zitten, terwijl een lange stoet gevangenen de koning nadert. Een inscriptie luidt: „Sanherib, koning van de wereld, koning van Assur.”

Een ander paleis dat is ontdekt, behoorde aan koning Assurbanipal. Welk een verrassing wachtte de geleerden op deze plaats — de koninklijke bibliotheek! Deze bevatte duizenden kleitabletten. De koning had sommige tabletten uit persoonlijke bronnen verkregen, maar het grootste deel bestond uit afschriften die hij had gemaakt van de originelen die over alle provincies van zijn rijk verspreid waren. Onder de opgegraven tabletten bevonden zich de Babylonische verslagen van de schepping en de Vloed. Sommige tabletten droegen inscripties in zulke fijne tekentjes dat er een vergrootglas voor nodig was om ze te kunnen aflezen. Een inscriptie toont de grote belangstelling van koning Assurbanipal voor zijn bibliotheek: „Ik las de prachtige kleitabletten uit Sumerië en het ingewikkelde Akkadische schrift dat moeilijk is te lezen. Ik las met vreugde de inscripties op steen uit de tijd voor de vloed.”

Koning Assurbanipal was evenals de andere Assyrische koningen wreed en meedogenloos. Hij sloot gevangenen in kooien op en stelde hen tentoon om door honende toeschouwers bespot te worden; hij dwong gevangenen om in optochten de hoofden van hun vroegere kameraden in hun armen mee te dragen. Uit wat in eigen verslagen wordt toegegeven, blijkt dat Ninevé een van de meest oorlogszuchtige steden op deze aardbodem is geweest. „Wee de bloedstad!”

Haar lot kwam verdiend en onafwendbaar. Thans zijn haar verwoeste ruïnes en heuvels een verblijfplaats voor wilde dieren en op de pilaren van haar paleizen strijken de vogels neer. De reiziger in Irak die de ruïnes van Ninevé bezoekt, doet er goed aan de woorden van de profeet Zefanja te gedenken, woorden die Gods besluit tot uitdrukking brengen: „Hij . . . maakt Ninevé tot een wildernis, een oord dor als een woestijn; daar zullen kudden neerliggen en allerlei wild gedierte, kraaien en reigers overnachten op haar kapiteelen, vogels krijschen in de vensters, raven op de drempels, en men zal zeggen: . . . Wat is zij tot een ontzetting geworden, een leger voor het wild gedierte!” — Zef. 2:13-15, LV.

Een terechtwijzing voor jeugdige lasteraars

ONLANGS zei een onderwijzer van een lagere school op Guadeloupe tegen zijn leerlingen: „Jullie zijn toch allemaal christenen, is het niet?” Een aantal van hen antwoordde: „Er zijn hier zevenentwintig leerlingen aanwezig; zesentwintig christenen en één duivel.” Toen de onderwijzer zich afvroeg wat zij hiermee bedoelden, lichtten de leerlingen hem erover in, dat de „duivel” een van Jehovah’s getuigen was.

In de loop van de les merkte de onderwijzer op dat zij, daar zij allen christenen waren, wel zouden weten wat een profeet was, er verschillende zouden kunnen noemen en dat zij het antwoord op een stuk papier moesten schrijven. Later vroeg hij hun eveneens een definitie van een nomade te geven en enkele als voorbeeld te noemen. Toen de papieren werden ingeleverd, ontdekte de onderwijzer tot zijn grote verbazing dat de enige leerling die het juiste antwoord had gegeven, de jongen uit het gezin van Jehovah’s getuigen was.

Dit kind zette uiteen, dat een profeet van God iemand is die onder goddelijke inspiratie gebeurtenissen voorzegt en noemde Jesaja, Jeremia, Daniël, enzovoorts, als voorbeelden. Hij definieerde een nomade als iemand van een ras of stam zonder een vaste verblijfplaats, die van plaats tot plaats trekt, en hij vermeldde de Israëlieten die in de tijd van Mozes door de woestijn naar het Beloofde Land trokken, als voorbeeld.

Wat was de reactie van de onderwijzer? „Wel, uit deze antwoorden kan ik zien, dat er zich in deze klas zesentwintig ’duivels’ bevinden, en slechts één christen!”