Loyale jongeren tot martelaren voor Gods koninkrijk gemaakt
HET was omstreeks half negen op een ochtend in oktober. De jonge Elmer en Alex, 16 en 14 jaar oud, waren aan het spelen in de voortuin van hun huis in San Salvador, de hoofdstad van het door onlusten verscheurde El Salvador. Plotseling verscheen er een witte bestelwagen met vijf gewapende mannen op het toneel. Twee mannen stapten uit en geboden de jongens in te stappen. IJlings werden zij weggevoerd, zonder dat hun familie er iets van wist.
Toen hun ouders merkten wat er gebeurd was, lichtten zij de ouderlingen van de plaatselijke gemeente van Jehovah’s Getuigen in en begon er een koortsachtige zoekactie. Door politieke motieven ingegeven geweld is in El Salvador al lange tijd aan de orde van de dag. De ouders, Napoleón en Orbe, vreesden het ergste. De autoriteiten werden op de hoogte gesteld en namen eveneens deel aan het zoeken.
De volgende dag vertelden enkele mannen die met een lijkwagen voor een plaatselijke begrafenisondernemer reden, aan een van de ouders dat zij de lichamen van twee jongens bij nog andere lijken hadden zien liggen op een algemene bergplaats voor slachtoffers van geweld. Ja, Elmer en Alex waren gevonden, hun lichaam met kogels doorzeefd. Er waren aanwijzingen dat zij gemarteld waren voordat zij ten slotte waren gedood. Men neemt aan dat een van de subversieve groeperingen heeft geprobeerd hen te overreden zich bij hun groep aan te sluiten in hun strijd tegen de huidige regering. Maar omdat de jongens Jehovah’s Getuigen waren, wilden zij hun christelijke neutraliteit niet schenden door zich bij een dergelijke groepering aan te sluiten. Klaarblijkelijk werden zij om die reden terechtgesteld. Zij zijn twee nieuwe martelaren geworden in de lange rij van getrouwe christenen die zijn gestorven omdat zij weigerden bij de wereldse politiek betrokken te raken. Zij gehoorzaamden God meer dan mensen. — Joh. 17:16; 18:36; Hand. 5:29.
Op deze wijze werd het gezin López in één dag van vijf tot drie leden teruggebracht. Het was voor de ouders een verschrikkelijke slag. In hun tijd van schrijnende nood ontvingen zij troost en hulp van hun christelijke broeders op het bijkantoor van het Wachttorengenootschap in El Salvador en van de gemeente. Onlangs schreven zij een brief waarin zij hun waardering uitten, en die willen wij graag met onze lezers delen.
De genezende uitwerking van Gods beloften
„Aanvaard alsjeblieft namens mijn vrouw Orbe, mijn dochter Reyna Noemí en mij onze dank en waardering voor de aanmoediging en troost die ons is geschonken in een tijd waarin wij daaraan grote behoefte hadden. Wij zijn heel dankbaar gestemd jegens onze Vader, Jehovah God, die door middel van de Schrift heeft voorzien in de kracht die wij nodig hadden — ja, vanwege de tragedie die ons op 27 oktober jongstleden heeft getroffen. Net zo min als wij onze lieve zoons Elmer en Alex kunnen vergeten, kunnen wij jullie liefde in die tijd vergeten.
Het is waar dat wij nog steeds diepbedroefd zijn over het verlies van onze zoons. Maar nu ervaren wij hoeveel te meer de Nieuwe Ordening nodig is, en wanneer wij zien wat dit goddeloze samenstel van dingen aanricht, kan ons besef van de noodzaak van Gods koninkrijk alleen maar toenemen.
Broeders, wij zijn deze dingen nog kostbaarder gaan achten, en wij danken Jehovah omdat wij een zekere hoop hebben — geen luchtkastelen, maar een werkelijke, tastbare regering.
Een broeder zei liefdevol tegen mij: ’Je kunt Elmer en Alex niet vergeten, en er is maar één remedie tegen je verdriet — met anderen over je hoop praten. Ja, praat en praat over het Koninkrijk, wanneer je er maar de gelegenheid voor hebt.’ Wat was dat een waar woord! ’s Avonds hebben we met onze buren gepraat, en dat heeft ons troost geschonken. Orbe, mijn vrouw, heeft getuigenis kunnen geven aan ’belangrijke’ mensen die de moeite hebben genomen om ons naar ons geloof te vragen. Op een dag zei een arts tegen haar ’Hebt u een geloof?’ ’Ja’, antwoordde ze. ’Vertel me eens wat u gelooft’, was zijn reactie. Welnu, hij heeft een uur lang geluisterd, waarbij hij veel belangstelling toonde, hoewel er patiënten op hem wachtten. Ze bood hem het boek „De waarheid die tot eeuwig leven leidt” aan, en dat heeft hij gretig aanvaard.
Op een dag riep de directeur van de fabriek waar ik werk, mij bij zich en zei: ’Napoleón, ik wil met je praten en je iets vragen. Geloof jij dat er binnenkort een eind aan de wereld komt?’ Die man was een katholiek priester geweest, maar had afstand gedaan van het priesterschap. Toen ik uitlegde dat de bijbel deugdelijke bewijzen verschaft dat wij in de laatste dagen van dit goddeloze samenstel van dingen leven, zei hij dat hij zo zijn twijfels over de bijbel had. Toen ik over de organisatie van Jehovah’s Getuigen sprak, was hij verbaasd toen ik uitlegde dat wij geen deel uitmaken van de evangelische groeperingen. Toen vertelde ik hem dat wij niet in dogma’s geloven. Hij wilde een voorbeeld. ’Nou’, zei ik, ’dat Maria de moeder van God is bijvoorbeeld.’ ’Wat, geloven jullie niet dat Jezus God is en dat Maria daarom de moeder van God is?’ ’Nee’, zei ik, ’de bijbel biedt geen ondersteuning voor zo’n dogma.’ Stomverbaasd stond hij op en zei: ’Waar houden jullie je bijeenkomsten? Geef me het adres, want ik wil erheen.’ ’Waarom?’ vroeg ik. Hij antwoordde dat hij, toen hij op het seminarie zat, nooit in die leerstelling had geloofd en tot de conclusie was gekomen dat alle religies erin geloofden. Wat een verrassing! Een priester die niet in de Drieëenheid geloofde!
Werkelijk broeders, wij bidden nu meer dan ooit tot Jehovah dat zijn ’koninkrijk kome’ en een eind moge maken aan alle goddeloosheid. Het is waar, broeders, dat wij de klap nog niet geheel te boven zijn. Iedere dag opnieuw staat de herinnering aan onze zoons ons voor de geest, en dan lijkt het allemaal een vreselijke nachtmerrie. Maar wat zijn wij gelukkig dat Jehovah ons helpt! Ja, wij ondervinden zijn liefderijke goedheid in de gemeente. Wat zijn wij dankbaar voor Jehovah’s belofte dat zij die in de dood slapen, door bemiddeling van Christus ZULLEN LEVEN! (Hand. 24:15) En wat een zegen zal het zijn, als onze zoons terugkomen en wij hun kunnen vertellen hoe hun ’heengaan’ ons de gelegenheid heeft gegeven over Gods koninkrijk te spreken met mensen die wij anders misschien nooit hadden kunnen benaderen!
Hoewel wij ons af en toe nog door verdriet overmand voelen, en de afwezigheid van onze jongens ons droevig stemt, danken wij Jehovah toch iedere dag voor het feit dat wij de waarheid kennen, voor zijn liefhebbende hand en voor de broeders en vrienden zoals jullie, die ons in die ogenblikken van diepe smart hebben geholpen.
Heel veel dank,
Napoleón en Orbelina López”
Al jullie jonge Getuigen — maak jezelf net als Elmer en Alex sterk door Gods Woord te bestuderen, opdat je ongeacht welke beproevingen er ook mogen komen „pal kunt staan”. — Ef. 6:11; 1 Petr. 5:8-10