De slinger — Een oud maar doeltreffend wapen
Door Ontwaakt!-correspondent in Zuid-Afrika
„TOEN stak David zijn hand in zijn tas en nam er een steen uit en slingerde die weg, zodat hij de Filistijn in zijn voorhoofd trof, en de steen drong in zijn voorhoofd, waarna hij op zijn gezicht ter aarde viel” (1 Sam. 17:49). Dit beroemde wapenfeit, één van de meest dramatische voorvallen die in de bijbel zijn opgetekend, toont duidelijk de kracht van de slinger. Met één steen velde de jonge David de reus Goliath, de machtige kampioen van de Filistijnen.
De uitslag van dat vermaarde gevecht hing niet af van superieure bewapening of bekwaamheid in het hanteren ervan, maar van Jehovah God die de jonge David steunde. Vóór het treffen zei David: „Ik kom tot u met de naam van Jehovah der legerscharen, . . . die gij gehoond hebt. . . . En deze hele gemeente zal weten dat Jehovah niet met zwaard of speer redt, want Jehovah behoort de strijd toe.” Zonder twijfel werd de steen uit Davids slinger door Jehovah geleid en voorzien van ongewone kracht. Hij drong in Goliaths voorhoofd, en velde de gigant. Daarna „bracht David hem definitief ter dood” met Goliaths eigen zwaard. — 1 Sam. 17:45-51.
Hoewel David in deze strijd door God werd geholpen, speelde de slinger toch beslist een belangrijke rol. Waarom was hij zo doeltreffend? Wat is nu precies een slinger? En hoe wordt hij gebruikt?
De slinger en het gebruik ervan
Onder de vroege kolonisten in Zuid-Afrika was het slingeren van stenen een sport waarin zij zich met elkaar maten. De slinger werd ook gebruikt voor de jacht op klein wild zowel in Transvaal als in Rhodesië. Het was een eenvoudig, gemakkelijk te maken wapen. Het middengedeelte (of „holte van de slinger” [1 Sam. 25:29]) bestond uit een stuk leer van ruim 20 centimeter lang en 7,5 à 10 centimeter breed in het midden, dat naar beide kanten smal toeliep. Leren riemen werden aan beide einden van het middengedeelte bevestigd. Ook gebeurde het wel dat de hele slinger uit één stuk leer werd gesneden.
Hoe werd een slinger gebruikt? Iemand die rechtshandig was, wond het eind van een van de riemen om een vinger van zijn rechterhand, of bond hem om zijn rechterpols, waarbij de riem langs de palm van de hand liep. Het einde van de andere riem werd dan in dezelfde hand erbij genomen.
De slingeraar stopte een steen in het middengedeelte van de slinger en hield dan met zijn naar voren gestrekte linkerhand de steen op zijn plaats. Op het moment dat hij met zijn linkerhand de slinger losliet, zwaaide hij — tegen de klok in — zijn rechterhand naar beneden. En wanneer dan de slinger achter hem weer omhoog kwam, zwaaide hij hem, eveneens tegen de klok in, in een volledige cirkel boven zijn hoofd naar voren. Op precies het juiste moment liet hij de losse riem gaan en schoot daarmee de steen weg. Sommige slingeraars zwaaien de slinger vaak niet boven hun hoofd, maar werpen eenvoudig met een krachtige naar beneden gerichte beweging van hun arm.
Grote kracht en een groot bereik
Omdat de lengte van de arm van de slingeraar en van de riemen samen de steen zijn vaart geven, kan hij met een geweldige kracht worden weggeworpen. Ja, een steen die op deze manier wordt geslingerd, kan het portier van een auto doorboren! Maar er is veel oefening en een perfecte timing voor nodig om de slinger met precisie te gebruiken.
Gewoonlijk worden gladde stenen als projectielen gebruikt. David koos dit soort toen hij Goliath tegemoet zou treden (1 Sam. 17:40). Stenen met een middellijn van ongeveer 6,3 centimeter zijn het geschiktst. Maar slingerstenen kunnen aanzienlijk in grootte variëren.
Omdat het zo’n eenvoudig wapen is, met daarbij kant-en-klare munitie, is het niet verwonderlijk dat de slinger vanaf heel vroege tijden in gebruik is gebleven. Volgens de Encyclopædia Britannica (Elfde uitgave, Deel 25, blz. 242) is „de slinger als wapen waarschijnlijk het vroegste instrument dat de mensheid kende om iemands arm bij het werpen van projectielen een grotere kracht en een groter bereik te verlenen.”
De schrijver van een artikel in Scientific American van oktober 1973 vertelt: „Ik vroeg een paar jonge mannen in Oost-Turkije om gewone kiezelstenen voor mij weg te slingeren. Bij in totaal elf pogingen kwamen de kiezelstenen vijf keer voorbij een op 200 meter geplaatst merkteken en de drie beste worpen vielen tussen de 230 en 240 meter. Geen van de jonge mannen scheen echt een bedreven slingeraar te zijn; geen van hen had tenminste toen een slinger in zijn bezit. Bovendien waren de projectielen gewoon maar opgeraapte kiezelstenen in plaats van de met zorg gemodelleerde projectielen van steen, klei of lood, die de slingeraars in de Romeinse en Griekse tijd lieten wegvliegen. Alleen al op basis van Xenophons commentaar lijkt het waarschijnlijk dat een slingeraar die loden projectielen wierp, daarmee een bereik van meer dan 400 meter had.”
Aangezien de slinger een wapen met zo’n reikwijdte en kracht was, werd hij in de oorlogvoering gebruikt door de oude Egyptenaren, Assyriërs, Babyloniërs, Perzen, Grieken, Romeinen en nog andere volken. Slingeraars hadden ook hun plaats in de legers van Israël en Juda (2 Kon. 3:25; 2 Kron. 26:14). Sprekend over een afdeling van 700 linkshandige Benjaminieten, zegt de bijbel: „Elk van hen was iemand die met stenen kon slingeren tot op een haar en niet miste” (Recht. 20:15, 16). Volgens de joodse historicus Josephus vochten nog in de eerste eeuw van onze gewone tijdrekening slingeraars in de joodse legers tegen Rome.
Tegenwoordig hebben mensen figuurlijk de beschikking over projectielen die oneindig veel krachtiger en verwoestender zijn. Maar hoe vertroostend is het om te weten dat spoedig, onder de regering van de Vredevorst, alle wapens — of het nu slingers of raketten voor oorlogsgebruik zijn — tot het verleden zullen behoren en de inwoners van de aarde de oorlog niet meer zullen leren! — Jes. 2:4; 9:6.