„Uw woord is waarheid”
De goddeloze een losprijs voor de rechtvaardige
ZOU het niet vreemd zijn als iemand die goddeloos is een losprijs zou verschaffen voor een rechtvaardig mens? Boosaardige, zelfzuchtige mensen zouden het stellig niet de moeite waard vinden anderen vrijwillig te helpen zonder er ook zelf voordeel van te hebben. Daarom is het tegen hun wensen in dat de woorden van Spreuken 21:18 in verband met hen in vervulling gaan: „De goddeloze is een losprijs voor de rechtvaardige; en wie verraderlijk handelt, neemt de plaats in van de oprechten.” Hoe gaat dit echter in zijn werk?
Over het algemeen gesproken zouden degenen die, ongeacht het kwaad dat hun medemens wordt aangedaan, hun zelfzuchtige belangen wensen te bevorderen, zich nooit uit eigen beweging onderwerpen aan een regeling die verlies voor henzelf en voordeel voor anderen zou betekenen. Er kan daarom alleen bevrijding voor de rechtvaardige komen ten koste van degenen die hen rechtstreeks of indirect zouden willen benadelen of verdelgen. De zaken moeten worden omgekeerd, zodat de rechtvaardige wordt behouden ten koste van het leven van de goddeloze.
Een aantal bijbelse voorbeelden illustreert hoe dit in het verleden is gebeurd. In de tijd van het Medo-Perzische rijk smeedden hoogwaardigheidsbekleders en satrapen bijvoorbeeld een samenzwering tegen de profeet Daniël wegens het feit dat hij een zeer vooraanstaande regeringspositie bekleedde. Zij slaagden erin koning Daríus een verbod te laten bekrachtigen, dat al wie in de loop van dertig dagen een smeekbede zou richten tot enige god of mensen behalve de koning zelf, de dood in de leeuwekuil moest ondergaan. Daniël bleef zijn God, Jehovah, echter aanbidden en drie maal per dag een smeekbede tot hem richten, zoals zijn gewoonte was geweest voordat de wet werd ondertekend. Hoewel Daniël voor het overtreden van dit onrechtvaardige decreet in de leeuwekuil werd geworpen, werd hij door een engel van een wisse dood gered. Toen kwam de ommekeer. Koning Daríus beval dat de goddeloze samenzweerders zelf in de leeuwekuil geworpen moesten worden. Hun dood kocht Daniël los of bevrijdde hem van alle mogelijke toekomstige kwaad dat zij hem ongetwijfeld zouden hebben berokkend. — Dan. 6:1-24.
Zo werd in een latere tijdsperiode het leven van alle joden bedreigd. Een Agagiet, Haman genaamd, werd tijdens de regering van de Perzische koning Ahasveros (van wie men denkt dat hij Xerxes I was) tot de positie van eerste minister verheven. Vertoornd door de weigering van de jood Mordechaï om voor hem te buigen, was hij uit op diens dood en op de dood van alle andere joden in het rijk. Hij stelde hen bij Ahasveros in een verkeerd daglicht door hen als ongewenste wetschenders voor te stellen en voegde eraan toe: „Indien het de koning werkelijk goeddunkt, laat er een schrijven zijn dat zij worden omgebracht; en ik zal tienduizend talenten zilver [ongeveer ƒ 51.249.240] betalen in de handen van degenen die het werk doen, door het in de schatkamer van de koning te brengen.” Daarna machtigde Ahasveros Haman een besluit uit te vaardigen tot verdelging van alle joden, „zowel jonge als oude man, kleinen en vrouwen”. — Esth. 3:1-13.
De rollen werden echter al gauw omgekeerd in het nadeel van de samenzweerder. Koningin Esther, die tevens Mordechaï’s nicht was, smeekte haar echtgenoot Ahasveros haar leven en dat van haar volk te sparen en identificeerde Haman als de aanstichter van de moorddadige samenzwering tegen hen. De woedende koning beval dat Haman aan dezelfde paal moest worden opgehangen die hij had laten maken om er Mordechaï aan op te hangen. Het ambt van eerste minister werd vervolgens aan Mordechaï gegeven, en hij en Esther ontvingen later de machtiging van de koning een tegenbesluit op te stellen waarin werd bepaald dat de joden zich op de dag waarop de wet die hun vernietiging eiste van kracht werd, op 13 Adar, tegen hun vijanden mochten verdedigen. Toen die dag aanbrak, kwamen de joden op voor hun leven en doodden degenen die erop uit waren hen kwaad te doen. — Esth. 7:3–9:2.
Hoewel Daniël en later ook Mordechaï en de andere joden, een vrijwel onmiddellijke loskoping of bevrijding ten koste van hun vijanden ondervonden, is dit niet altijd het geval. Gedurende de bijna zesduizend jaar menselijke geschiedenis hebben goddeloze mensen vele rechtvaardige personen gedood. Christus Jezus zei met betrekking tot zijn volgelingen zelfs: „Men [zal] u overleveren aan verdrukking en u doden, en gij zult ter wille van mijn naam voor alle natiën voorwerpen van haat zijn.” — Matth. 24:9.
Geeft het feit dat God toelaat dat de rechtvaardigen lijden ondergaan hun echter het recht op te staan en hun onderdrukkers te dwingen een losprijs voor hen te worden? Neen. Zelfs in het geval van Daniël en dat van Mordechaï en zijn medejoden kwam bevrijding door wettige middelen tot stand. Zij namen het recht niet in eigen handen.
Zo onderwerpen ook ware christenen zich thans aan de regeringen die over hen heersen, en zij doen een beroep op deze regeringen het hun aangedane onrecht ongedaan te maken. Aangezien zulke regeringen bestaan omdat God ze toelaat, oefenen ze terecht de macht uit wetschenders te straffen en kunnen ze, evenals Daríus en Ahasveros hebben gedaan, ordelievende personen ten koste van wettelozen bevrijden. — Rom. 13:1-4.
Dit wordt geïllustreerd door de ervaring die Jehovah’s getuigen nog niet zo lang geleden in een bepaald gebied van Kameroen (Afrika) hebben opgedaan. Plaatselijke autoriteiten arresteerden elf van hen en trachtten hen te dwingen een verklaring te tekenen waarin zij hun religie verloochenden. Ongeveer vier weken later werd een van Jehovah’s getuigen vermoord. Na een onderzoek door de regering werd de plaatselijke deputé (een lid van de wetgevende vergadering) zeer tot verbazing van de bevolking gearresteerd en naar de gevangenis overgebracht. Ook andere belangrijke gezagsdragers werden gearresteerd. Tijdens het verhoor bekende de deputé de moord en werd vervolgens ter dood veroordeeld. Vóór de dag van de terechtstelling pleegde hij echter zelfmoord in zijn cel. Anderen die bij de zaak betrokken waren, kregen langdurige gevangenisstraffen. De getuigen van Jehovah die ten onrechte gevangen waren gezet, werden daarentegen bevrijd en aangemoedigd hun predikingsactiviteit voort te zetten.
Maar zelfs als een regeringsautoriteit weigert recht te doen en een vervolger van Gods getrouwe dienstknechten wordt, is dit voor een christen geen reden de dingen in eigen hand te nemen. Een zeer goede reden hiervoor is het feit dat christenen niet kunnen bepalen of iemand die een tegenstander is, al is het de ergste vervolger, dit zal blijven. Een van de ijverigste christenen uit de eerste eeuw, de apostel Paulus, zei over zijn vroegere levenswandel: „Ik [was] vroeger een lasteraar en een vervolger en een onbeschaamd mens” (1 Tim. 1:13). En velen die eens vervolgers waren, dienen thans getrouw Jehovah God. Zouden christenen dus met gelijke munt betalen, dan zouden zij wel eens schade kunnen toebrengen aan personen die anders hun levenswijze misschien hadden veranderd en, evenals Paulus, veel tot de bevordering van de ware aanbidding hadden bijgedragen.
Als ware christenen dus vervolging en andere mishandelingen door toedoen van mensen verduren, beseffen zij dat door Gods barmhartigheid en geduld nog meer mensen de gelegenheid wordt gegeven hun goddeloze levenswijze te verlaten (2 Petr. 3:9). Zij wachten geduldig totdat Jehovah God handelend tegen de opzettelijke overtreders van zijn rechtvaardige wetten zal optreden. Op deze wijze zullen Gods getrouwe dienstknechten, ten koste van het leven van de goddelozen, voor altijd worden losgekocht of bevrijd van de verdrukking die zij door hun toedoen ondergaan. — 2 Thess. 1:6-9.