Jonge mensen vragen . . .
Tot wie kan ik mij wenden als ik problemen heb?
„MOEDER ontdekt dat zoontje van 11 zich opgehangen heeft.” Zijn dergelijke kranteberichten niet schrijnend? Stel je eens voor — zo jong en dan met zulke onopgeloste problemen te hebben rondgelopen. Toch wordt er bericht dat in de Verenigde Staten elk jaar ongeveer 2000 jonge mensen in de leeftijd van 10 tot 19 jaar metterdaad een eind aan hun leven maken — tweemaal zoveel als nog maar tien jaar geleden. Misschien wel 50 maal zoveel doen er een poging toe.
„Ik wilde niet echt doodgaan”, bekende een 16-jarig meisje, dat ernstig zelfmoord overwoog. „Ik wilde alleen een eind maken aan de pijn en opnieuw beginnen.” De meeste jonge mensen denken niet aan zelfmoord. Maar je moet toegeven dat velen met een intense emotionele pijn rondlopen en zich diep ongelukkig kunnen voelen. Verbroken of gespannen relaties met andere mensen (onder wie ouders), nadruk op seksuele vrijheden en problemen op school zijn slechts enkele van hun moeilijkheden. Tot wie wend jij je, als je met problemen zit waar je niet uitkomt?
Moet ik het bij mijn leeftijdgenoten zoeken?
Uit een onderzoek dat gehouden werd onder leerlingen van 14 jaar, kwam naar voren dat de volgorde waarin zij anderen in vertrouwen zouden nemen, de volgende is: (1) vrienden van dezelfde sekse, (2) ouders, (3) vrienden van de andere sekse, (4) schooldecanen en (5) leraren. Het boek Adolescence: Transition From Childhood to Maturity (Puberteit: de overgang van kindertijd naar volwassenheid) merkt op: „Pubers blijken dus dikwijls hulp en leiding te zoeken bij hun vriendjes, die mogelijk even pijnlijk onwetend zijn als zijzelf, of zelfs bij rubriekschrijvers in kranten, die misschien een antwoord geven dat niet afdoende is afgestemd op het speciale probleem van die persoon.”
Anthony was een van degenen die zich met een probleem tot zijn leeftijdgenoten wendde. Zoals de meeste jonge mensen wilde hij geaccepteerd worden, maar hij voelde zich pijnlijk minderwaardig ten opzichte van anderen van zijn leeftijd. Deze 13-jarige wilde door middel van modieuze kleren indruk op anderen maken. Maar daarvoor had hij geld nodig. Hij besprak de kwestie met zijn jonge vrienden. Hun oplossing? Zij leerden hem te stelen in winkels en mensen met het mes op de keel te beroven. Op zijn vijftiende jaar was hij viermaal gearresteerd en had hij in de gevangenis gezeten.
Wat is jouw ervaring met de raad die je bij leeftijdgenoten gevraagd hebt? Was het net als bij Anthony — een bron van nog meer problemen? In bijbelse tijden beging een zoon van de wijze koning Salomo een soortgelijke vergissing. Toen Rehábeam zijn vader Salomo op de troon opvolgde, smeekte het volk hem hun lasten te verlichten. Eerst raadpleegde Rehábeam de oudere mannen, die hem adviseerden gehoor te geven aan de roep van het volk. Maar in plaats van hun raad op te volgen, ging hij te rade bij de „jonge mannen die met hem opgegroeid waren”. Zij zeiden tegen de koning dat hij moest zeggen: ’Ik zal nog harder zijn!’ Het resultaat: een opstand die de natie Israël in tweeën scheurde. — 1 Kon. 12:8-17.
Rehábeam leerde door schade en schande dat raad die niet op ervaring en wijsheid is gebaseerd, tot vele droevige gevolgen kan leiden. Maar tot wie kun je je dan wel wenden om werkelijk begrip en het juiste advies te vinden?
Wat zou je zeggen van je ouders?
Toen haar werd gevraagd hoe zij het in haar tienerjaren had aangelegd om raad te krijgen bij haar problemen, zei Susan zonder enige aarzeling: „Door de kwestie aan mijn ouders te vertellen! Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar één keer een van mijn vriendinnen om raad heb gevraagd. Wat ik mijn moeder en vader ook vroeg, zelfs toen ik nog klein was, ik kreeg altijd antwoord.” Communicatie met haar ouders was een levenswijze.
Maar misschien vind jij zo’n gezinsrelatie onrealistisch. Sommigen zijn van mening dat het riskant kan zijn om je ouders om raad te vragen. Als je er niet naar handelt, worden je ouders misschien kwaad. „Als ik ooit met mijn moeder over seks zou praten”, jammerde de 14-jarige Betsy, „zou ze denken dat ik me er al mee inliet in plaats van er alleen maar over te praten.” Volgens een enquête uit 1981 brachten de meeste tieners in de Verenigde Staten de wens onder woorden dat hun ouders eerst naar hun verklaringen zouden luisteren en niet meteen met hun oordeel klaarstonden.
De 16-jarige Petrina bijvoorbeeld was erg van streek over het feit dat een paar van haar vriendinnen gemeen over haar roddelden. „Ik werd ’s ochtends om zes uur wakker en dan huilde ik gewoon van verdriet”, zei Petrina. „Maar ik dacht dat Moeder het niet zou begrijpen. En ik wilde haar niet met mijn problemen opzadelen.”
Maar weldra besefte Petrina dat zij haar probleem niet aankon en nam zij haar moeder in vertrouwen. „Het was alsof iemand een enorme last van me afgenomen had”, vervolgde Petrina. „Mams luisterde en ze wist precies wat ze moest doen om het probleem op te lossen. Toen alles geregeld was, besefte ik dat, hoewel het voor mij zo’n enorm probleem was, zij het al eens eerder had meegemaakt. Haar ervaring was precies wat ik nodig had.”
Als jij de kunst van het koken, een muziekinstrument bespelen of met ingewikkelde apparatuur omgaan onder de knie wilt krijgen, zou je dan niet een ervaren leermeester raadplegen? En geldt dat niet nog veel sterker voor de ingewikkelde aangelegenheden van het leven? Bedenk dat je de langdurige ervaring van je ouders kunt benutten om jouw problemen op te lossen.
Ja, je ouders kunnen een grote hulp betekenen. Wie kent jou beter dan zij? Wie is beter op de hoogte met je sterke kanten en kent toch ook je zwakheden beter dan zij? Wie kan je steunen als het erop aankomt goede raad ook inderdaad op te volgen?
Het is waar, niet alle ouders zijn even tactvol in het bespreken van problemen. Dikwijls komt dat doordat de communicatie al een tijdlang te wensen overliet, en er dan plotseling een groot probleem moet worden aangepakt. Werk dus aan een betere communicatie. ’Geef je hart’ aan je moeder of vader. Neem hen zoveel mogelijk in vertrouwen. Het resultaat zal een rijke verstandhouding zijn die je zal helpen kleine problemen zonder veel moeite op te lossen en ernstige problemen aan te pakken in een sfeer van begrip en liefde. — Spr. 23:26.
Proberen op de bijbel gebaseerde hulp te verkrijgen
„Plotseling stond mijn hele wereld op zijn kop”, verklaarde Kay. Toen zij 18 was, zat ze midden in de scheiding van haar ouders en kort daarop kwam haar enige broer op een leeftijd van 19 bij een tragisch auto-ongeluk om het leven. Twee maanden later hoorde zij dat haar vader stervende was aan kanker. Toen Kay hem ging opzoeken, sloot haar moeder haar uit jaloezie buiten — zonder kleren of bezittingen. Tot wie kon zij zich wenden?
Kay was al enige tijd een getuige van Jehovah en zij had de oprechte bezorgdheid gewaardeerd die de gemeentelijke ouderlingen tijdens haar eerdere moeilijke jaren aan de dag hadden gelegd. Zonder aarzelen belde ze een van deze ouderlingen op en legde uit wat er aan de hand was. Hij en zijn gezin stelden hun huis open en vonden een plaatsje voor haar in het souterrain — voor meer dan een jaar.
„De emotionele pijn was zo intens dat ik me nu en dan afvroeg: ’Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Wat heeft het voor zin om zelfs maar te leven?’” zette Kay uiteen. Maar de ouderling en zijn vrouw gebruikten de bijbel om haar te helpen inzien dat zij aan haar hoge morele maatstaven moest vasthouden in plaats van zich in feestjes en seksuele immoraliteit te storten om de emotionele pijn te ontvluchten. Hun hulp had succes, want Kay is nu gelukkig getrouwd en een evenwichtige vrouw.
Maar misschien voel je je wat bezwaard om bepaalde delicate kwesties te bespreken. Zo stond de 18-jarige Arlene er tegenover. „Ik fantaseerde altijd over jongens. Omdat vrijwel niemand veel aandacht aan me besteedde, hunkerde ik eenvoudig naar de genegenheid van een man”, bekende Arlene. „Maar ik zag waartoe die genegenheid kon leiden — vijf van mijn zes zusjes hadden een onecht kind. Toch schaamde ik me ervoor om met iemand over die sterke gevoelens te praten.” Een van de ouderlingen in de gemeente merkte echter op dat zij onder een ernstig probleem gebukt scheen te gaan en hij sprak haar aan. Hij gaf uitdrukking aan zijn bezorgdheid. Samen met zijn vrouw had hij wekelijks een bijbelbespreking met haar en door middel van die hulp was zij in staat aan haar gevoelens het hoofd te bieden.
Als Arlene nu terugkijkt, vraagt zij zich af waarom zij zelf geen stappen heeft gedaan om hulp te zoeken. „Is iemand onder u [geestelijk] ziek? Laat hij de oudere mannen van de gemeente tot zich roepen”, maant de bijbel (Jak. 5:14). Arlene vond zichzelf echter onwaardig en was daarom bang om naar de ouderlingen te gaan. Nu is haar advies aan andere jonge mensen met soortgelijke gevoelens: „Zo moet je niet denken, want zij bekommeren zich echt om je!” Waar zou Arlene nu zijn zonder de op de bijbel gebaseerde hulp die zij kreeg? Haar antwoord: „Ik zou nog bij mijn oude vriendinnen zitten en nu wel zwanger zijn.”
Ja, God bekommert zich wel degelijk om jonge mensen — om jou! Zowel door de gezinsregeling als door de christelijke gemeente heeft hij liefdevol voorzieningen getroffen. Als je je nog niet op de hoogte hebt gesteld van de gemeentelijke regelingen voor hulp die in jouw plaatselijke Koninkrijkszaal ter beschikking staan, nodigen wij je uit om dat alsnog te doen. Ja, er zijn mensen tot wie je je kunt wenden om hulp te ontvangen bij de problemen van het leven. Ervaar zelf dat deze hulp je een enorme verlichting kan schenken.
„Hij die met wijzen wandelt, zal wijs worden, maar wie zich met de verstandelozen inlaat, zal het slecht vergaan.” — Spr. 13:20.
[Illustratie op blz. 17]
Zou jij les nemen van iemand van je eigen leeftijd, als je musicus wilde worden?