En hij zei vervolgens: ’Waarlijk, zij zijn mijn volk, zonen die zich niet ontrouw zullen betonen.’ Daarom werd hij hun tot Redder.

Jesaja 63:7-

16. (a) Waar ging Jehovah van uit toen hij zijn verbond met Israël sloot? (b) Hoe gaat God met zijn volk om?

¹⁶ Na de exodus bracht Jehovah Israël naar de berg Sinaï, waar hij deze belofte deed: „Indien gij mijn stem strikt zult gehoorzamen en mijn verbond inderdaad zult onderhouden, dan zult gij stellig . . . mijn speciale bezit worden . . . En gíj zult mij een koninkrijk van priesters en een heilige natie worden” (Exodus 19:5, 6). Hield Jehovah hen voor de gek toen hij dit aanbod deed? Nee, want Jesaja onthult dat Jehovah bij zichzelf zei: „Waarlijk, zij zijn mijn volk, zonen die zich niet ontrouw zullen betonen.” Een geleerde merkt op: „Het ’waarlijk’ is niet het decreet van soevereiniteit of voorkennis: het is de hoop en het vertrouwen van liefde.” Ja, Jehovah sloot zijn verbond te goeder trouw; het was zijn oprechte wens dat het zijn volk zou gelukken. Ondanks hun duidelijke tekortkomingen gaf hij blijk van vertrouwen in hen. Wat geweldig is het een God te aanbidden die zo’n vertrouwen in zijn aanbidders stelt! Ouderlingen in deze tijd sterken degenen die aan hun zorg zijn toevertrouwd aanzienlijk wanneer zij ook van het vertrouwen blijk geven dat Gods volk in de grond goed is. — 2 Thessalonicenzen 3:4; Hebreeën 6:9, 10.