nemen van een kudde zwijnen, misschien met de bedoeling hier een bepaald onnatuurlijk, sadistisch genoegen uit te putten. De demonen namen de kudde van ongeveer 2000 varkens in bezit en stortten ze in de Zee van Galiléa, waar ze de dood vonden. — Matth. 8:30-32; Mark. 5:11-13.

Het geval van Satan en de demonen toont beslist krachtig aan dat zwichten voor trots tot een verschrikkelijke ineenstorting leidt. Het is moeilijk te geloven dat deze kwaadaardige, leugenachtige geestelijke schepselen eens tot de volmaakte zonen van God hebben behoord. Dit dient ons, onvolmaakte schepselen, te doordringen van het feit dat wij tegen trots moeten strijden ten einde niet zelf te ervaren dat wij een enorme val maken, hetgeen onze eeuwige vernietiging tot gevolg zou hebben.

Ik leefde om te vliegen

HET is laat in de winter van 1960 — om precies te zijn, de ochtend van 10 maart 1960. Ik meld me bij de verkeerstoren in Büchel in de Eifel (Duitsland) en vraag om landingsinstructies. Prompt komt het antwoord: „A.B. 234 vrij om te landen.” Dan wordt mij het nummer van de landingsbaan en de windsnelheid en -richting opgegeven.

Ik verricht de gebruikelijke handgrepen voor het verminderen van vaart. De aarde schiet omhoog naar mij toe. Ik neem gas weg, zwenk en raak de grond. Aan het eind van de landingsbaan draai ik om naar het parkeergedeelte. Het gieren van de straalmotor wordt zachter en stopt ten slotte. Ik maak m’n parachuteriem los en klim uit de bommenwerper type F-84-F.

Dit is m’n laatste vlucht. Nooit zal ik meer een „knuppel” in mijn hand nemen om een gevechtsvliegtuig te besturen. Dat was mijn besluit in de late winter van 1960 en daar sta ik nog steeds achter.

GROTE LIEFDE VOOR VLIEGEN

Wanneer u bedenkt hoeveel ik van vliegen hield, zult u begrijpen welk een moeilijke beslissing dit voor mij was. Als kind keek ik met verlangende ogen naar elk vliegtuig in de lucht. Toen ik zes of zeven jaar was, namen mijn ouders mijn broers en mij mee naar een vliegveld bij ons in de buurt, in Gleiwitz (Duitsland). Gefascineerd keek ik naar het landen en opstijgen van de vliegtuigen. Mijn ouders hadden hun handen vol om mij van het vliegveld vandaan te houden. Vliegen werd mijn grootste wens.

In 1939, toen ik net dertien jaar oud was brak de Tweede Wereldoorlog uit. Het speet mij dat ik niet in de gelegenheid zou zijn mij als een gevechtspiloot te onderscheiden, want we waren er toen allemaal van overtuigd dat de oorlog spoedig zou eindigen. De oorlog woedde echter langer dan werd verwacht. Ik sloot me aan bij de Hitler-jeugd, zoals van bijna alle jonge jongens werd geëist. Hier opende zich de gelegenheid om een vooropleiding in vliegen te krijgen, en ik greep die snel aan. Ik leerde een zweefvliegtuig besturen. Mijn droom, mijn doel, scheen in vervulling te gaan. Mijn enthousiasme voor vliegen groeide.

Met toestemming van mijn ouders gaf ik mij op zestienjarige leeftijd vrijwillig voor de Duitse luchtmacht op. Ik legde alle proeven met succes af en werd begin 1944 opgeroepen voor de officiersopleiding. Toen ik mijn vliegbrevet kreeg, was de oorlog echter bijna afgelopen. Duitslands befaamde Luftwaffe had ontzaglijk veel vliegtuigen verloren en ik heb nooit de kans gekregen om een gevechtsvliegtuig in een gevecht te besturen. Ik werd gevangen genomen en kwam ten slotte in het krijgsgevangenkamp Munsterlager terecht.

Het leek erop dat mijn kans om te vliegen voorgoed verkeken was, aangezien Duitsland na de oorlog een slechte tijd beleefde. Na uit het krijgsgevangenkamp te zijn teruggekeerd, ging