WEEK.

Het woord „week” is in de Hebreeuwse Geschriften de vertaling van het woord sja·voeʹa‛, dat letterlijk „in zevenen” betekent, d.w.z. een eenheid of periode van zeven. In de Griekse Geschriften is het de vertaling van het woord sabʹba·ton, dat op zijn beurt van het Hebreeuwse woord voor sabbat afgeleid is.

Al vroeg in de geschiedenis van de mensheid begon men de dagen in cyclussen van zeven te tellen. Jehovah God schiep het precedent voor die tijdsindeling door de periode van zijn scheppingswerk te verdelen in zes dagen of tijdeenheden, bekroond door een zevende dag die een rustdag was (Gen. 2:2, 3). De eerstvolgende vermelding van een zevendaagse cyclus is in verband met Noach ten tijde van de Vloed, hoewel er geen melding wordt gemaakt van een zevende rustdag (Gen. 7:4, 10; 8:10, 12). In Paddan-Aram en in Filistea werd er bij een huwelijkssluiting zeven dagen feestgevierd (Gen. 29:27, 28; Recht. 14:12, 17). De rouwplechtigheden voor Jakob duurden eveneens zeven dagen (Gen. 50:10). Uit het bijbelse verslag blijkt echter niet dat deze vroege zevendaagse perioden overeenkwamen met een zevendaagse week die steeds met een bepaalde dag begon en zeven opeenvolgende dagen omvatte. Onder sommige volken in de oudheid werden de zevendaagse cyclussen beheerst door de vier maanfasen en begonnen ze met elke nieuwe maan opnieuw. Aangezien een maanmaand hetzij 29 of 30 dagen telt, kon hierop geen strikte opeenvolging van zevendaagse cyclussen worden gebaseerd.

Een vroege vermelding van een tiendaagse periode is te vinden in Genesis 24:55. In het oude Egypte werd de tijd verdeeld in cyclussen van tien dagen (drie in een maand), en uiteraard raakten de Israëlieten tijdens hun langdurige verblijf in Egypte met deze tijdsindeling vertrouwd.

ONDER DE WET

Pas in verband met de instructies betreffende het Pascha treffen wij een goddelijke verordening aan die de viering van een specifieke zevendaagse periode vereiste. Deze periode werd het jaarlijkse feest der ongezuurde broden, dat sedertdien door de Israëlieten aansluitend op het Pascha werd gevierd. Zowel de eerste als de zevende of laatste dag moest een rustdag zijn. — Ex. 12:14-20; 13:6-10; zie SABBATDAG.

Feesttijden

Er waren natuurlijk bepaalde feesttijden van zeven dagen die in de Wet waren omschreven en die niet noodzakelijkerwijs correspondeerden met de door de sabbat beheerste normale week. Ze begonnen op een bepaalde dag van de maanmaand, en daardoor viel de begindag van jaar tot jaar op een andere weekdag. Dit gold voor het feest der ongezuurde broden, dat op het Pascha volgde en van 15–21 Nisan duurde, en voor het Loofhuttenfeest, dat van 15–21 Ethanim werd gevierd. Ook het wekenfeest ofte wel Pinksteren was gebaseerd op een telling van zeven weken plus één dag, maar de zeven weken begonnen te tellen vanaf 16 Nisan en vielen dus niet altijd samen met de normale weken die met de normale sabbatdag eindigden. — Ex. 12:2, 6, 14-20; Lev. 23:5-7, 15, 16; Deut. 16:9, 10, 13.

De dagen van de week kregen geen namen maar werden eenvoudig genummerd, met uitzondering van de zevende dag, die de „sabbat” werd genoemd (Ex. 20:8). Dat was ook zo in de dagen van Jezus en zijn apostelen, hoewel men op den duur de dag vóór de sabbat de „Voorbereiding” ging noemen. — Matth. 28:1; Hand. 20:7; Mark. 15:42; Joh. 19:31.

„Sabbat” gebruikt voor perioden van zeven dagen en perioden van zeven jaar

Wegens de belangrijkheid die in het Wetsverbond aan de sabbat, de zevende dag, werd toegekend, werd het woord „sabbat” gewoonlijk gebruikt om de hele week van zeven dagen aan te duiden (Lev. 23:15, 16). Het woord werd eveneens gebruikt ter aanduiding van het zevende jaar, dat een sabbatjaar van rust voor het land was. En ook werd de gehele zevenjarige periode of week van jaren (jaarweek) die eindigde met een sabbatjaar ermee aangeduid (Lev. 25:2-8). De joodse misjna gebruikt in twee gevallen de uitdrukking „jaarweek”. — Zie ZEVENTIG WEKEN.