Ze boden zich gewillig aan: in Brazilië

EEN paar jaar geleden ging Rúbia, een zuster die nu dertig is, op bezoek bij Sandra, die in een kleine gemeente in het zuiden van Brazilië pionierde. Tijdens het bezoek gebeurde er iets wat zo’n indruk op Rúbia maakte dat het haar hele leven veranderde. Wat was dat? Laten we eens kijken.

„IK KON MIJN OREN NIET GELOVEN”

[Illustratie op blz. 4]Sandra en Rúbia bij een Bijbelstudie

„Sandra nam me mee naar een vrouw met wie ze de Bijbel bestudeerde. Tijdens de studie merkte de vrouw op: ’Sandra, drie meisjes op mijn werk willen de Bijbel bestuderen, maar ik heb gezegd dat ze gewoon hun beurt moeten afwachten. Ik weet dat je dit jaar helemaal bent volgeboekt.’ Ik kon mijn oren niet geloven. Er was een wachtlijst voor mensen die Jehovah wilden leren kennen! In mijn eigen gemeente had ik al moeite om één studie te vinden. Op dat moment, daar in het huis van die Bijbelstudie, voelde ik een intens verlangen om de mensen in dat stadje te helpen. Niet lang daarna verhuisde ik van de grote stad naar de plaats waar Sandra pionierde.”

Hoe verging het Rúbia? Ze vertelt: „Binnen twee maanden na de verhuizing leidde ik vijftien Bijbelstudies, en het klinkt ongelofelijk, maar niet lang daarna had ik net als Sandra ook een wachtlijst!”

GEMOTIVEERD OM ZIJN DIENST OPNIEUW TE BEKIJKEN

Diego, een broeder die nu begin twintig is, bezocht een aantal pioniers in Prudentópolis, een kleine stad in het zuiden van Brazilië. Hij was diep onder de indruk van het bezoek en werd zelfs gemotiveerd om zijn eigen dienst nog eens onder de loep te nemen. Hij zegt: „Ik was in mijn gemeente een beetje aan het freewheelen en deed maar een paar uur velddienst per maand. Maar toen ik bij die pioniers was en naar hun ervaringen luisterde, vergeleek ik hun vreugde met mijn nonchalante houding in de dienst. Toen ik zag hoe gelukkig en enthousiast ze waren, wilde ik net zo’n zinvol leven.” Na dat bezoek ging Diego pionieren.

Ben jij net als Diego een jonge Getuige die predikt en naar de vergaderingen gaat, maar tegelijkertijd het gevoel heeft dat de dienst een sleur is geworden en niet zo spannend is? Zou je dan iets in je leven kunnen veranderen waardoor je kunt ervaren hoeveel vreugde het geeft te dienen waar meer behoefte aan verkondigers is? Misschien zie je er tegen op een comfortabel leven op te geven. Toch hebben veel jongeren ervoor gekozen dat te doen. Ze hebben de moed gehad hun doelen en wensen bij te stellen om meer voor Jehovah te kunnen doen. Een ander voorbeeld hiervan is Bruno.

EEN ORKEST LEIDEN OF STUDIES LEIDEN?

Een paar jaar geleden studeerde Bruno, die nu 28 is, aan een beroemde muziekacademie, en hij wilde dirigent worden. Het ging zelfs zo goed met zijn studie dat hij een paar keer een symfonieorkest mocht dirigeren. Hij had een veelbelovende carrière voor zich. Bruno zegt: „Toch miste ik iets in mijn leven. Ik had me aan Jehovah opgedragen, maar ik wist dat ik hem niet alles gaf en dat zat me niet lekker. Ik bad tot Jehovah en vertelde hem wat ik voelde. Ik sprak ook met ervaren broeders in de gemeente. Nadat ik er goed over had nagedacht, besloot ik mijn dienst prioriteit te geven in plaats van mijn muziek. Ik stopte met de opleiding en ging naar een gebied waar veel behoefte aan verkondigers was.” Hoe pakte dat uit?

Bruno verhuisde naar de plaats Guapiara (ongeveer 7000 inwoners), zo’n 260 kilometer van São Paulo. Dat was een grote verandering. Hij vertelt: „Ik ging wonen in een klein huis zonder koelkast, tv of internet. Maar bij het huis waren dingen die ik daarvoor niet had: een groentetuin en fruitbomen!” Hij diende in een kleine gemeente. Eén keer per week nam hij eten, water en lectuur mee en ging hij op zijn motor in het buitengebied prediken. Veel mensen in dat gebied hadden het goede nieuws nog nooit gehoord. „Ik leidde wel achttien Bijbelstudies,” zegt hij. „Het maakte me heel gelukkig te zien dat ze veranderingen in hun leven aanbrachten!” Hij vertelt verder: „Toen realiseerde ik me dat ik had gevonden wat ik in mijn leven had gemist: een intense voldoening die het resultaat is als je het Koninkrijk op de eerste plaats stelt. Dat zou ik nooit hebben gehad als ik naar materialistische doelen had gestreefd.” Hoe voorzag Bruno in Guapiara in zijn onderhoud? Met een glimlach zegt hij: „Door gitaarlessen te geven.” Zo was hij toch nog met muziek bezig.

„IK MOEST WEL BLIJVEN”

De situatie van Mariana, nu achter in de twintig, was te vergelijken met die van Bruno. Ze was advocaat, maar ondanks het goede inkomen voelde ze geen echte voldoening. Ze zegt: „Het was als het ’najagen van wind’” (Pred. 1:17). Verschillende broeders en zusters moedigden haar aan de pioniersdienst te overwegen. Nadat ze erover had nagedacht, besloot ze samen met haar vriendinnen Bianca, Caroline, en Juliana te gaan helpen in een gemeente in Barra do Bugres, een afgelegen stad vlak bij Bolivia, duizenden kilometers van hun woonplaats. Wat gebeurde er toen?

Mariana en Caroline spreken met een vrouw over de Bijbel

Mariana vertelt: „Ik was van plan drie maanden te blijven. Maar aan het eind van die periode had ik vijftien Bijbelstudies! Die mensen hadden natuurlijk nog veel hulp nodig om te groeien in de waarheid. Ik kon het gewoon niet over mijn hart krijgen ze te vertellen dat ik wegging. Ik moest wel blijven.” En dat deden de andere drie ook. Mariana merkt dat haar leven nu meer zin heeft: „Het geeft me een goed gevoel dat Jehovah me gebruikt om mensen te helpen een beter leven te krijgen. Ik vind het een zegen te weten dat ik mijn tijd en energie gebruik voor iets wat echt de moeite waard is.” Caroline geeft de gevoelens van alle vier weer: „Als ik ’s avonds in bed lig, heb ik een gevoel van diepe voldoening omdat ik m’n best heb gedaan voor het Koninkrijk. Mijn leven draait om het helpen van mijn Bijbelstudies. Het is fantastisch om te zien dat ze vorderingen maken. Ik ervaar dat de woorden ’proeft en ziet dat Jehovah goed is’ waar zijn” (Ps. 34:8).

Het maakt Jehovah ongetwijfeld heel blij te zien dat steeds meer jonge broeders en zusters over de hele wereld „zich gewillig aanbieden” om het goede nieuws van zijn Koninkrijk in afgelegen gebieden te prediken! (Ps. 110:3; Spr. 27:11) Die bereidwillige werkers worden rijk gezegend door Jehovah (Spr. 10:22).

’We zijn nooit iets tekortgekomen’

Toen João Paulo en zijn vrouw, Noemi, lieten weten dat ze graag ergens wilden dienen waar meer behoefte was, kregen ze een paar ontmoedigende reacties. Sommigen in de gemeente zeiden: „Je neemt financieel wel een risico als je naar een kleine stad verhuist.” „Waarom zou je verhuizen? Er is nog heel wat in onze eigen gemeente te doen.” João Paulo zegt: „Het was moeilijk niet ons enthousiasme te verliezen door die goedbedoelde maar ontmoedigende adviezen.” Maar nu, nadat ze al jaren in een gebied dienen waar meer behoefte aan verkondigers is, zijn João Paulo en Noemi blij dat ze de beslissing om hun dienst uit te breiden hebben doorgezet. João Paulo vertelt: „Sinds we hier wonen, zijn we nooit iets tekortgekomen. En we hebben veel meer dan vroeger als het gaat om dingen die er echt toe doen.” Noemi voegt eraan toe: „Het was het allemaal waard.”

Het kan moeilijk zijn om in een kleine plaats de kost te verdienen. Hoe doen degenen die naar afgelegen gebieden zijn verhuisd dat? Door vindingrijk te zijn. Sommigen geven les in Engels of een andere taal, geven kinderen bijles, of doen naai- of schilderwerk of andere werkzaamheden die ze parttime kunnen doen. Tot welke conclusie komen ze? Ze vinden allemaal dat de zegeningen ruimschoots opwegen tegen de uitdagingen!