MERG.

In de bijbel heeft dit woord altijd betrekking op beenmerg. Beenmerg is een zacht en vethoudend vaatweefsel dat zich in de binnenste holten van de meeste beenderen bevindt. Men onderscheidt rood beenmerg en geel beenmerg. Bij volwassenen zijn de lange pijpbeenderen gevuld met geel beenmerg, dat niet meer actief is en voornamelijk uit vet bestaat, en de platte beenderen van de schedel, de ribben, het borstbeen en het bekken bevatten rood beenmerg, dat actief is. Het rode beenmerg speelt een belangrijke rol bij de bloedvorming. Daarin ontstaan de zuurstoftransporterende rode bloedlichaampjes, de belangrijke bloedplaatjes, die de bloedstolling bewerken, en een groot percentage van de witte bloedlichaampjes, die in eerste instantie de infecties bestrijden. Als bloedvormend orgaan oefent het beenmerg een directe invloed op iemands gezondheid en kracht uit. Vandaar dat Job (21:24), toen hij het over een goedgevoede, gezonde persoon had, op symbolische wijze over hem sprak als iemand wiens beenmerg „vochtig wordt gehouden”.

Beenmerg werd klaarblijkelijk door de Israëlieten als voedsel gebruikt. (Vergelijk Micha 3:2, 3.) Daar het rijk aan proteïne, vet en ijzer is, heeft het een zeer hoge voedingswaarde. Symbolisch gezien, bestaat het feestmaal dat Jehovah voor alle volken heeft bereid, dan ook op passende wijze uit „schotels rijk aan olie en vol merg”. — Jes. 25:6.

De schrijver van de brief aan de Hebreeën vergeleek het „woord van God” met een wapen dat scherper is dan enig tweesnijdend zwaard en dat als het ware rechtstreeks doordringt tot het merg, het binnenste gedeelte van de beenderen, ja, zelfs iemands beweegredenen kan onderscheiden. — Hebr. 4:12.