er een hele stroom uitvindingen met dat doel — de zonnewijzer, het branden van kaarsen, de zandloper, de mechanische klok en, nu, de atoomklok. Die dienen allemaal als een maat of maatstaf voor het meten van een onzichtbare stroom die tijd heet. Als gevolg van de menselijke obsessie de tijd precies bij te houden, zijn veel mensen de kloof overgestoken van een taak-georiënteerde naar een tijd-georiënteerde samenleving.

Maar waarom schijnt de tijd de ene keer te vliegen en de andere keer voorbij te kruipen? Dit komt doordat de tijd zich naar gebeurtenissen laat afmeten. Een periode van inactiviteit lijkt langer dan een periode van activiteit, en hoe meer belangstelling wij hebben voor wat wij aan het doen zijn, des te sneller schijnt de tijd te verstrijken. Als een taak ons verveelt, schijnt de tijd voorbij te kruipen. Hebt u wel eens op iemand zitten wachten? Een aldus doorgebracht werkeloos uur schijnt eindeloos — één gebeurtenis. Maar stel eens dat u in datzelfde uur achter elkaar allerlei werkjes moest doen, bijvoorbeeld een maaltijd voor onverwachte gasten klaarmaken (de aardappels schillen, het vlees in de oven zetten, de groenten koken, de tafel dekken, vlug een stofdoek door het huis halen en uzelf nog even opknappen voor de visite). Dan zou het lijken alsof dat uur met een supersonische snelheid omvloog omdat het door een groot aantal gebeurtenissen gevuld werd.

Ons besef van het verleden, het heden en de toekomst onderscheidt ons van de dieren. Dieren leven in een voortdurend heden, maar mensen kunnen, terwijl zij in het heden leven, putten uit vroegere ervaringen om toekomstige behoeften te voorzien. En naarmate de jaren verstrijken en wij meer levenservaring opdoen, schijnt de tijd nog sneller aan ons voorbij te gaan. Zouden wij daarom, naarmate wij ouder worden en ons pijnlijk bewust zijn van onze eigen sterfelijkheid, niet wat meer moeten nadenken over het leven en hoe wij het leven? — Ps. 90:10.

Hoe waar zijn de opmerkingen van de Engelse dichter Henry Austin Dobson over de tijd:

„De tijd gaat heen, zegt u? Welnee!

De tijd blijft, maar wij, wij gaan.”

Is dit echter onvermijdelijk? Niet als wij werkelijk weten „hoe laat het is”. Een mens kan de tijd berekenen, over de tijd redeneren, de tijd nauwkeurig meten, maar weet hij hoe laat het van Gods standpunt uit bezien is? Waar bevinden wij ons in de stroom des tijds met betrekking tot Zijn tijdschema voor de gebeurtenissen?

Houdt God zich aan tijd?

ALS de Eerste Oorzaak van gebeurtenissen is Jehovah God de schepper van de tijd. Dit feit zal u opvallen als u het eerste boek van de bijbel leest. In Genesis 1:1, 14 lezen wij: „In het begin schiep God de hemel en de aarde. Verder zei God: ’Dat er hemellichten komen aan het uitspansel van de hemel om scheiding te maken tussen de dag en de nacht; en ze moeten dienen tot tekenen en voor het vaststellen van tijdperken en dagen en jaren.’”

Zo heeft Jehovah reusachtige tijdaanwijzers in beweging gezet — de aarde die om haar as draait, de maan die een baan om de aarde beschrijft, terwijl beide weer om de zon draaien. Aldus gaf God ons dagen, maanden en seizoenen. Deze hemellichamen zijn een hulp waardoor wij weten hoe laat het is, zonder dat wij iets