misschien interesseren hoe en waarom wij die beslissing genomen hebben — en waarom ik zo blij ben dat wij dat hebben gedaan.

Eerst heb ik verscheidene boeken over het onderwerp gelezen en met veel van mijn vriendinnen gepraat die hun kinderen zelf voedden of hadden gevoed. Ik vernam dat de meeste artsen en kinderartsen het erover eens zijn dat moedermelk een superieure vorm van voeding is, niet alleen uit het oogpunt van voedingswaarde, maar ook uit emotioneel oogpunt. Ik maakte een studie van de veranderingen die het lichaam van een vrouw tijdens de zwangerschap ondergaat. Mijn man en ik gingen zelfs samen naar een oudercursus.

De aanpassing

Mijn „huiswerk” hielp me een realistischer beeld te krijgen van hoe het zou zijn om een kind te voeden; dat het een heel karwei is. Het is een onderdeel van het grootbrengen van kinderen dat een vrouw zelfs met de meest meelevende echtgenoot niet kan delen! Toch spraken mijn man en ik erover en wij besloten dat ik ons kind uitsluitend borstvoeding zou geven.

Nooit zal ik vergeten hoe het was om onze eerste baby te krijgen. Toen de barensweeën voorbij waren, stelde de dokter mij een nieuw persoontje voor — een dochter! Ik onderzocht elk vingertje en teentje voordat de verpleegster haar meenam om haar te reinigen. Om eerlijk te zijn, zag ik een beetje tegen die eerste voeding op. Ik had gehoord dat sommige baby’s helemaal niet geïnteresseerd zijn in die eerste voeding, en zelfs in slaap vallen terwijl de moeder hem probeert te voeden.

Met ons dochtertje was dat echter niet het geval. Ik was behoorlijk verbaasd te ontdekken hoe sterk haar zuiginstinct was. Het deed een beetje pijn. Maar daar raakte ik aan gewend en ik ontdekte dat voeden „op bestelling” in plaats van vasthouden aan een tijdschema, voorkwam dat mijn borsten overvol raakten; iets waar moeders bij hun eerste kind nog wel eens last mee hebben.

Het duurt een paar dagen na de geboorte van de baby voordat de melkproduktie op gang komt. Maar voor de zuigeling is dat geen probleem, aangezien deze zijn voeding haalt uit het geelachtige vocht, het colostrum, dat het lichaam intussen produceert. Zoals het boek Nursing Your Baby (Uw baby zelf voeden) zegt, speelt het colostrum „een bijzonder voorname rol bij het beschermen van de zuigeling tegen ziekte. Colostrum bevat antistoffen tegen ziekten, en met name tegen virusziekten, en men heeft nu ontdekt dat deze antistoffen door menselijke baby’s worden benut en dat ze hen gedurende de eerste zes maanden van hun leven tegen specifieke ziekten beschermen, onverschillig of de borstvoeding na de eerste paar dagen nu wel of niet wordt voortgezet”.

Het is een welkome aanmoediging dit te weten als je borstvoeding geeft, want om heel eerlijk te zijn, soms merkte ik dat ik haast bang was voor de volgende voeding. Mijn dokter gaf me de raad de tepels tussen de voedingen door in te smeren met zuivere lanoline. Persoonlijk vond ik het het beste om maar gewoon „mijn tanden op elkaar te zetten” tot mijn lichaam eraan gewend raakte. Gelukkig heb ik nooit bloedinkjes gehad, hoewel dat bij sommige vrouwen wel gebeurt. En vrouwen met een lichte huid hebben het gewoonlijk moeilijker met de aanpassing, omdat hun huid vaak wat gevoeliger is. Bij hen is er beslist doorzettingsvermogen voor nodig om hun voedingskarwei vol te houden.

Ook moet men wennen aan de manier waarop het lichaam voortdurend de melk aanvult die de baby heeft afgenomen. De eerste keer dat mijn dochtertje lang achter elkaar doorsliep, had ik zoveel pijn dat ik op moest staan om wat melk af te kolven. Maar gewoonlijk raken baby en moeder binnen de eerste vier tot zes weken op elkaar ingesteld en verloopt daarna alles „op rolletjes”.

Ik moet bekennen dat ik af en toe bijna gezwicht ben voor de verleiding om mijn baby de fles te geven. Een pasgeborene moet vrijwel de klok rond gevoed worden. Dat betekende dat rust er voor mij niet bij was. En als je moet opstaan voor een voeding midden in de nacht, kun je soms wensen dat iemand anders de baby eens een keer zou voeden. Maar ik had nu eenmaal vast besloten dat ik mijn melk niet zou aanvullen met kant en klare flesvoeding. Daarom vond ik het beter maar helemaal geen flesvoeding in huis te hebben.

Natuurlijk komen goedbedoelende toeschouwers af en toe ongevraagd „hulp” bieden door te zeggen: „Misschien is je melk te dun”, of: „Hoe weet je dat ze genoeg krijgt, je kunt toch niet zien hoeveel ze drinkt?” Of zelfs: „Misschien is je melk wel te vet.” Zolang de baby echter voldoende in gewicht toeneemt en normaal reageert, en de moeder goed gezond is en zelf behoorlijk en evenwichtig eet, kan ze ervan overtuigd zijn dat haar melk beslist het volmaakte voedsel voor haar kind is.

Voor het eerst van elkaar gescheiden

Mijn eerste tocht buiten de deur nadat ik de baby had gekregen, was naar de kruidenier. Toen ik terugkwam, stond Pappie met de baby voor het raam op me te wachten, allebei helemaal van streek! Hoewel ik genoeg melk had afgekolfd voor een noodgeval, had ik er niet op gerekend dat de hele fles omgegooid zou worden. Pappie ook niet. Ik besloot ter plaatse dat ik mijn baby de eerste zes maanden, of althans tot ze vast voedsel kon eten, niet langer dan een paar uur alleen zou laten.

Niettemin geeft het problemen als je je zuigeling mee onder de mensen neemt. Dikwijls besluit baby eerder te willen eten dan je had verwacht, wat je natuurlijk in een vervelende situatie brengt. Sommige moeders gaan heel discreet te werk bij het voeden van hun baby, om anderen geen aanstoot te geven. Er zijn echter zuigelingen die het onaangenaam schijnen te vinden als ze bij het voeden bedekt worden. Het kan zijn dat Moeder erin moet berusten ergens alleen in een toiletruimte te zitten tot haar baby voldaan is.

Het offer waard

Het is duidelijk dat het een belangrijke beslissing is om je kind borstvoeding te geven. Het is een heel offer. Maar voor mij wogen de voordelen ruimschoots op tegen de nadelen. Ik herinner me bijvoorbeeld hoe een vriendin van mij in een verkeersopstopping vast kwam te zitten. Zij zal nooit vergeten hoe hulpeloos ze zich voelde toen ze daar in de auto zat, niet in staat haar krijsende baby te voeden. Haar baby was namelijk gewend aan een fles. Wat wilde ze graag dat ze haar kind maar borstvoeding had gegeven! Natuurlijk kan in sommige gevallen flesvoeding raadzaam zijn, vooral wanneer de moeder ernstig ziek is of aan drugs verslaafd is.

Borstvoeding heeft nog meer voordelen. Je hoeft nooit bang te zijn dat je zonder melk komt te zitten. Hoe meer de baby nodig heeft, des te meer melk wordt er in de loop van de weken geproduceerd. Je hoeft geen flessen te steriliseren. (Ik vraag me af hoeveel ouders om 2 uur ’s nachts die laatste fles babyvoeding hebben gebroken of laten vallen, en letterlijk niets meer in de melk te brokken hadden.) Ook hoef je er niet steeds om te denken dat de samenstelling van de voeding gewijzigd moet worden om in de behoeften van de groeiende baby te voorzien. Je kunt ervan op aan dat baby de juiste voeding krijgt, zolang je evenwichtig blijft eten en volop vocht naar binnen krijgt.

Het grootste voordeel is echter volgens mij de bijdrage die het levert tot een nauwe band met je kind. De voortdurende aanraking, aandacht en genegenheid tussen moeder en kind zijn eenvoudig onvervangbaar.

Maar ik denk niet dat ik het zonder de liefdevolle medewerking en aanmoediging van mijn man had kunnen klaarspelen. Er schijnen echtgenoten te zijn die wrevelig worden over de onophoudelijke aandacht die een moeder haar pasgeborene schenkt. En een baby beperkt je beslist in je activiteiten. Sommige restaurants geven bijvoorbeeld te kennen dat kinderen er niet welkom zijn. Dus een echtgenoot die ongeduldig vraagt: „Wanneer stop je nu eens met borstvoeding?” kan heel ontmoedigend zijn voor zijn vrouw. Maar wanneer hij meehelpt, bijvoorbeeld door de baby voor de voeding bij zijn vrouw te brengen, of een schone luier te geven, vertedert hij zijn vrouw.

Ik kijk daarom met genoegen terug op mijn ervaring. Voor mij wegen de vreugde en de heerlijke herinneringen aan het zelf voeden van mijn baby ruimschoots op tegen alle offers. — Ingezonden.