Ik aanvaardde Gods kijk op bloed

Het verhaal van een arts

IK STOND in het ziekenhuisauditorium voor een groep artsen de uitslag van een autopsie te resumeren. De overleden patiënt had een kwaadaardige tumor en ik zei: „We kunnen de conclusie trekken dat de directe doodsoorzaak bij deze patiënt hemolyse [de afbraak van rode bloedcellen] was en acute nierinsufficiëntie als gevolg van de transfusie van een grote hoeveelheid bloed.”

Een hoogleraar stond op en riep kwaad: „Wil je zeggen dat we de verkeerde bloedgroep hebben gebruikt?” Ik antwoordde: „Nee, dat bedoel ik niet.” Ik liet dia’s zien van heel kleine delen van de nier van de patiënt en vervolgde: „We zien hier lysis [afbraak] van grote aantallen rode bloedcellen in de nier en kunnen dus concluderen dat dit heeft geleid tot acute nierinsufficiëntie.”a De sfeer werd gespannen en ik voelde dat ik een droge mond kreeg. Hoewel ik een jonge arts was en hij hoogleraar, vond ik toch dat ik niet mocht terugkrabbelen.

Toen dit gebeurde, was ik geen Getuige van Jehovah. Ik ben in 1943 geboren in Sendai, een stad in het noorden van Japan. Aangezien mijn vader patholoog en psychiater was geweest, besloot ik medicijnen te gaan studeren. In het tweede jaar van mijn studie, in 1970, trouwde ik met een jonge vrouw die Masuko heette.

De pathologie als werkterrein

Masuko werkte om in ons onderhoud te voorzien terwijl ik mijn opleiding afmaakte. De medische wereld fascineerde me. Ik stond versteld van de geweldige manier waarop het menselijk lichaam functioneert! Toch dacht ik nooit na over het bestaan van een Schepper. Ik dacht dat medisch onderzoek mijn leven zin kon geven. Nadat ik arts was geworden, besloot ik dus me te specialiseren in de pathologie — de studie van de aard, oorzaken en gevolgen van ziekten.

Toen ik autopsie verrichtte op patiënten die aan kanker waren gestorven, begon ik te twijfelen aan het nut van bloedtransfusies. Patiënten met kanker in een vergevorderd stadium kunnen anemisch zijn als gevolg van bloedingen. Aangezien chemotherapie anemie verergert, schrijven artsen vaak bloedtransfusies voor. Ik kreeg echter het idee dat transfusies er alleen maar toe leidden dat de kanker zich uitzaaide. Tegenwoordig is in ieder geval bekend dat bloedtransfusies tot immuunsuppressie leiden, waardoor de kans dat een tumor terugkomt kan toenemen en de overlevingskansen van kankerpatiënten kunnen afnemen.b

In 1975 kwam ik het geval tegen dat aan het begin vermeld wordt. De genoemde hoogleraar had daarbij de leiding gehad en hij was hematoloog. Geen wonder dus dat hij woedend was toen ik zei dat de patiënt overleden was als gevolg van een bloedtransfusie! Ik ging echter verder met mijn presentatie en langzamerhand kalmeerde hij.

Geen ziekte of dood meer

Rond die tijd kreeg mijn vrouw bezoek van een oudere dame die een Getuige van Jehovah was. Ze gebruikte tijdens het gesprek de naam „Jehovah” en mijn vrouw vroeg wat ze daarmee bedoelde. De Getuige antwoordde: „Jehovah is de naam van de ware God.” Masuko las al vanaf haar kinderjaren in de bijbel, maar in haar bijbel was Gods naam vervangen door „HEER”. Nu wist ze dat God een persoon was die een naam had!

Masuko stemde direct toe in een bijbelstudie met deze Getuige. Toen ik rond één uur ’s nachts thuiskwam uit het ziekenhuis zei mijn vrouw enthousiast tegen me: „De bijbel zegt dat er een eind zal komen aan ziekte en dood!”, waarop ik zei: „Dat zou mooi zijn!” Toen zei ze: „Die nieuwe wereld komt al snel, dus ik wil niet dat je je tijd verspilt.” Omdat ik dacht dat ze bedoelde dat ik mijn bestaan als arts moest opgeven, werd ik boos en kwam onze relatie onder druk te staan.

Maar mijn vrouw gaf het niet op. Ze vroeg God in gebed haar te helpen de juiste schriftplaatsen te vinden en liet mij die lezen. Mijn hart werd vooral geraakt door de woorden in Prediker 2:22, 23: „Wat krijgt een mens voor al zijn harde werk en voor het streven van zijn hart waarmee hij hard werkt onder de zon? . . . ’s Nachts legt zijn hart zich nog niet neer. Ook dit is louter ijdelheid.” Dit sloeg op wat ik deed — ik wijdde me dag en nacht aan de medische wetenschap zonder er echte voldoening uit te putten.

Toen mijn vrouw op een zondagochtend in juli 1975 naar de Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen ging, besloot ik plotseling ook te gaan. Mijn vrouw was heel verrast me te zien, en de Getuigen heetten me hartelijk welkom. Vanaf dat moment bezocht ik elke zondag de vergadering. Ongeveer een maand later begon een Getuige de bijbel met me te bestuderen. Drie maanden nadat mijn vrouw de eerste keer door Jehovah’s Getuigen bezocht was, werd ze gedoopt.

Waarom ik Gods kijk op bloed aanvaardde

Ik leerde al snel dat de bijbel christenen zegt zich ’te onthouden van bloed’ (Handelingen 15:28, 29; Genesis 9:4). Omdat ik reeds twijfelde aan het nut van bloedtransfusies, vond ik het niet moeilijk Gods zienswijze op dit punt te aanvaarden.c Ik dacht: als er een Schepper bestaat en hij dit zegt, dan moet het kloppen.

Ik leerde ook dat ziekte en dood veroorzaakt worden door de zonde die we van Adam geërfd hebben (Romeinen 5:12). In die tijd was ik bezig met een onderzoek naar arteriosclerose. Als we ouder worden, treedt er een verharding en vernauwing van onze slagaders op, met aandoeningen van het hart, de hersenvaten en de nieren als gevolg. Ik vond het logisch dat dit veroorzaakt wordt door onze overgeërfde onvolmaaktheid. Daarna begon mijn enthousiasme voor de geneeskunde af te nemen. Alleen Jehovah God kan een eind maken aan ziekte en dood!

In maart 1976, zeven maanden nadat ik de bijbel was gaan bestuderen, stopte ik met mijn opleiding in het academisch ziekenhuis. Ik dacht dat ik nooit meer als arts aan de slag zou kunnen, maar ik vond werk in een ander ziekenhuis. In mei 1976 werd ik gedoopt. Ik besloot dat ik mijn leven het beste kon gebruiken door als volletijdprediker of pionier te dienen, waarmee ik in juli 1977 begon.

De verdediging van Gods kijk op bloed

In november 1979 verhuisden Masuko en ik naar een gemeente in de prefectuur Chiba, waar grote behoefte aan predikers was. Ik vond parttimewerk in een ziekenhuis. Op mijn eerste werkdag daar werd ik omringd door een groep chirurgen. Ze vroegen me nadrukkelijk: „Wat ga je als Getuige van Jehovah doen wanneer er een patiënt binnengebracht wordt die een bloedtransfusie nodig heeft?”

Ik legde hun respectvol uit dat ik zou handelen naar wat God over bloed zegt. Ik vertelde dat er alternatieven zijn voor bloedtransfusie en dat ik mijn patiënten naar mijn beste kunnen zou helpen. Na een discussie van een uur zei de hoofdchirurg: „Ik begrijp het. Maar als er een patiënt binnengebracht wordt die veel bloed verloren heeft, dan zullen wij hem behandelen.” De hoofdchirurg stond bekend als een moeilijk iemand, maar na die discussie kregen we een goede band en hij heeft mijn geloofsovertuiging altijd gerespecteerd.

Respect voor bloed op de proef gesteld

In de tijd dat we in Chiba predikten, werd er in Ebina een nieuw hoofdkantoor voor Jehovah’s Getuigen in Japan gebouwd. Mijn vrouw en ik reden daar eens per week naar toe in verband met de gezondheidszorg voor de Getuigen die als vrijwilliger aan dit gebouw, Bethel genaamd, werkten. Na een paar maanden kregen we de uitnodiging om fulltime op Bethel Ebina te komen werken. In maart 1981 gingen we dus in een van de tijdelijke gebouwen wonen waar de meer dan 500 vrijwilligers gehuisvest waren. ’s Ochtends maakte ik badkamers en toiletten op het bouwterrein schoon en ’s middags deed ik medische check-ups.

Een van mijn patiënten was Ilma Iszlaub, die in 1949 als zendelinge vanuit Australië naar Japan was gekomen. Ze had leukemie en had van haar artsen te horen gekregen dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Ilma weigerde bloedtransfusies om haar leven te verlengen en besloot haar laatste dagen op Bethel door te brengen. In die tijd waren er nog geen medicijnen zoals erytropoëtine om de productie van rode bloedcellen te stimuleren. Daardoor lag haar hemoglobinegehalte soms tussen de 2 en 2,5 mmol/l! (Tussen de 7,4 en 9,6 mmol/l is normaal.) Maar ik behandelde haar naar mijn beste vermogen. Ilma bleef een onwrikbaar vertrouwen in Gods Woord tonen tot ze in januari 1988 stierf — zo’n zeven jaar later!

In de loop van de jaren hebben verschillende vrijwilligers op het Japanse bijkantoor van Jehovah’s Getuigen operaties moeten ondergaan. Het strekt de artsen uit de nabijgelegen ziekenhuizen tot eer dat ze de operaties zonder bloed hebben willen doen. Vaak werd ik uitgenodigd om in de operatiekamer mee te kijken en soms heb ik zelfs geassisteerd bij de operatie. Ik ben de artsen die respect hebben voor het standpunt van Jehovah’s Getuigen ten aanzien van bloed dankbaar. De samenwerking met hen heeft me veel gelegenheden geboden om mijn geloof met hen te delen. Een van die artsen is onlangs een gedoopte Getuige geworden.

Het is interessant dat de inspanningen van artsen om Jehovah’s Getuigen zonder bloed te behandelen van grote invloed zijn geweest op de geneeskunde. Bloedvrije operaties hebben de voordelen van het vermijden van bloedtransfusies aangetoond. Uit onderzoek is gebleken dat de patiënten na de operatie sneller herstellen en minder problemen hebben.

Blijven leren van de Grootste Arts

Ik probeer bij te blijven met de nieuwste ontwikkelingen in de geneeskunde. Maar ik blijf ook leren van de grootste Arts, Jehovah. Hij beperkt zich niet tot de oppervlakte, maar ziet de hele mens (1 Samuël 16:7). Als arts probeer ik me bij elke patiënt op de hele mens te richten en niet alleen op zijn of haar ziekte. Hierdoor kan ik een patiënt betere medische zorg bieden.

Ik dien nog steeds op Bethel, en anderen helpen Jehovah te leren kennen — met inbegrip van zijn kijk op bloed — is nog steeds een van de dingen die me veel vreugde geven. Ik bid dat de Grote Geneesheer, Jehovah God, binnenkort een eind maakt aan alle ziekte en dood. — Verteld door Yasushi Aizawa.

[Voetnoten]

[Inzet op blz. 14]

„Ik vertelde dat er alternatieven zijn voor bloedtransfusie en dat ik mijn patiënten naar mijn beste kunnen zou helpen”

[Inzet op blz. 15]

„Bloedvrije operaties hebben de voordelen van het vermijden van bloedtransfusies aangetoond”

[Illustraties op blz. 15]

Boven: Hier houd ik een bijbellezing

Rechts: Met Masuko, mijn vrouw, nu