Valsemunterij — Een mondiaal probleem

Tot laat in de achttiende eeuw werden in Frankrijk mannen levend gekookt wegens het misdrijf. In Engeland stond er van 1697 tot 1832 de doodstraf op en het bedrijven ervan werd als hoogverraad beschouwd. Meer dan 300 Engelsen stierven ervoor aan de galg, terwijl tallozen verbannen werden naar de strafkolonie in Australië om er dwangarbeid te verrichten.

AL RUIM 130 jaar veroordeelt de Amerikaanse regering wie zich eraan schuldig maakt tot maximaal vijftien jaar achter slot en grendel in een federale gevangenis. Bovendien is de straf vermeerderd met duizenden dollars aan boetes. Nu nog staat er in Rusland en China de doodstraf op.

Ondanks de zware straffen die veel staten erop hebben gesteld, wordt het misdrijf nog steeds gepleegd. Zelfs de angst voor de dood weegt niet zwaar genoeg om lieden met de benodigde technische vaardigheden af te houden van plannen om snel rijk te worden. Regeringsfunctionarissen zitten met de handen in het haar. „Een goed afschrikwekkend middel zal moeilijk te vinden zijn,” zeggen zij, „en dat is al eeuwen zo.”

Valsemunterij! Een van de oudste misdrijven in de geschiedenis, dat nu, tegen het einde van de twintigste eeuw, een mondiaal probleem is geworden en steeds grotere proporties aanneemt. Robert H. Jackson, lid van het Amerikaanse Hooggerechtshof, zei erover: „Valsemunterij is een misdrijf dat nooit per ongeluk wordt gepleegd, noch uit onwetendheid, noch in het vuur van de hartstocht, noch uit extreme armoede. Het is een misdaad die vakkundig wordt uitgedacht door iemand die technische vaardigheid bezit en aanzienlijke bedragen spendeert aan apparatuur.”

Het Amerikaanse geld bijvoorbeeld wordt overal ter wereld illegaal gereproduceerd en in grotere hoeveelheden dan ooit. „Het Amerikaanse geld”, zei een woordvoerder van het Ministerie van Financiën, „is niet alleen het meest gewenste geld ter wereld. Het is ook het gemakkelijkst te vervalsen.” Wat de Amerikaanse regering heeft verbijsterd, is dat de meeste valse biljetten buiten de Verenigde Staten worden vervaardigd.

Enkele feiten: In 1992 werden valse dollars ter waarde van $30 miljoen in het buitenland in beslag genomen, berichtte het blad Time. „Vorig jaar bereikte het totaal de $120 miljoen en verwacht wordt dat dit record in 1994 zal worden gebroken. Een veelvoud van dat bedrag is in omloop zonder ontdekt te worden”, berichtte het blad. Deze cijfers vertellen slechts een deel van het verhaal. Deskundigen op het gebied van de valsemunterij geloven dat het aantal onechte dollars dat buiten de Verenigde Staten in omloop is, in werkelijkheid wel eens $10 miljard zou kunnen bedragen.

Daar het Amerikaanse geld bij veel landen zeer in trek is — meer nog dan hun eigen geld — en minder moeilijk na te maken is, slaan veel staten en onderwereldelementen er munt uit. In Zuid-Amerika vervalsen Colombiaanse drugskartels al jaren Amerikaans geld om hun illegale inkomen aan te vullen. Nu zijn ook enkele landen in het Midden-Oosten belangrijke spelers in het mondiale valsemuntersbedrijf aan het worden, berichtte U.S.News & World Report. Het tijdschrift voegde eraan toe dat een van die landen „volgens zeggen gebruik maakt van geavanceerde drukprocédés waarmee de door het Amerikaanse Ministerie van Financiën gebruikte procédés nagebootst worden. Het gevolg is dat [zij] vrijwel niet van echte te onderscheiden valse $100-​biljetten kunnen maken, ’superbiljetten’ genoemd.”

Mensen in Rusland, China en andere Aziatische landen begeven zich ook op het pad van de valsemunterij — voornamelijk van Amerikaans geld. Vermoed wordt dat vijftig procent van het Amerikaanse geld dat nu in Moskou in omloop is, vals is.

Toen in 1991 na de Golfoorlog honderden miljoenen Amerikaanse dollars in omloop gebracht werden, „waren internationale bankiers geschokt toen zij ontdekten dat zo’n veertig procent van de $100-​biljetten vals was”, vertelde Reader’s Digest.

Frankrijk heeft zijn eigen geldproblemen, en dat geldt ook voor veel andere Europese landen. Valsemunterij is niet alleen een Amerikaans probleem, daarvan kunnen andere staten overal ter wereld getuigen.

Valsemunterij gemakkelijk gemaakt

Tot voor enkele jaren kostte het in het geheim werkende vakmensen — tekenaars, bekwame graveurs, etsers en drukkers — vele uren van onverdroten arbeid om het betaalmiddel van een land na te maken, met op zijn hoogst een slechte reproduktie van het origineel als resultaat. Tegenwoordig echter is het met de geavanceerde veelkleurenkopieerapparaten, tweezijdige laserprinters en scanners die op kantoor en thuis beschikbaar zijn, voor bijna iedereen technisch mogelijk het geld van zijn keuze na te maken.

Het tijdperk van de desktop-valsemunterij is aangebroken! Dat waarvoor eens de vaardigheden van professionele graveurs en drukkers vereist waren, ligt nu binnen het bereik van kantoorpersoneel en mensen met een homecomputer. Met aan de personal computer gekoppelde printsystemen die nog geen $5000 kosten, kan nu vals geld vervaardigd worden dat zelfs voor geoefende deskundigen moeilijk van echt te onderscheiden kan zijn. Dit zou kunnen betekenen dat iemand die geld nodig heeft, zich de reis naar de dichtstbijzijnde geldautomaat kan besparen door zijn eigen geld te drukken — en in de coupure die aan zijn behoeften zou voldoen! Deze systemen zijn nu al machtige wapens in de handen van hedendaagse valsemunters. „Deze vindingrijke criminelen zijn de handhavers van de wet al doende herhaaldelijk te slim af en zouden ooit een bedreiging kunnen gaan vormen voor de belangrijkste valuta’s van de wereld”, schreef U.S.News & World Report.

In Frankrijk bijvoorbeeld was achttien procent van de 30 miljoen francs aan in 1992 in beslag genomen vals geld op kantoormachines gemaakt. Een functionaris van de Banque de France beschouwt dit als een bedreiging voor niet alleen de economie maar ook het vertrouwen van het publiek. „Wanneer zij horen dat je een goed bankbiljet kunt namaken met apparatuur waarover een groot deel van de bevolking beschikt, kan dat het vertrouwen aantasten”, verzuchtte hij.

Als een onderdeel van de pogingen om de stroom vals geld in Amerika en andere landen tegen te gaan, werkt men aan de ontwikkeling van nieuwe ontwerpen van bankbiljetten, en in enkele landen zijn reeds nieuwe bankbiljetten in omloop. Op het Amerikaanse geld bijvoorbeeld zal het portret van Benjamin Franklin op het $100-​biljet anderhalf maal zo groot worden en bijna twee centimeter naar links verschuiven. „Tevens zullen er nog veertien wijzigingen in de gravure en verborgen veiligheidselementen aangebracht worden”, berichtte Reader’s Digest. Een menigte andere wijzigingen, zoals watermerken en inkten die van kleur veranderen als ze vanuit verschillende hoeken worden bekeken, worden ook overwogen.

Frankrijk brengt reeds enige tijd nieuwe elementen in het ontwerp van bankbiljetten aan die, hoopt men, valsemunters enigszins zullen afschrikken. Een woordvoerder van de Banque de France geeft echter toe dat „er nog steeds geen technisch waterdichte methode is om potentiële valsemunters tegen te houden, maar”, voegde hij eraan toe, „wij zijn nu in staat zo veel belemmeringen in het bankbiljet zelf te combineren dat het een [lastig] karwei is en heel duur”. Hij kenschetst deze belemmeringen als „de eerste verdedigingslinie tegen valsemunterij”.

Duitsland en Groot-Brittannië brengen al enige tijd veiligheidswijzigingen in hun geld aan door er draden in te verwerken die het namaken van hun betaalmiddel lastiger maken. Het Canadese $20-​biljet vertoont een klein glimmend vierkant, een optische veiligheidsvoorziening genoemd, dat niet op kopieerapparaten gekopieerd kan worden. Australië is in 1988 begonnen met het drukken van plastic bankbiljetten om er veiligheidselementen in te verwerken die niet mogelijk zijn bij papier. Finland en Oostenrijk gebruiken diffractiefolie op papiergeld. Dat glimt en verandert net als een hologram van kleur. Regeringsfunctionarissen vrezen echter dat het niet lang zal duren voordat valsemunters de nodige wijzigingen hebben aangebracht om hun criminele activiteit voort te zetten — dat ongeacht welke correctieve stappen er worden genomen, de pogingen van regeringswege tot innovatie uiteindelijk zullen falen, zoals dat in het verleden is gebeurd. „Het is als in het oude gezegde,” zei een ambtenaar van het Ministerie van Financiën, „je bouwt een muur van drie meter en de zware jongens maken een ladder van vier meter.”

Het drukken van vals geld is slechts één facet van de vindingrijkheid van de vervalser, zoals uit de volgende artikelen zal blijken.

[Inzet op blz. 4]

Met aan de personal computer gekoppelde printsystemen die nog geen $5000 kosten, kan nu vals geld vervaardigd worden dat zelfs voor geoefende deskundigen moeilijk van echt te onderscheiden kan zijn

Creditcards en salarischeques — Echt of vals?

WAT zijn ze handig! Zo klein, zo gemakkelijk mee te nemen. Ze passen zo mooi in de portefeuille van een man of het handtasje van een vrouw. Zonder een cent op zak kun je van alles en nog wat kopen. Het gebruik van een creditcard wordt overal ter wereld aangemoedigd en gepromoot door luchtvaart- en scheepvaartmaatschappijen, hotels en vakantieoorden. Mensen krijgen de raad: „Ga niet zonder creditcard de deur uit.” Sommige zaken accepteren ze liever dan contant geld. In tegenstelling tot contant geld kunnen ze bij diefstal of verlies vervangen worden. Het is uw eigen gemerkte geld, met uw naam en exclusieve rekeningnummer in reliëf op de voorkant.

U kent ze als plastic geld — creditcards en betaalpassen. In 1985 introduceerden enkele banken hun eigen geavanceerde, laser-gecreëerde hologrammen, die als driedimensionaal overkomen, en andere veiligheidselementen, variërend van speciale codes in de magneetstrip op de achterkant tot een onzichtbaar merkteken dat zichtbaar wordt onder ultraviolet licht. Dat alles om vervalsers af te schrikken! Naar schatting zijn er wereldwijd ruim 600 miljoen creditcards in omloop.

De mondiale verliezen door allerlei vormen van creditcard-fraude bedroegen in het begin van de jaren ’90 naar men denkt minstens een miljard dollar. Van al die vormen van fraude is vervalsen naar verluidt de snelst groeiende — goed voor minstens tien procent van de totale verliezen.

In 1993 bijvoorbeeld kostten vervalsingen banken die bij een van de grootste creditcard-organisaties aangesloten waren $133,8 miljoen, een stijging van 75 procent over het voorgaande jaar. Een andere vooraanstaande creditcard-firma, internationaal van opzet, meldde ook verbijsterende verliezen door vervalsingen. „Dat maakt cardvervalsing niet alleen voor de banken, creditcard-firma’s en winkeliers die ze accepteren tot een groot probleem, maar ook voor de consument overal ter wereld”, schreef een Nieuwzeelandse krant. Hoewel legitieme cardhouders niet aansprakelijk zijn voor de verliezen, worden de kosten onvermijdelijk aan de consument doorberekend.

Hoe staat het met de ingebouwde veiligheidselementen die als een barrière moesten fungeren voor vervalsers, de laser-gecreëerde hologrammen bijvoorbeeld en de speciale gecodeerde magneetstrips? Binnen een jaar nadat deze elementen waren geïntroduceerd, begonnen de eerste primitieve vervalsingen te verschijnen. Kort daarna werden alle veiligheidselementen gekopieerd of ontkracht. „Je moet steeds verbeteringen blijven aanbrengen”, zei een bankfunctionaris uit Hong Kong. „De schurken proberen je altijd te slim af te zijn.”

Interessant is dat volgens deskundigen de helft van alle verliezen door creditcard-vervalsing in het begin van de jaren ’90 in Azië plaatsvond, en bijna de helft daarvan werd naar Hong Kong getraceerd. „Hong Kong is voor creditcard-vervalsing wat Parijs is voor de haute couture”, verklaarde een deskundige. Anderen hebben Hong Kong ervan beschuldigd de internationale hoofdstad van de creditcard-vervalsing te zijn — „een trefpunt van de ’plastic driehoek’ van creditcard-fraude die ook Thailand, Maleisië en nu het zuiden van China omvat”. „De politie van Hong Kong zegt dat plaatselijke syndicaten die banden met Chinese georganiseerde-misdaadtriaden hebben, valse cards van een gravure, reliëf en code voorzien met gebruikmaking van nummers die door corrupte winkeliers worden geleverd. De vervalste cards worden dan simpelweg naar het buitenland verzonden”, berichtte de Nieuwzeelandse krant.

„Een creditcard-preegmachine, [in Canada] gekocht door Aziatische bendeleden, wordt nu gebruikt om valse creditcards te maken. De machine drukt 250 creditcards per uur en de politie gelooft dat ze bij een multi-miljoenenzwendel is gebruikt”, berichtte de Canadese krant Globe and Mail. De afgelopen paar jaar zijn er Hong Kong-​Chinezen wegens het gebruik van vervalste creditcards gearresteerd in minstens 22 landen van Oostenrijk tot Australië, waaronder Guam, Maleisië en Zwitserland. Japanse creditcards zijn bijzonder in trek, omdat die hun gebruikers de hoogste bestedingslimieten verlenen.

De stijging in de creditcard-zwendel en -vervalsing betekent dat de „uitgevers ervan gedwongen zijn de kosten van de groeiende omvang van de fraude uit te smeren”, zei een Canadese bankfunctionaris. Het is niet anders. Een creditcard kan inderdaad handig zijn en de gebruiker uit de nood redden wanneer hij niet over voldoende contant geld beschikt. Bedenk echter dat het enige wat de vervalsers nodig hebben uw rekeningnummer en de verloopdatum van de card is; dan kan het feest beginnen. „Het is plastic geld,” waarschuwde een regionale veiligheidschef voor American Express International, „maar mensen gaan er nog niet zo voorzichtig mee om als met contant geld.”

„Het systeem wemelt van de onvolkomenheden”, zei een commissaris van politie. „En de schurken hebben ze allemaal gevonden. En geloof maar dat zij ze genadeloos uitgebuit hebben”, zei hij over vervalsers.

Het vervalsen van cheques

Met het nieuwe tijdperk van desktop-printing waarmee vrijwel elk papiergeld feilloos nagemaakt kan worden, was wat er al gauw volgde onvermijdelijk. Vervalsers konden nu een hele reeks documenten namaken: paspoorten, geboortebewijzen, immigratievergunningen, effecten, aankooporders, recepten voor medicijnen en nog veel meer. Maar de hoogste opbrengst zou het kopiëren van salarischeques opleveren.

De techniek is opmerkelijk eenvoudig. Wanneer een salarischeque van een grote onderneming met miljoenen dollars in deposito bij plaatselijke of regionale banken eenmaal een vervalser in handen valt, kan hij aan de slag. Met zijn desktop-printer, optische scanner en andere elektronische apparatuur tot zijn beschikking kan hij de cheque naar believen veranderen — de datum wijzigen, de naam van de begunstigde veranderen in die van hemzelf, nullen aan het bedrag toevoegen. Dan drukt hij de veranderde cheque af op zijn eigen laserprinter, op papier dat hij bij de dichtstbijzijnde kantoorboekhandel heeft gekocht in dezelfde kleur als de cheque. Hij kan tientallen of meer vervalsingen tegelijk afdrukken en die dan bij elk van de filialen van de bank in elke willekeurige stad innen.

Het vervalsen van cheques op deze simpele en goedkope manier neemt zulke reusachtige vormen aan, zeggen bankfunctionarissen en politieautoriteiten, dat de kosten voor de economie wel eens tot een miljard dollar zouden kunnen oplopen. In een bijzonder brutaal geval, aldus The New York Times, reisde een in Los Angeles gevestigde bende het land af om duizenden valse salarischeques bij banken te innen, tot een totaal van ruim $2 miljoen. Analytici van het bedrijfsleven schatten dat de totale jaarlijkse kosten van chequefraude alleen al in de Verenigde Staten nu $10 miljard bedragen. „Misdaadprobleem nr. 1 voor financiële instellingen”, zei een FBI-functionaris, „is de vervalsing van verhandelbare stukken, zoals fraude met cheques en wissels.”

[Inzet op blz. 7]

De hoogste opbrengst levert het kopiëren van salarischeques op

Kopers, pas op! Namaak kan levens kosten

ONERVAREN, nietsvermoedende slachtoffers zijn te bedotten. Het duur uitziende horloge dat u tegen een fractie van de normale prijs door de straatventer wordt aangeboden — is het echt of namaak? Koopt u het? De luxueuze bontmantel die u in een zijstraat vanuit het portier van een auto wordt aangeboden — de verkoper verzekert u dat het nerts is. Koopt u hem tegen beter weten in omdat hij zo mooi is en spotgoedkoop? De diamanten ring aan de vinger van de pasgescheiden vrouw, nu aan de grond en dakloos, wachtend op een trein in een station van de Newyorkse ondergrondse — u kunt hem krijgen voor een schijntje. Zou u het koopje te aantrekkelijk vinden om te laten schieten? Omdat deze vragen worden gesteld in dit artikel over namaak en gezien de afgeschilderde omstandigheden, zult u waarschijnlijk antwoorden „NOOIT!”

Maar laten wij nu de plaats en de omstandigheden eens veranderen en kijken wat u dan zou antwoorden. Wat te denken van de dure, maar nu aantrekkelijk afgeprijsde, populaire handtas van een chic merk die te koop is in een legale koopjeshal? Het beroemde whiskymerk verkocht bij de slijterij op de hoek? Daar zal beslist niets mee aan de hand zijn. Denk ook eens aan de film met het herkenbare label die te koop is bij een drogist of fotohandel. Deze keer wordt het dure horloge dat duizenden dollars kost u niet aangeboden door een straatventer maar door een goed bekendstaande zaak. De prijs is drastisch verlaagd. Als u geïnteresseerd was in zo’n duur klokje, zou u het dan kopen? Dan zijn er de bekende merken schoeisel met flinke kortingen in een bepaalde winkel waar vrienden u naar verwijzen. Weet u zeker dat het niet gewoon goedkope imitaties zijn?

In de kunstwereld, in chique galeries, worden heel wat veilingen gehouden voor verzamelaars van dure kunst. „Wees op je hoede”, waarschuwde een kunstexpert. „Kenners met jarenlange ervaring laten zich bedotten. Ook de kunsthandelaar. Ook de museumdirecteur.” Bent u zo onderlegd dat u het zou durven opnemen tegen mogelijke vervalsers? Pas op! Alle beschreven artikelen zouden vervalsingen kunnen zijn. Vaak is dat zo. Bedenk dat als een voorwerp zeldzaam is en waarde heeft, ergens iemand zal proberen het na te maken.

De handel in namaak is een business waarin wereldwijd $200 miljard omgaat en hij „groeit sneller dan veel van de bedrijfstakken waarop hij het voorzien heeft”, schreef het blad Forbes. Valse auto-onderdelen kosten Amerikaanse autofabrikanten en leveranciers mondiaal $12 miljard per jaar aan gederfde inkomsten. „De Amerikaanse auto-industrie zegt dat ze 210.000 mensen meer in dienst zou nemen als ze erin zou slagen de leveranciers van neponderdelen van de markt te krijgen”, aldus het blad. Naar verluidt staat ongeveer de helft van de fabrieken die de vervalsingen produceren buiten de Verenigde Staten — vrijwel overal.

Namaak die dodelijk kan zijn

Sommige soorten namaakprodukten zijn geenszins ongevaarlijk. Geïmporteerde moeren, bouten en schroeven vertegenwoordigen 87 procent van de $6 miljard van de Amerikaanse markt. Er zijn echter recente gegevens waaruit blijkt dat op 62 procent van al deze bevestigingselementen vervalste merknamen of illegale kwaliteitsstempels staan. In een uit 1990 daterend rapport van de Amerikaanse Algemene Rekenkamer (GAO) werd vastgesteld dat bij minstens 72 Amerikaanse „kernreactoren bevestigingselementen van inferieure kwaliteit waren aangebracht, sommige in systemen om de reactor stil te leggen in geval van een nucleair ongeval. Het probleem wordt erger, zegt de GAO. . . . De omvang van het probleem, de kosten voor de belastingbetaler of de potentiële gevaren als gevolg van het gebruik van zulke [inferieure] produkten zijn onbekend”, berichtte Forbes.

Nagemaakte stalen bouten, waarvan de sterkte niet toereikend is voor het doel waarvoor ze gebruikt worden, zijn door gewetenloze handelaars in bouwmaterialen de Verenigde Staten binnengesmokkeld. „Ze zouden een bedreiging kunnen vormen voor de veiligheid van kantoorpanden, elektriciteitscentrales, bruggen en militaire apparatuur”, schrijft American Way.

Aan valse remvoeringen werd enkele jaren geleden een busongeluk in Canada geweten dat vijftien mensen het leven kostte. Volgens berichten zijn er neponderdelen aangetroffen op de meest onwaarschijnlijke plaatsen, zoals in militaire helikopters en een Amerikaans ruimteveer. „De houding van de gemiddelde consument is lauw als je praat over een imitatie-Cartier- of -Rolex-horloge,” zei een vooraanstaand onderzoeker op dit gebied, „maar wanneer je gezondheid en veiligheid gevaar lopen, verandert dat de zaak.”

De lijst van potentieel gevaarlijke vervalsingen omvat pacemakers die aan 266 Amerikaanse ziekenhuizen zijn verkocht; imitatie-anticonceptiepillen die in 1984 de Amerikaanse markt bereikten; en fungiciden, voornamelijk uit krijt bestaand, die in 1979 de koffieoogst van Kenia ruïneerden. Er zijn alom verkochte nepfarmaceutica die het leven van de consument in gevaar kunnen brengen. Het mondiale aantal sterfgevallen als gevolg van namaakmedicijnen zou wel eens verbijsterend kunnen zijn.

Er rijst steeds meer bezorgdheid over geïmiteerde, kleine huishoudelijke elektrische apparaten. „Op sommige van deze apparaten staan valse merknamen of keurmerken [van officiële instellingen]”, berichtte American Way. „Maar ze voldoen niet aan dezelfde veiligheidseisen, dus exploderen ze, veroorzaken ze brand in woningen en maken ze de hele installatie onveilig”, zei een veiligheidsingenieur.

Zowel in de Verenigde Staten als in Europa maken luchtvaartbedrijven zich zorgen. In Duitsland bijvoorbeeld hebben luchtvaartmaatschappijen imitatie-motor- en -remonderdelen in hun inventaris aangetroffen. Er wordt onderzoek „gedaan in Europa, Canada en het Verenigd Koninkrijk, waar inferieure onderdelen (moeren in de drijfas van de staartrotor) in verband zijn gebracht met een recent dodelijk helikopterongeluk”, zeiden transportfunctionarissen. „Agenten hebben tientallen namaakonderdelen van straalmotoren, nepremsystemen, bouten en bevestigingselementen van slechte kwaliteit, ondeugdelijke onderdelen van brandstofsystemen en stuur- en bedieningsmechanismen, inferieure cockpitinstrumenten en onderdelen van de vluchtcomputer in beslag genomen die cruciaal zijn voor de vliegveiligheid”, berichtte Flight Safety Digest.

In 1989 dook een chartervliegtuig dat op weg was van Noorwegen naar Duitsland plotseling steil naar beneden vanaf zijn kruishoogte van 6600 meter. Het staartstuk werd afgerukt, waardoor het toestel in een zo heftige duik raakte dat beide vleugels afbraken. Alle 55 inzittenden kwamen om. Na een onderzoek dat drie jaar in beslag nam, ontdekten Noorse luchtvaartdeskundigen dat het ongeluk was veroorzaakt door ondeugdelijke bouten, borgpennen genoemd, waarmee het staartstuk aan de vliegtuigromp vastzat. Bij spanningsanalyse bleek dat de bouten gemaakt waren van metaal dat veel te zwak was om bestand te zijn tegen de heftige trillingen die tijdens de vlucht kunnen optreden. De ondeugdelijke borgpennen waren namaak — een woord dat vliegveiligheidsexperts overal maar al te bekend in de oren klinkt, want namaak is een groeiend probleem dat het leven van bemanning en passagiers in gevaar brengt.

Toen de inspecteur-generaal van het Ministerie van Vervoer in de Verenigde Staten op de nationale televisie werd geïnterviewd, zei ze: „Alle luchtvaartmaatschappijen hebben neponderdelen ontvangen. Ze hebben ze allemaal. Ze hebben allemaal een probleem.” De maatschappijen geven toe, zei ze ook, „dat ze waarschijnlijk onbruikbare inventaris ter waarde van naar schatting twee of drie miljard dollar hebben”.

In hetzelfde interview waarschuwde een vliegveiligheidsadviseur, die de FBI heeft geadviseerd bij verscheidene undercoveroperaties in verband met neponderdelen, dat namaakonderdelen een reëel gevaar vertegenwoordigen. „Ik denk dat wij beslist als gevolg daarvan ergens in de nabije toekomst een grote luchtvaartramp kunnen verwachten”, zei hij.

De dag van de afrekening voor degenen die hun eigen zelfzuchtige wensen zwaarder laten wegen dan het leven van anderen, zal niet lang meer op zich laten wachten. Gods geïnspireerde Woord verklaart uitdrukkelijk dat hebzuchtigen Gods koninkrijk niet zullen beërven. — 1 Korinthiërs 6:9, 10.

[Illustraties op blz. 9]

Kleding, juwelen, schilderijen, medicijnen, vliegtuigonderdelen — alles wat waarde heeft, loont voor de vervalser

[Illustraties op blz. 10]

Neponderdelen van motoren, ondeugdelijke bouten, cockpitapparatuur en computercomponenten, en andere namaakonderdelen hebben ongelukken veroorzaakt en levens gekost