DAG VAN JEHOVAH.
De speciale tijdsperiode, niet van 24 uur, waarin Jehovah zich actief openbaart tegen zijn vijanden en ten behoeve van zijn volk. Tijdens deze dag, waarin het goddelijk oordeel aan de goddelozen wordt voltrokken, behaalt Jehovah de overwinning op zijn tegenstanders. Het is ook een tijd van redding en bevrijding voor de rechtvaardigen, de dag waarop Jehovah zelf hoog verheven wordt als de Allerhoogste. Het is dus in tweeërlei opzicht op een unieke en exclusieve wijze Jehovah’s grote dag.
PERIODES VAN VERNIETIGEND OORDEEL
De term „dag van Jehovah” duidde, althans als een afbeelding in het klein, op verschillende periodes in de oudheid waarin er door toedoen van de Allerhoogste een vernietigend oordeel heeft plaatsgevonden. Bepaalde profetieën van Jesaja, Ezechiël en Zefanja betreffende Jehovah’s dag gingen bijvoorbeeld in vervulling toen Jeruzalem door de Babyloniërs werd verwoest. — Jes. 2:11-17; Ezech. 13:5; Zef. 1:4-8.
Later werd bij monde van de profeet Maleachi nog een „grote en vrees inboezemende dag van Jehovah” voorzegd, die voorafgegaan zou worden door de komst van „de profeet Elia” (Mal. 4:5, 6). De oorspronkelijke Elia leefde bijna 500 jaar voordat die profetie werd geuit, maar in de 1ste eeuw G.T. gaf Jezus te kennen dat Johannes de Doper de voorzegde tegenhanger van Elia was (Matth. 11:12-14; Mark. 9:11-13). In die tijd stond er dus een „dag van Jehovah” voor de deur. Op Pinksteren in 33 G.T. verklaarde Petrus dat zij de vervulling van Joëls profetie (2:28-32) meemaakten, de profetie over de uitstorting van Gods geest, en ook dit zou plaatsvinden voor de „grote en doorluchtige dag van Jehovah” (Hand. 2:16-21). Die „dag van Jehovah” kwam in 70 G.T., toen Jehovah, als vervulling van zijn Woord, de legers van Rome het goddelijk oordeel liet voltrekken aan de natie die de Zoon van God had verworpen en uitdagend had geschreeuwd: „Wij hebben geen andere koning dan caesar.” — Joh. 19:15; Dan. 9:24-27.
De Schrift wijst echter vooruit naar nog een „dag van Jehovah”. Nadat de joden na de Babylonische ballingschap weer in Jeruzalem waren teruggekeerd, liet Jehovah zijn profeet Zacharia (14:1-3) „een dag die Jehovah toebehoort” voorzeggen, waarop hij niet slechts één natie maar „alle natiën tegen Jeruzalem” zou vergaderen en op het hoogtepunt waarvan „Jehovah . . . stellig [zal] uittrekken en oorlog [zal] voeren tegen die natiën” en ze aan hun eind zal brengen. De apostel Paulus bracht onder inspiratie de komende „dag van Jehovah” met de tegenwoordigheid van Christus in verband (2 Thess. 2:1, 2). En Petrus sprak erover in samenhang met de oprichting van ’nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, waarin rechtvaardigheid zal wonen’. — 2 Petr. 3:10-13.
Ieders belangstelling dient ernaar uit te gaan gedurende de grote dag van Jehovah zekerheid en veiligheid te genieten. Na met betrekking tot deze dag gevraagd te hebben: „Wie kan zich daaronder staande houden?” zegt Joël: „Jehovah zal een toevlucht zijn voor zijn volk” (Joël 2:11; 3:16). De uitnodiging wordt goedgunstig tot iedereen gericht, maar slechts weinigen maken gebruik van deze toevluchtsvoorziening door gehoor te geven aan Zefanja’s raad: „Voordat de inzetting iets het licht doet zien, voordat de dag is voorbijgegaan net als kaf, voordat over ulieden de brandende toorn van Jehovah komt, voordat over u de dag van Jehovah’s toorn komt, zoekt Jehovah, al gij zachtmoedigen der aarde, die Zijn rechterlijke beslissing hebt volbracht. Zoekt rechtvaardigheid, zoekt zachtmoedigheid. Wellicht zult gij verborgen worden op de dag van Jehovah’s toorn.” — Zef. 2:2, 3.