HUT

[Hebreeuws: soek·kahʹ].

Een op een dak gelijkende beschutting, gebouwd van boomtakken en bladeren, soms met een verhoogde houten vloer. Tijdens het jaarlijkse Loofhuttenfeest in Jeruzalem werden er op de daken, op binnenplaatsen, openbare pleinen, en zelfs op het tempelterrein en langs de wegen in de buurt van Jeruzalem, loofhutten gebouwd. Ze werden vervaardigd van de takken van populieren, olijfbomen en oliehoudende bomen, en van palmbladeren en de welriekende mirtebladeren. Dit had ten doel Israël eraan te herinneren dat Jehovah hen in loofhutten had laten wonen toen hij hen uit Egypte leidde. — Lev. 23:34, 40-43; Neh. 8:15; zie LOOFHUTTENFEEST.

Vaak werd er in een wijngaard of midden in een veld een hut gebouwd, zodat de wachter die het veld tegen dieven of dieren moest beschermen, een beschutting tegen de hete zon had (Jes. 1:8). Daar aten de oogsters in de schaduw hun middagmaal, en spaarden daarmee tijd die anders verloren zou zijn, aangezien zij het veld niet hoefden te verlaten. Een dik bladerdak beschutte degenen die eronder zaten tegen de regen (Jes. 4:6). Jona maakte zo’n loofhut voor zichzelf, opdat hij een beschutting tegen de zon zou hebben terwijl hij afwachtte wat er met Nineve zou gebeuren, de stad waartegen hij had geprofeteerd. — Jona 4:5.

FIGUURLIJK GEBRUIK

Jesaja illustreert de troosteloze toestand waarin Juda en Jeruzalem zich in Jehovah’s ogen bevonden, door die met louter een hut te vergelijken, in tegenstelling tot een dichtbevolkte, volgebouwde stad (Jes. 1:8). Jehovah zegt over zichzelf in figuurlijke zin dat hij in een hut van wolken verblijft wanneer hij tijdelijk vanuit de hemel naar de aarde afdaalt. Daar gaat majestueuze almacht schuil, en vandaar komen de knetterende donderslagen (Ps. 18:9, 11; 2 Sam. 22:10, 12; Job 36:29). David vergelijkt de schuilplaats van degenen die op Jehovah vertrouwen, met Jehovah’s „hut”. — Ps. 31:20.

Amos spreekt over de herbouw van „de hut van David, die vervallen is” (Amos 9:11). David ontving van Jehovah de belofte dat zijn koninkrijk tot onbepaalde tijd bestendig zou zijn. In verband met de omverwerping van het koninkrijk Juda en de laatste koning ervan uit de geslachtslijn van David, Zedekia, werd Ezechiël ertoe geïnspireerd te profeteren: „Tot een puinhoop, een puinhoop, een puinhoop zal ik ze maken. Ook wat deze aangaat, ze zal stellig van niemand worden totdat hij komt die het wettelijke recht heeft, en ik moet het aan hem geven” (Ezech. 21:27). Van die tijd af zat er geen koning uit Davids geslachtslijn meer op „Jehovah’s troon” in Jeruzalem. Maar met Pinksteren in het jaar 33 G.T. zette Petrus uiteen dat Jezus Christus uit Davids geslachtslijn kwam en dat hij het was van wie God werkelijk had gezegd dat hij de blijvende Koning was. Petrus lichtte de joden die daar in Jeruzalem bijeengekomen waren, erover in dat Jehovah in hun tijd Jezus had opgewekt en hem zowel tot Heer als tot Christus had gemaakt (Hand. 2:29-36). Later verklaarde de discipel Jakobus dat de profetie van Amos haar vervulling vond in het bijeenbrengen van discipelen van Christus (Koninkrijkserfgenamen) uit zowel de joden als de heidense natiën. — Hand. 15:14-18; Rom. 8:17.