De angel des doods weggenomen
HET is niet ongebruikelijk over de dood te lezen als iets natuurlijks of normaals. Volgens het bijbelverslag is de dood dat in feite niet. De dood is een vijand die het gevolg is van de zonde. ’Door één mens is de zonde de wereld binnengekomen en door de zonde de dood, en aldus heeft de dood zich tot alle mensen uitgebreid omdat zij allen gezondigd hadden’, zegt de bijbel in Romeinen 5:12.
Daar het niet Gods bedoeling was dat de mensheid zou sterven, heeft hij liefdevol in een uitweg voorzien. Door zijn Zoon ten behoeve van ons te laten sterven, verschafte hij een overeenkomstige losprijs om de doodstraf op te heffen (Mattheüs 20:28; 1 Johannes 2:2). Hij heeft ook een aards paradijs beloofd met een volkomen nieuwe regering die over de hele mensheid zal heersen. Die regering zal de gevolgen van de zonde en de dood totaal wegwissen (Lukas 18:30). De bijbel zegt in Openbaring 21:3, 4: „God zelf zal bij hen zijn. En hij zal elke traan uit hun ogen wegwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geschreeuw, noch pijn zal er meer zijn. De vroegere dingen zijn voorbijgegaan.” Maar hoe staat het met degenen die reeds gestorven zijn?
Voor hen is er de opstandingshoop — het vooruitzicht opnieuw als mens op die Paradijsaarde te leven, met een volmaakt gezond lichaam en een even gezonde geest. Ja, „het uur komt waarin allen die in de herinneringsgraven zijn, zijn stem zullen horen en te voorschijn zullen komen” (Johannes 5:28, 29). Hij die door God werd gezonden om de mensheid los te kopen, Jezus Christus, verzekert ons verder: „Dit is de wil van mijn Vader, dat een ieder die de Zoon aanschouwt en geloof in hem oefent, eeuwig leven moge hebben, en ik zal hem op de laatste dag uit de dood opwekken.” — Johannes 6:40.
Juist deze hoop op de opstanding is een steun voor velen die een beminde in de dood hebben verloren. Zij beseffen dat hun geliefden louter „in de dood slapen” en daarom zijn zij ’niet bedroefd gelijk de overigen, die geen hoop hebben’ (1 Thessalonicenzen 4:13). Zij zien ernaar uit weer met hen om te gaan in dat nieuwe, door God beloofde samenstel van dingen. Zij stellen geloof in de God die troost en hoop schenkt. — Romeinen 15:4, 13; 2 Korinthiërs 1:3; 2 Thessalonicenzen 2:16.
Daarom verschillen de begrafenisdiensten van Jehovah’s Getuigen zo van die van anderen. Om Gods gunst waard te zijn, vermijden de Getuigen alle gebruiken die indruisen tegen zijn Woord, de bijbel. Gewoonten en versiersels die op opvattingen zijn gebaseerd die niet in de bijbel worden onderwezen, worden vermeden. Daar zij alleen de ware God, Jehovah, aanbidden, weigeren zij hun doden in aanbidding te vereren. En zij geuren niet opzichtig met rijkdommen of status, daar zij weten dat dit God mishaagt (1 Johannes 2:16). Hun begrafenissen zijn eenvoudig en waardig en dragen ertoe bij het hart van de nabestaanden rustig te stemmen. Ter gedachtenis aan de overledene wordt een toespraak gehouden waarin de hoop uit de bijbel wordt uiteengezet. Zij treuren, maar niet buitensporig.
Jehovah’s Getuigen weten dat spoedig ’de laatste vijand, de dood,’ weggenomen zal worden. Dan zal de voorzegging bewaarheid worden: „De dood is voor eeuwig verzwolgen. Dood, waar is uw overwinning? Dood, waar is uw angel?” — 1 Korinthiërs 15:26, 54, 55.