De positie van een agnosticus

Er is opgemerkt dat de mens van nature een instinctieve behoefte heeft om te aanbidden. Degenen die zich op een agnostisch of atheïstisch standpunt stellen, zullen misschien iets missen als zij hun situatie nauwkeurig onderzoeken — enigszins vergelijkbaar met de situatie van een kind dat in een weeshuis is grootgebracht en het als een gemis voelt nooit zijn ouders te hebben gekend.

Zelfs een overtuigd ongelovige als de grote wiskundige Bertrand Russell gaf laat in zijn leven toe: „Ik ben merkwaardig ongelukkig omdat het patroon van mijn leven gecompliceerd is, omdat mijn natuur hopeloos gecompliceerd is. . . . In mijn binnenste is altijd en eeuwig een verschrikkelijke pijn — een vreemde wilde pijn — een zoeken naar iets dat uitstijgt boven wat er in de wereld is, iets dat getransfigureerd en oneindig is — een gelukzalig visioen — God — ik vind het niet, ik geloof niet dat het gevonden kan worden.”

Het kan echter wèl gevonden worden. Niet alleen geloven tegenwoordig miljoenen mensen stellig in God, maar zij kennen hem, stellen hun vertrouwen in hem en hebben een persoonlijke verhouding tot hem. Zij zijn de wetenschap dankbaar voor het diepere inzicht dat ze hun heeft gegeven in Gods „onzichtbare hoedanigheden” (Romeinen 1:20). Zij hebben echter bemerkt dat hun geloof nog meer is verdiept door een studie van het boek dat een verslag bevat van Gods handelen met de mensheid, de bijbel.

De bijbel bouwt in ons niet louter een lichtgelovig godsgeloof op. In plaats daarvan worden wij aangemoedigd een beproefd geloof te ontwikkelen. „Geloof is de verzekerde verwachting van dingen waarop wordt gehoopt, de duidelijke demonstratie van werkelijkheden die echter niet worden gezien” (Hebreeën 11:1). Geloof in de — weliswaar onzichtbare — werkelijkheid van God kan verworven worden door een onderzoek van de „dingen die gemaakt zijn” en vooral door een studie van de bijbel. Als u een agnosticus bent, moedigen wij u ertoe aan het bewijsmateriaal opnieuw te onderzoeken. Jehovah’s Getuigen zullen u daar graag bij helpen.

„Laat af van toorn”

„Laat af van toorn en laat de woede varen; betoon u niet verhit enkel om kwaad te doen”, raadt de bijbel aan (Psalm 37:8). Jarenlang deed een heel andere wijsheid opgeld. „Laat je toch gewoon gaan”, was het motto. „Het is gezond om boosheid te uiten”, luidde het advies van veel psychotherapeuten. Nu wordt echter door wetenschappelijk onderzoek belicht hoe waardevol het is woede te beheersen. Sociaal-psychologe Carol Tavris verklaart bijvoorbeeld in haar nieuwe boek Anger: The Misunderstood Emotion (Woede: De onbegrepen emotie): „Uiting geven aan woede maakt u bozer, versterkt een boze houding, en leidt ertoe dat men zich uit gewoonte vijandig opstelt.” Daarom geeft zij de raad: „Als u zich stilhoudt bij kortstondige irritaties en uzelf afleidt door iets prettigs te doen totdat uw woede bedaart, zult u zich waarschijnlijk beter voelen en sneller herstellen dan wanneer u zich laat gaan in een scheldpartij.”

Het Medisch Centrum van de Duke University kwam na een zeven jaar durend onderzoek tot de conclusie dat mensen die zich sneller boos maken, wellicht eerder sterven dan degenen die dat niet doen. Buitensporige vijandigheid staat al evenzeer met hartziekten in verband als roken en verhoogde bloeddruk, zo lijken hun onderzoekingen uit te wijzen. Als daarom de cijfers helemaal niet bewijzen dat het gezond is om als een ontploffend stuk vuurwerk woede te ventileren, zou het dan niet beter zijn om ter harte te nemen wat in Spreuken 14:29 staat: „Een geduldig man geeft blijk van veel inzicht, een heetgebakerd iemand laat zien hoe dwaas hij is”? — Groot Nieuws Bijbel.