oprechte verlangen hulp te bieden, zullen wij indien mogelijk te weten zien te komen waarin de belemmering bestaat en wat wij kunnen doen om het geluk te herstellen. Aan de andere kant moet de ongelukkige, gedeprimeerde persoon ernaar streven een gelukkige geestesgesteldheid te verkrijgen door de hulp in de geest waarin deze wordt geboden te aanvaarden en moeite te doen voor herstel, eerst door middel van gebed en vervolgens door te doen wat noodzakelijk blijkt te zijn.

Wat bedoelde de wijze man?

Wat kunt u in vergelijking met een koning doen?

Koning Salomo heeft een nauwkeurig onderzoek ingesteld naar de menselijke aangelegenheden. Hij had de tijd, de middelen en het inzicht om dit onderzoek grondig te verrichten. Daarom kan men er oneindig veel voordeel van trekken wanneer men Salomo’s bevindingen, zoals die in het boek Prediker staan opgetekend, aan een beschouwing onderwerpt.

De wijze man vestigt er de aandacht op hoe nutteloos het is wanneer anderen zich aan net zo’n studie zouden gaan wijden, door te schrijven: „Ik, ja ik, wendde mij om wijsheid en waanzin en dwaasheid te zien; want wat kan de aardse mens doen die na de koning komt? Dat wat men reeds gedaan heeft” (Pred. 2:12). Ja, wat kan een gewoon mens, met veel minder voordelen en hulpbronnen dan een koning, tot stand brengen? Wanneer hij zou proberen te doen wat Salomo heeft gedaan, zou hij slechts een gedeelte van hetzelfde materiaal kunnen behandelen en doen wat mensen reeds hebben gedaan. Er zou niets nieuws worden geleerd over datgene wat het leven werkelijk voldoening schenkt.

Wat stelde Salomo derhalve vast? Hij vervolgt met te zeggen: „Ik zag, ja ik, dat er meer voordeel bestaat voor de wijsheid dan voor de dwaasheid, net zoals er meer voordeel is voor het licht dan voor de duisternis” (Pred. 2:13). Iemand die wijsheid bezit, is beslist beter af dan wie het aan wijsheid ontbreekt. Wijsheid stelt iemand in staat aan de problemen van het leven het hoofd te bieden en zijn energie en vermogens op een doelmatiger wijze te gebruiken dan wanneer hij slechts een zeer beperkt inzicht had. In het licht kan veel meer tot stand gebracht worden dan in totale duisternis.

„Wat de wijze betreft”, zo schreef Salomo, „zijn ogen zijn in zijn hoofd; maar de verstandeloze loopt voort in volslagen duisternis” (Pred. 2:14). Een wijs persoon houdt zijn ogen open. Zijn ogen zijn in zijn „hoofd” in de betekenis dat zijn verstandelijke vermogens er gebruik van kunnen maken. Hij kan een kwestie dus doorzien en verspilt zijn energie niet aan vruchteloze pogingen om een bepaald doel te bereiken. Een dwaze verkeert echter in duisternis; zijn ogen zijn gesloten en hebben geen waarde wanneer het erop aankomt de juiste handelwijze te onderscheiden die gevolgd moet worden.

Niettemin wil het voordeel van wijsheid ten opzichte van dwaasheid niet zeggen dat menselijke wijsheid werkelijk geluk en blijvende voldoening kan schenken. Salomo erkende dit in zijn volgende woorden: „Ik ben te weten gekomen, ook ik, dat er één afloop is die hen allen treft. En ikzelf zei in mijn hart: ’Een afloop zoals die van de verstandeloze zal ook mij treffen.’ Waarom was ik dan, ja ik, destijds zo uitermate wijs geworden? En ik sprak in mijn hart: ’Ook dit is ijdelheid.’ Want er is tot onbepaalde tijd niet méér gedachtenis aan de wijze dan aan de verstandeloze. In de dagen die reeds aanbreken, wordt iedereen stellig vergeten; en hoe