stelden alles te doen wat hij wilde. Toch liet hij zijn wijsheid niet varen toen hij juiste werken en culturele bezigheden najoeg — architectuur, tuinieren, tuinarchitectuur en muziek. Salomo boette er daarom geen financiële middelen bij in maar bleef steeds meer goud en zilver bijeenbrengen. Zijn ’wijsheid bleef bij hem’ en leidde hem in zijn talrijke activiteiten. Hij schiep ook een zeker behagen in wat hij tot stand wist te brengen. Ontdekte Salomo in al deze verscheidene bezigheden echter wat in het leven blijvende waarde heeft? Zijn antwoord luidt: „Ik, ja ik, wendde mij tot al mijn werken die mijn handen hadden verricht en tot het harde werk waaraan ik hard had gewerkt om het tot stand te brengen, en zie! alles was ijdelheid en een najagen van wind, en er was niets dat voordeel afwierp onder de zon” (Pred. 2:11). Ja, zelfs in wat als waardevolle bezigheden beschouwd zou kunnen worden, was Salomo zich bewust van een gevoel van leegte, van ijdelheid. Hij besefte dat de dood hem zou overvallen en dat hij onmogelijk kon weten wat er van al zijn harde werk terecht zou komen. — Pred. 2:17-19.

Het najagen van genoegens en culturele bezigheden verzekert iemand op zichzelf niet van een gelukkig en tevreden leven. Iemand wiens leven rondom deze dingen is opgebouwd, kan in werkelijkheid zelfs gaan inzien dat zijn leven erg leeg is en dat hij dringend geestelijk voedsel nodig heeft.

Vragen van lezers

● Welk standpunt nemen Jehovah’s Getuigen in met betrekking tot het bezoeken van de trouwerij van een wereldse kennis of een werelds familielid?

In het geval van minderjarigen die de trouwerij graag willen bijwonen, berust de definitieve beslissing bij de ouders. Overigens is dit een kwestie waarin men een persoonlijke beslissing moet nemen en waarin elke christen zich bereid moet tonen zijn eigen verantwoordelijkheid te dragen. Er zijn echter schriftuurlijke beginselen en allerlei omstandigheden die in aanmerking genomen moeten worden.

De trouwerij zou in een religieus gebouw kunnen plaatsvinden en door een geestelijke geleid kunnen worden. Hierdoor zou er een heel ander aspect aan verleend worden dan wanneer het uitsluitend om een burgerlijke ceremonie ging. Een ware christen zou het niet met zijn geweten overeen kunnen brengen deel te nemen aan gebeden of godsdienstoefeningen waarvan hij weet dat ze in strijd zijn met de bijbelse leer. Ook heeft hij er geen belangstelling voor te zien hoe dicht hij bij afvallige daden kan komen zonder de grens te overschrijden. Hij is verplicht het schriftuurlijke gebod te gehoorzamen: „Komt niet onder een ongelijk juk met ongelovigen. Want wat voor deelgenootschap hebben rechtvaardigheid en wetteloosheid? . . . Of welk deel heeft een gelovige met een ongelovige? . . . ’Gaat daarom uit hun midden vandaan en scheidt u af’, zegt Jehovah, ’en raakt het onreine niet langer aan’.” — 2 Kor. 6:14-17.

Het is begrijpelijk dat iemand die wordt uitgenodigd om de trouwerij van wereldse familieleden of kennissen bij te wonen, soms voor een moeilijke situatie kan komen te staan. De uitnodiging kan bijvoorbeeld aan een christelijke vrouw en haar ongelovige echtgenoot zijn gedaan. Hij vindt misschien dat zij beiden de bruiloft dienen bij te wonen. Toch kan dit haar zorgen baren. Zij zou kunnen redeneren dat als zij een kerkelijke trouwerij zou bijwonen, de emotionele druk van de omstandigheden haar ertoe zou kunnen brengen iets verkeerds te doen. Aan de andere kant zou zij de conclusie kunnen trekken dat zij, uit achting voor de wensen van haar man, met hem zou kunnen meegaan als iemand die de ceremonie alleen maar met respect gadeslaat, terwijl zij daarbij vastbesloten is niet aan religieuze handelingen deel te nemen.

Ongeacht hoe een vrouw de kwestie beziet, het zou haar tot nut strekken wanneer zij haar standpunt aan haar man uiteenzet. Indien hij, op grond van haar uiteenzetting, tot de conclusie komt dat de aanwezigheid van zijn vrouw aanleiding zou kunnen geven tot een situatie die minder prettig voor hem is, zou hij er de voorkeur aan kunnen geven alleen te gaan. Misschien wil hij echter dat zij toch met hem meegaat, maar dan als een stille waarneemster, in welk geval zij zal moeten beslissen of zij zal gaan.