Men raakt in de medische wereld steeds meer doordrongen van de mogelijke gevaren van transfusiebloed, om nog maar te zwijgen van de mogelijke overdracht van ziekten als hepatitis en syfilis. Deze problemen onderstrepen slechts de wijsheid van het bijbelse verbod op het tot ons nemen van dierlijk of menselijk bloed voor de instandhouding van ons leven. — Gen. 9:3, 4; Hand. 15:19, 20.

Het is zonder meer waar dat uw bloed een verbazende samenstelling en werking bezit. Maar hoe ingewikkeld ook, met een basisbegrip van enkele van de bestanddelen en van de manier waarop het uw leven dagelijks beschermt en in stand houdt, kan men reeds heel goed begrijpen waarom de Schepper bloed als symbool van het leven heeft gekozen. Hij verklaarde: „Want de ziel [of het leven] van het vlees is in het bloed, . . . Daarom heb ik tot de zonen van Israël gezegd: ’Geen ziel van u dient bloed te eten.’” — Lev. 17:11, 12.

Duitse medici op hun hoede voor bloed

DE VOORUITGANG in de medische wetenschap heeft gewoonlijk een doeltreffende verbetering in allerlei behandelmethoden tot gevolg gehad. Hoe langer doktoren echter met bloedtransfusies werken en de resultaten daarvan waarnemen, des te meer gevaren en problemen zij ontdekken.

Hier werd aandacht aan geschonken in een lang artikel in het Duitse blad Die Welt (van 9 december 1974), waarin stond:

„’Bloed dient als een gevaarlijk medicijn te worden beschouwd en met dezelfde voorzichtigheid te worden toegepast als, bijvoorbeeld, morfine.’ Met die krachtige woorden besloot professor H. Busch, directeur van de transfusie-afdeling van de Hamburgse Universiteits-kliniek, zijn rede over de fouten en gevaren bij bloedtransfusies, op het 114e congres van Noordduitse chirurgen. . . .

De transfusie van bloed bergt immunologische, metabolische en infectie-risico’s in zich. Elk van die drie gevaren kan zeer ernstige, zelfs fatale gevolgen hebben. . . . Bloed bezit een eigen karakteristieke weerstand tegen infecties en een onveranderlijke identiteit, die aanwezig is in de bloedlichaampjes en het serum. Bovendien maken de resus- en andere bloedgroepfactoren het bloed van elke persoon weer anders. Niet vast voorkomende antilichamen, stoffen die zijn ontstaan bij binnentreding van lichaamsvreemd materiaal, zijn nog bijkomende factoren die het ene bloed van het andere doen verschillen.

Steeds wanneer de immunologische kenmerken van het donorbloed en het bloed van de ontvanger van elkaar verschillen, reageert het lichaam van de ontvanger op het bloed van de donor met afweerreacties. Vandaar dat er uitgebreide serumproeven met het bloed van de donor en de ontvanger moeten worden genomen.

De verantwoordelijkheid voor de veiligheid van een bloedtransfusie ligt uiteindelijk bij de dokter die de transfusie voorschrijft. Hij is echter slechts één schakel in een lange keten van werkers. . . . Fouten en onnadenkendheden kunnen nooit volledig worden uitgebannen, zelfs niet bij de meest zorgvuldige betrachting van alle veiligheidsvoorschriften. De dokter die de transfusie verricht, zou mogelijke fouten al bij voorbaat kunnen ondervangen door de zogenaamde kruisproef te verrichten en ook een zorgvuldig onderzoek van alle rapporten te maken, voordat hij de transfusie laat toedienen.

Maar volgens een onderzoek in Noordduitse ziekenhuizen kan niet in elk ziekenhuis en evenmin in elke situatie aan alle veiligheidseisen worden voldaan die door de Federale Raad van Geneesheren zijn gesteld. Gebrek aan personeel en de buitengewoon