LIEFDEMAALTIJDEN

[Grieks: aʹga·pai (mv. van aʹga·pe, liefde)].

De bijbel beschrijft deze liefdemaaltijden niet, en ook kan men daaruit niet opmaken hoe vaak ze plaatsvonden (Jud. 12). Noch de Heer Jezus Christus noch zijn apostelen hadden geboden deze maaltijden te houden, en klaarblijkelijk moesten ze niet als iets verplichts of iets blijvends worden beschouwd. Volgens sommigen waren het feestmalen waarvoor welgestelde christenen hun behoeftige medegelovigen uitnodigden.

Tertullianus, een vroeg-christelijke schrijver, geeft een beschrijving van de liefdemaaltijden en zegt dat degenen die aan tafel gingen aanliggen om te eten, van tevoren een gebed tot God richtten. Zij aten en dronken met mate en slechts zo veel dat hun honger en dorst werden gestild, bedenkend dat zij zelfs ’s nachts nog aanbidders van God waren. Zij spraken met elkaar op een wijze die te kennen gaf dat zij zich ervan bewust waren dat de Heer meeluisterde. Elk van hen zong een lied en de maaltijd werd met gebed besloten.

Dat deze liefdemaaltijden oorspronkelijk met een goede beweegreden werden gehouden, blijkt uit het woord dat gebruikt wordt om ze te beschrijven. Het Griekse woord aʹga·pe duidt de hoogste vorm van liefde aan, liefde die op beginselen gebaseerd is. Deze liefde wordt bedoeld wanneer de bijbel zegt: „God is liefde” (1 Joh. 4:8). Ze wordt in Galaten 5:22 als een vrucht van de geest genoemd en in 1 Korinthiërs 13:4-7 uitvoerig beschreven.

DOOR SOMMIGEN MISBRUIKT

Aangezien men bij de liefdemaaltijden bijeenkwam om letterlijk voedsel te nuttigen, konden ze door degenen die niet de juiste geestelijke instelling hadden, op verschillende manieren misbruikt worden. Daar de Heer Jezus Christus en zijn apostelen niet geboden hadden zulke liefdemaaltijden te houden, ging het hierbij slechts om een gebruik, dat later werd afgeschaft. De woorden van Judas geven te kennen dat sommigen er niet met zuivere beweegredenen aan deelnamen. Hij zei: „Deze mensen zijn de onder water verborgen klippen op uw liefdemaaltijden, terwijl zij met u feestmaal houden, herders die zonder vrees zichzelf weiden” (Jud. 12). Petrus wijst er eveneens op dat er onder ware christenen kwaaddoeners zouden binnendringen, alsook personen die valse leringen zouden verbreiden, want hij zei: „Zij beschouwen een weelderig leven overdag als een lust. Vlekken en smetten zijn zij, die zich met onbeperkt genot aan hun bedrieglijke leringen overgeven, terwijl zij te zamen met u feestmaal houden” (2 Petr. 2:13). Hoewel christenen er tot in deze tijd mee zijn voortgegaan gezellige omgang met elkaar te hebben en elkaar voor zover dat in hun vermogen ligt in materieel opzicht bij te staan, bestaat er geen grond om het houden van liefdemaaltijden weer als een gebruik in de christelijke gemeente in te voeren. — Jak. 1:27; 2:15.