RODE ZEE.

De huidige geografische aanduiding „Rode Zee” heeft betrekking op het water dat Noordoost-Afrika van het Arabische schiereiland scheidt en waartoe de beide armen behoren die als de Golf van Suez en de Golf van Akaba bekendstaan. De lengte van de Rode Zee bedraagt zo’n 2250 km, haar grootste breedte 350 km en de gemiddelde diepte ongeveer 600 m. De Rode Zee behoort tot de grote breuktrog die een deel is van de Oostafrikaanse slenk. De hoge verdampingsgraad van het water maakt de wateren van deze zee erg zout. De sterke winden, die zeer snel van richting veranderen, en de aanwezigheid van grote klippen maken het bevaren van de Rode Zee tot een riskante onderneming. Aan de oostkust verheffen zich hoge bergketens, terwijl zich langs de westkust rotsachtige plateaus en lage heuvels bevinden.

Er is goede reden om aan te nemen dat de in de oorspronkelijke taal gebruikte uitdrukkingen die met „Rode Zee” zijn vertaald, van toepassing zijn op de Rode Zee in het algemeen, of op één van beide noordelijke armen (Ex. 10:19; 13:18; Num. 33:10, 11; Recht. 11:16; Hand. 7:36). Door een wonder spleet Jehovah de wateren van de Rode Zee om de Israëlieten op droge grond doorgang te verlenen, maar Farao en zijn strijdkrachten, die hen achtervolgden, verdronken (Ex. 14:21–15:22; Deut. 11:4; Joz. 2:10; 4:23; 24:6; Neh. 9:9; Ps. 106:7, 9, 22; 136:13, 15). In de bijbelpassages waar dit voorval wordt beschreven, wordt de Hebreeuwse uitdrukking jam („zee”) of jam soef („biezenzee; rietzee”) gebruikt. Op grond van de letterlijke betekenis van jam soef hebben sommige bijbelgeleerden beweerd dat de Israëlieten slechts door een moerassige plaats zijn getrokken, zoals het gebied van de Bittermeren, en niet door de Rode Zee (voornamelijk de westelijke arm, de Golf van Suez, de plaats waar volgens anderen de doortocht waarschijnlijk heeft plaatsgevonden). Men neme er echter nota van dat er water genoeg was om de strijdkrachten van Farao te bedekken (Ex. 14:28, 29). Dit zou in louter een moerasachtige omgeving niet mogelijk zijn geweest. Ook uit Handelingen 7:36 en Hebreeën 11:29 blijkt dat het niet louter een moerassige plaats geweest kan zijn, want deze teksten vermelden dezelfde gebeurtenis en gebruiken de Griekse uitdrukking e·ruʹthra tha·lasʹsa, wat „Rode Zee” betekent. (Zie UITTOCHT UIT EGYPTE.) De geschiedschrijver Herodotus (5de eeuw v.G.T.) gebruikte dezelfde Griekse uitdrukking, maar doelde daarmee niet op een moeras of een onbeduidend water doch op ’de Indische Oceaan, waar de Rode Zee deel van uitmaakt’. — A Greek-English Lexicon, door H. G. Liddell en R. Scott, Deel I, blz. 693.

Volgens de aankondiging van het oordeel dat aan Edom voltrokken zou worden, zou het geschreeuw tengevolge van de rampspoed van Edom bij de Rode Zee te horen zijn (Jer. 49:21). Dit is heel goed mogelijk, aangezien het gebied van Edom in het zuiden aan de Rode Zee grensde (1 Kon. 9:26), d.w.z. aan de noordoostelijke arm ervan, de Golf van Akaba. De grens van Israël strekte zich eveneens tot aan de Rode Zee uit. — Ex. 23:31.