De soldaten stonden erop Alexander te zien. Arrianus schrijft hierover, waarbij hij zijn commentaar baseert op de koninklijke dagboeken:

„Hij had zijn spraak reeds verloren toen de soldaten één voor één langs hem heen liepen; toch groette hij hen allen zonder uitzondering, terwijl hij zijn hoofd, hoewel met moeite, ophief en met zijn ogen naar hen gebaarde.”

Ongeveer twee dagen later stierf Alexander, na slechts tweeëndertig jaar en acht maanden geleefd te hebben. Het was precies zoals enige Indische wijzen hadden opgemerkt:

„O koning Alexander, ieder mens bezit slechts zoveel van de aarde als het stukje waarop hij staat; en u, die een mens bent als alle andere mensen, behalve dat u vol activiteit en meedogenloos bent, zwerft ver van uw huis over de gehele aarde, zelf in moeilijkheden verkerend en anderen in moeilijkheden brengend. Maar na betrekkelijk korte tijd zult u sterven en precies zoveel van de aarde bezitten als voor uw begrafenis nodig is.”

Hoewel Alexander zich prijzend over de woorden van deze wijze mannen had uitgelaten, heeft hij ze nooit ter harte genomen. Zijn eerzucht dwong hem ertoe met zijn veroveringsveldtocht door te gaan totdat zijn levenskracht geheel was uitgeput. In de dood had hij niets meer dan andere mensen.

Water — Wonderbaar geschenk aan de mens

Door Ontwaakt!-correspondent in de Dominicaanse Republiek

NADAT wij de hele dag door een dorre streek van het departement Córdoba in Columbia gereisd hadden, stonden wij naast een klaterende stroom, hoog in de bergen nabij de stad Medellín. Van de auto en ook uit onze kleren liep het zand en het stof in kleine straaltjes naar beneden, en met onze keel was het al niet veel beter gesteld. Bij het doorkomen van een bocht in de weg waarlangs wij naar boven gingen en die ons over de bergen naar de stad Medellín zou voeren, waren wij plotseling op deze bergstroom gestuit. Werkelijk een wonderbaar geschenk van ’s mensen Schepper!

De kringloop van het water

Het water van deze liefelijke stroom was constant in beweging. Te zamen met het water van andere bergstromen, beken en zelfs ondergrondse stromen, plus het water uit rivieren en meren, was het op weg naar de zee. Daar zou het door de krachtige zonnestralen weer als waterdamp worden opgeheven, waarbij het zout eenvoudig door het verdampingsproces zou worden verwijderd.

Per seconde wordt er door de zon ongeveer 13.600.000 ton zoet water aan de zoute oceanen en andere bronnen onttrokken. Door wolken en luchtstromen gedragen, valt de waterdamp als regen op het dorstige land neer, waarna het in een rivier of stroom sijpelt en uiteindelijk weer in de zee terechtkomt. Het is opmerkelijk dat de bijbel ongeveer 3000 jaar geleden deze kringloop reeds beschreef door te verklaren: „Alle winterstromen gaan uit naar de zee, toch is de zee zelf niet vol. Naar de plaats waar de winterstromen uitgaan, daarheen keren ze terug om uit te gaan.” — Pred. 1:7.

Maar de waterdamp wordt niet alleen door de pompactiviteit van de zon aan grote watermassa’s onttrokken; ongeveer 85 percent is afkomstig uit de oceanen, maar ook de planten