SEKTE.

Het zo vertaalde Griekse woord (haiʹre·sis, waarvan ons woord „heresie” is afgeleid) kan ook „keuze” (Lev. 22:18, LXX) of „het gekozene” betekenen, en vandaar „een groep mensen die zich van anderen afscheiden en hun eigen leringen volgen [een sekte of partij]”. Deze term wordt toegepast op de aanhangers van de twee belangrijke takken van het judaïsme, de Farizeeën en Sadduceeën (Hand. 5:17; 15:5; 26:5). Niet-christenen noemden het christendom eveneens een „sekte” of „de sekte der Nazarenen”, daar zij het vermoedelijk als een afscheiding van het judaïsme beschouwden. — Hand. 24:5, 14; 28:22.

De stichter van het christendom, Jezus Christus, bad dat er eenheid onder zijn volgelingen mocht bestaan (Joh. 17:21), en er was de apostelen zeer veel aan gelegen de eenheid van de christelijke gemeente te bewaren (1 Kor. 1:10; Jud. 17-19). Onenigheid in het geloof kon tot hevige twisten, tweespalt en zelfs vijandschap leiden. (Vergelijk Handelingen 23:7-10.) Sektevorming moest dus worden vermeden, aangezien ze tot de werken van het vlees behoorde (Gal. 5:19-21). Christenen werden vermaand geen sekten te bevorderen of zich door valse leraren op een dwaalspoor te laten brengen (Hand. 20:28; 2 Tim. 2:17, 18; 2 Petr. 2:1). In zijn brief aan Titus gebood de apostel Paulus dat een mens die een sekte bleef bevorderen, na een eerste en een tweede ernstige vermaning verworpen moest worden, wat blijkbaar betekende dat hij uit de gemeente gesloten moest worden (Tit. 3:10). Zij die weigerden tot het veroorzaken van verdeeldheid binnen de gemeente bij te dragen of een bepaalde partij te ondersteunen, zouden zich door hun trouwe wandel onderscheiden en er blijk van geven Gods goedkeuring te bezitten. Dit bedoelde Paulus blijkbaar toen hij tot de Korinthiërs zei: „Er moeten ook sekten onder u zijn, opdat de goedgekeurden onder u ook openbaar mogen worden.” — 1 Kor. 11:19.