9. Wat moest er met Jezus’ bloed worden gedaan, en waarom?

⁹ Deze eenvoudige betekenis van het ongezuurde brood wordt ondersteund door de betekenis die Jezus aan de beker wijn, de „vrucht van de wijnstok”, hechtte. Hij overhandigde hun de beker om eruit te drinken en zei vervolgens: „Dit betekent mijn ’bloed van het verbond’, dat ten behoeve van velen tot vergeving van zonden vergoten zal worden.” De wijn was dus een symbool van zijn bloed. Terwijl dit bloed zich nog in de bloedvaten van zijn menselijke lichaam bevond, betekende het voor hem volmaakt, aards, menselijk leven. De Schepper van Jezus’ lichaam had lang geleden gezegd: „De ziel van het vlees is in het bloed en Ik heb het u op het altaar gegeven om verzoening over uw zielen te doen, want het bloed bewerkt verzoening door middel van de ziel” (Lev. 17:11). Zou Jezus’ bloed worden uitgegoten, dan zou dit zijn dood als een mens tot gevolg hebben. Daar er hier menselijke zonden bij waren betrokken, was het noodzakelijk dat het bloed van een volmaakt menselijk slachtoffer op Gods altaar werd uitgestort, „want het is onmogelijk, dat het bloed van stieren of bokken zonden zou wegnemen” (Hebr. 10:4). Jezus wist wat hij met zijn bloed moest doen, want hij kende Gods regel: „Zonder bloedstorting geschiedt er geen vergeving.” — Hebr. 9:22.

(Wordt vervolgd)

Zullen vele thans levende mensen nimmer sterven?

Waarom sterft de mens? Welke basis is er voor de hoop op eeuwig leven?

IN 1912 deed Alexis Carrel een stukje levend weefsel van het hart van een kuiken in een speciale oplossing. Vierendertig jaar later was het nog levend, gezond en jong. Ten slotte liet men het weefsel sterven omdat het experiment aan zijn doel had beantwoord. In het Pasteur-instituut te Parijs werd een soortgelijk experiment met het gehele hart van een rat gedaan. Het hart werd uit de rat verwijderd en meer dan twee jaar in het leven gehouden. De weefsels ervan toonden geen tekenen van degeneratie.

In zijn boek Science and the Purpose of Life, verklaarde B. Sokoloff betreffende deze experimenten: „Men is het er over het algemeen over eens dat in beginsel alle, of bijna alle, soorten van normale cellen, indien ze in het juiste medium worden gecultiveerd, onbeperkt zouden kunnen leven. . . . Cellen van het organisme van zoogdieren hebben het vermogen van onsterfelijkheid . . . Deze alsmede vele andere experimenten tonen aan dat de organen van hogere organismen, indien ze de juiste voedingsstoffen ontvangen, onbepaalde tijd in het leven kunnen blijven.”

Deze bevindingen tonen aan dat eeuwig leven voor een vleselijk organisme geen onmogelijkheid is. Dit blijkt verder nog uit het vermogen van het menselijke lichaam om zijn cellen te hernieuwen of te vervangen. In de uitgave van juni