Er is een toekomst voor de doden

Kunt u er zeker van zijn dat gestorven beminden eens weer zullen leven? Welke toekomst wacht hun?

HET was 11 september 1965, een dag van groot verdriet voor een kleine jongen en zijn iets oudere broer en zusje. Men zou echter niet kunnen zeggen dat er iets vreemds of ongewoons aan de hand was. Sindsdien zijn al weer miljoenen mensen op begrafenissen bijeengekomen en hebben miljoenen mensen gestorven beminden gezien. Misschien kent ook u het gevoel van leegte wel dat ontstaat wanneer men iemand verliest van wie men houdt. Hoe terneergeslagen en volkomen radeloos kan men zich dan voelen! Precies zo voelden deze drie kinderen zich toen zij hun lieve moeder onbeweeglijk in de aula van een begraafplaats in New York zagen liggen.

Bij dergelijke gelegenheden vraagt men zich ernstig af welke toekomst er voor de doden is. Is er werkelijk hoop voor hen? Kan de Almachtige God gestorven beminden werkelijk doen herleven? Zal men werkelijk eens weer van hun gezelschap kunnen genieten en weer goede tijden met hen beleven? De moeder had haar kinderen vóór haar dood geleerd te geloven dat dit mogelijk was. Nu was het een troost de spreker stellige bewijzen uit de bijbel te horen aanhalen dat gestorven beminden een gelukkige toekomst te wachten staat. Wat was dit versterkend voor het geloof!

EEN BETROUWBARE BELOFTE

De spreker wees op de belofte die Jezus Christus had gedaan, de wonderdoener die in de eerste eeuw van onze gewone tijdrekening het platteland van Galiléa in opschudding had gebracht met zijn verbazingwekkende daden. Tijdens een kort bezoek aan Jeruzalem in Judéa in het voorjaar van 31 G.T. om het Pascha te vieren, had Jezus ten overstaan van joodse toehoorders gezegd: „Want evenals de Vader de doden opwekt en levend maakt, zo maakt ook de Zoon levend wie hij wil. Verwondert u hierover niet, want het uur komt waarin allen die in de herinneringsgraven zijn, zijn stem zullen horen en te voorschijn zullen komen.” Wat een prachtige belofte! — Joh. 5:21, 28, 29.

Het denkbeeld van een opstanding was niet nieuw voor de bijeengekomen joden. Degenen die tot de populaire sekte der Farizeeën behoorden, maakten de opstanding van de doden in feite in het openbaar bekend (Hand. 23:8). Zij geloofden klaarblijkelijk dat de Vader, Jehovah God, de doden kon opwekken en in het verleden zijn profeten Elia en Elisa had gebruikt om dit te doen (1 Kon. 17:17-24; 2 Kon. 4:32-37). Zij geloofden echter niet dat Jezus deze macht bezat. Bestaat er voor ons thans dan een gezonde basis om geloof te hechten aan Jezus’ belofte dat hij degenen die in de herinneringsgraven zijn te voorschijn zal roepen?

Alhoewel Jezus tot op dat moment klaarblijkelijk nog niemand had opgewekt, liet hij hen kort daarna een blik werpen op het verbazingwekkende dat hij op zijn Vaders bestemde tijd tot stand zou brengen. Na naar Galiléa te zijn teruggekeerd, reisden Jezus en zijn volgelingen naar het dorp Naïn, dat in de vruchtbare vlakte van Esdrelon lag, enkele kilometers ten zuidwesten van de Zee van Galiléa.

Juist toen Jezus en zijn gezelschap het plaatsje naderden, werden zij getroffen door een droevig schouwspel. Er kwam een begrafenisoptocht uit het dorp, in hun richting. Een weduwe had haar enige zoon verloren. Het innige verdriet van de vrouw vervulde Jezus met medelijden. Maar wat zou hij kunnen doen?

Na de vrouw gezegd te hebben niet meer te wenen, stapte hij naar de baar, wendde zich tot de dode en beval: „’Jongeman, ik zeg u: Sta op!’ En de dode ging overeind zitten en begon te spreken, en hij gaf hem aan zijn moeder.” Wat een wonder was hier gebeurd! Daarmee bewees Jezus macht over de dood te bezitten! Het nieuws van deze wonderbare daad verbreidde zich wijd en zijd. — Luk. 7:11-18.

Toen Jezus later dat jaar rond de noordwestelijke oever van de Zee van Galiléa predikte, werd hem door Jaïrus, een presiderende dienaar van de synagoge, dringend verzocht in zijn huis te komen, waar zijn twaalfjarige dochtertje zeer ernstig ziek lag. Voordat Jezus arriveerde, was het meisje echter al gestorven. Niettemin pakte Jezus, nadat hij bij het huis was gekomen, haar „bij de hand en riep, zeggende: ’Meisje, sta op!’ En haar adem keerde terug, en zij stond ogenblikkelijk op, en hij beval dat men haar iets te eten zou geven. Haar ouders nu waren buiten zichzelf”. — Luk. 8:40-56.

Hier bewees Jezus voor de tweede maal dat hij de macht bezit om ’levend te maken wie hij wil’. Wij hebben werkelijk alle reden om geloof te hechten aan Jezus’ belofte dat hij gestorvenen uit de herinneringsgraven te voorschijn zal roepen.

KRACHT BIJGEZET AAN ZIJN BELOFTE

Velen in de eerste eeuw weigerden echter te geloven, net als velen thans geen geloof hechten aan Jezus’ opstandingsbelofte. Jezus verschafte echter een nog groter bewijs voor het hem door God geschonken vermogen om zijn belofte te vervullen.

Het was ongeveer een jaar later, niet lang voor zijn eigen dood buiten Jeruzalem. Jezus predikte blijkbaar aan de overzijde van de Jordaan, in Perea. Toen hij daar was, bereikte hem het bericht dat in Bethanië zijn goede vriend Lazarus, de broer van Maria en Martha, ziek was. Na ontvangst van de boodschap bleef hij nog twee dagen waar hij was en zei toen tot zijn discipelen: „Laten wij weer naar Judéa gaan.” Intussen was Lazarus gestorven.

Toen zij aan de rand van Bethanië kwamen, een klein dorp op een afstand van ruim drie kilometer van Jeruzalem, lag Lazarus „al vier dagen in het herinneringsgraf”. Martha ging hem het eerst tegemoet en Jezus troostte haar met de hoop op de opstanding. Zij gaf van geloof blijk, want zij zei: „Ik weet dat hij zal opstaan in de opstanding op de laatste dag.” Daarna kwam Maria, die aan zijn voeten neerviel en wenend zei: „Heer, indien gij hier waart geweest, zou mijn broer niet zijn gestorven.” Andere vrienden, die Maria waren gevolgd, weenden eveneens.

Jezus was getroffen door dit verdriet en zuchtte. Hij vroeg: „Waar hebt gijlieden hem gelegd?” Toen de wenende familieleden zeiden: „Heer, kom en zie”, begon ook Jezus te wenen. Het deed zelfs Jezus, die tot bovenmenselijke dingen in staat is, leed te bedenken hoe de dood familie en vrienden kon beroven van iemand van wie zij zo veel hielden.

Bij het herinneringsgraf gekomen, dat een grot was met een steen voor de ingang, beval Jezus: „Neemt de steen weg.” Martha protesteerde echter: „Heer, hij moet nu al rieken, want hij is reeds vier dagen dood.” Toen Jezus echter sprak over het zien van „de heerlijkheid Gods” namen zij de steen weg. Vervolgens bad Jezus tot God, waarna hij met een luide stem riep: „Lazarus, kom naar buiten!” Het bijbelverslag zegt: „De man die dood was geweest, kwam naar buiten, zijn voeten en handen met zwachtels gebonden en een doek om zijn gelaat gebonden. Jezus zei tot hen: ’Maakt hem los en laat hem gaan.’” — Joh. 11:1-44.

Werkelijk, Jezus kan de doden opwekken! Wat een gezonde basis is er voor vertrouwen in zijn opstandingsbelofte! Hoe geloofversterkend zijn deze geïnspireerde bijbelverslagen! De drie kinderen in New York werden er bij de begrafenis van hun moeder door getroost. Zij zijn er absoluut van overtuigd dat zij haar terug zullen zien, levend en gezond.

IN AFWACHTING VAN DE OPSTANDING

Miljarden doden wachten nu op de „opstanding op de laatste dag” waarover Martha sprak. Maar in welke toestand verkeren zij thans? Leven zij voort, terwijl zij bij bewustzijn lijden of zich verheugen in de hemelse gelukzaligheid? In welke toestand verkeerde Lazarus gedurende de vier dagen dat hij dood was in het graf? Anderen van de gestorven mensheid bevinden zich in dezelfde toestand.

U zult in het bijbelverslag opmerken dat Lazarus er geen melding van maakt dat hij in die vier dagen bewust elders heeft geleefd. Bedenk nu eens: Indien hij in de hemel had geleefd en van de vele wonderbare dingen had genoten waarnaar de belangstelling van mensen uitgaat, dan zou hij daar toch beslist iets van hebben verteld, niet waar? Maar neen, Lazarus gewaagde daar helemaal niet van. Zou het bovendien, indien hij werkelijk de gelukzaligheid van hemels leven genoot, niet gemeen zijn geweest als zijn vriend Jezus hem daar plotseling had weggehaald en hem weer leven op aarde had gegeven?

De reden waarom Lazarus niets berichtte over zijn wederwaardigheden gedurende die vier dagen is, dat hij niets wist. Hij was niet bij bewustzijn. Geen enkel deel van hem was in leven gebleven en had elders verder geleefd. Hij was werkelijk dood, zoals de bijbel verklaart: „De doden weten niets” (Pred. 9:5). Gods Woord maakt duidelijk dat de mens geen onsterfelijke ziel heeft die na de dood verder leeft. Wij lezen bijvoorbeeld dat „de ziel die zondigt, die zal sterven”. — Ezech. 18:4; Jes. 53:12, SV.

De drie kinderen begrepen dit. Zij wisten dat hun moeder niet ergens leefde, maar dat zij geen bewustzijn bezat en sliep in de dood. Maar hoe zullen de doden terugkomen? In welk lichaam? Waar zullen zij terug worden gebracht? Wanneer?

JEZUS’ BELOFTE VERVULD

Jezus zelf werd op de derde dag na zijn dood door God opgewekt (Hand. 2:32; 10:40). Hij kreeg een opstanding tot hemels leven als een geestelijk schepsel (1 Petr. 3:18). Jezus was derhalve de „eersteling” van hen die datgene zouden ervaren wat „de vroegere opstanding uit de doden” of „de eerste opstanding” wordt genoemd (1 Kor. 15:20-23; Fil. 3:11; Openb. 20:6). Dit is een opstanding tot geestelijk leven om met Jezus Christus in hemelse heerlijkheid te regeren (1 Kor. 15:43, 44). De bijbel laat echter zien dat slechts 144.000 personen deel zullen hebben aan deze „vroegere opstanding” tot hemels leven (Openb. 14:1-3). Hoe staat het dan met de overigen van de gestorven mensheid? Wanneer en hoe zullen zij opgewekt worden?

„De opstanding op de laatste dag”, waarover Martha sprak, is de algemene opstanding van miljarden mensen die uit hun graven te voorschijn gebracht zullen worden tot aards leven (Joh. 11:24). Dit zal een opstanding „van zowel de rechtvaardigen als de onrechtvaardigen” zijn. Zij zullen zich in leven verheugen tijdens een glorierijke duizendjarige Koninkrijksdag (Hand. 24:15; 17:31). Dit millennium zal zijn intrede doen nadat het huidige goddeloze samenstel van dingen is vernietigd in „de oorlog van de grote dag van God de Almachtige”, gewoonlijk Armageddon genoemd, en nadat Satan de Duivel is gebonden en in de afgrond geworpen (Matth. 24:3; Openb. 16:14-16; 20:1-6). Dan zullen de doden te voorschijn worden gebracht op een gereinigde aarde, waar door Gods macht de paradijstoestanden zijn hersteld. — Luk. 23:43.

Deze opgestane personen zullen een gezond lichaam en een gezonde geest krijgen en volkomen in de gelegenheid zijn hun grootse Schepper te leren kennen en tot menselijke volmaaktheid te groeien. Alhoewel zij niet precies hetzelfde lichaam met precies dezelfde bestanddelen als ten tijde van hun dood zullen ontvangen, zullen zij niettemin dezelfde personen zijn. Jehovah God zal elk van de miljoenen trekjes en eigenschappen van de individuele persoonlijkheid voortbrengen, niet alleen die welke overgeërfd zijn, maar ook al die welke het resultaat zijn van de talloze invloeden die de persoon in de loop van zijn leven heeft ondergaan. Ja, God zal met onfeilbare nauwkeurigheid in een lichaam de identieke persoonlijkheid herscheppen, die vrienden en familieleden zullen herkennen als de beminde die zij in de dood verloren hebben.

Wat geweldig! Wat een heerlijke tijd zal het zijn wanneer geliefden worden herenigd! Jezus’ belofte zal beslist vervuld worden, wat ten zeerste tot het geluk van de mensheid zal bijdragen! Ja, „allen die in de herinneringsgraven zijn, [zullen] zijn stem . . . horen en te voorschijn . . . komen, zij die goede dingen hebben gedaan, tot een opstanding des levens, zij die verachtelijke dingen hebben beoefend, tot een opstanding des oordeels”. — Joh. 5:28, 29.

Merk hierbij op dat de opstanding van sommigen, wegens hun rechtvaardige gedrag na hun opstanding, tot resultaat zal hebben dat zij het leven waardig worden verklaard. Daar staat tegenover dat de opstanding van anderen op een veroordelend of ongunstig oordeel zal uitlopen omdat zij zich nadat zij opgewekt zijn, niet gehoorzaam aan Gods wetten zullen houden, en zij zullen voor eeuwig worden afgesneden. Een factor die van invloed zal zijn op de weg die iemand na zijn opstanding volgt, is zijn vroegere levenspatroon. Jezus wees hierop toen hij zei dat het op de Oordeelsdag voor sommige opgewekten draaglijker zou zijn dan voor de opgestane Galileeërs uit Chórazin, Bethsáïda en Kapérnaüm, die hem tijdens zijn aardse bediening koppig verwierpen. — Matth. 10:15; 11:20-24.

Thans is het in het bijzonder van groot belang ons aan Gods rechtvaardige beginselen aan te passen, want merk op wat de bijbel zegt dat er zal gebeuren wanneer Jezus Christus wordt geopenbaard als oordeelsvoltrekker in Gods oorlog van Armageddon: „Hij . . . oefent [wraak] over hen die God niet kennen en over hen die het goede nieuws omtrent onze Heer Jezus niet gehoorzamen. Dezen zullen . . . eeuwige vernietiging ondergaan.” — 2 Thess. 1:7-9.

Ja, de mensheid staat voor een spoedige voltrekking van Gods oordeel! Degenen die met dit samenstel van dingen worden verdelgd, zullen niet terugkomen. Handel dus nu! Zorg ervoor dat u God leert kennen en gehoorzaam het goede nieuws omtrent Jezus Christus. Dan kunt u het onbeschrijflijke genoegen smaken uw beminden terug te verwelkomen uit de doden.