Jehovah’s volk verheugt zich

17. Hoe heeft de profetie van Jesaja getrouwe joden tijdens hun lange ballingschap troost verschaft?

¹⁷ Hoofdstuk 35 van Jesaja’s profetie eindigt blij: „Het zijn de door Jehovah losgekochten die zullen terugkeren en stellig naar Sion zullen komen met vreugdegeroep, en verheuging tot onbepaalde tijd zal op hun hoofd zijn. Tot uitbundige vreugde en verheuging zullen zij geraken, en droefheid en zuchten moeten wegvlieden” (Jesaja 35:10). De joden die tijdens hun ballingschap troost en hoop uit deze profetie hebben geput, hebben zich misschien afgevraagd hoe de diverse details ervan in vervulling zouden gaan. Waarschijnlijk hebben zij veel aspecten van de profetie niet begrepen. Toch is het glashelder geweest dat zij zouden „terugkeren en stellig naar Sion . . . komen”.

18. Op welke manier maken droefheid en zuchten in Babylon plaats voor uitbundige vreugde en verheuging in het herstelde land?

¹⁸ En dus beginnen in het jaar 537 v.G.T. ongeveer 50.000 mannen (onder wie ruim 7000 slaven) samen met vrouwen en kinderen aan de vier maanden durende reis terug naar Jeruzalem, met het volste vertrouwen in Jehovah (Ezra 2:64, 65). Slechts enkele maanden later is Jehovah’s altaar herbouwd, waarmee een voorbereidende stap is gezet tot de algehele herbouw van de tempel. De 200 jaar oude profetie van Jesaja is vervuld. De droefheid en het zuchten van de natie in Babylon maken plaats voor uitbundige vreugde en verheuging in het herstelde land. Jehovah heeft zijn belofte vervuld. Het paradijs — in zowel de letterlijke als de geestelijke zin — is hersteld!

De geboorte van een nieuwe natie

19. Waarom moet gezegd worden dat Jesaja’s profetie in de zesde eeuw v.G.T. slechts een beperkte vervulling heeft?

¹⁹ Uiteraard is in de zesde eeuw v.G.T. de vervulling van Jesaja hoofdstuk 35 beperkt. De paradijstoestanden waarin de gerepatrieerde joden zich verheugen, zijn niet van blijvende duur. Mettertijd wordt de zuivere aanbidding bezoedeld door vals-religieuze leerstellingen en nationalisme. In geestelijke zin kennen de joden opnieuw droefheid en zuchten. Uiteindelijk verwerpt Jehovah hen als zijn volk (Mattheüs 21:43). Wegens hernieuwde ongehoorzaamheid is hun vreugde niet blijvend. Dat alles duidt op een verdere, grotere vervulling van Jesaja hoofdstuk 35.

Er klonk een vreugdegeroep toen het goede nieuws van Gods koninkrijk werd verkondigd. Zeven weken na zijn dood en opstanding richtte de verheerlijkte Jezus de christelijke gemeente op, een geestelijk Israël bestaande uit joden en anderen die door Jezus’ vergoten bloed waren verlost, als Gods geestelijke zonen en broeders van Jezus waren verwekt en met heilige geest waren gezalfd. — Handelingen 2:1-4; Romeinen 8:16, 17; 1 Petrus 1:18, 19.

Belangrijker nog was dat rechtgeaarden de valse religie ontvluchtten en zich binnen de christelijke gemeente in een geestelijk paradijs gingen verheugen (Jesaja 52:11; 2 Korinthiërs 6:17). Zoals in het geval van de joden die uit Babylon terugkeerden, merkten deze ontkomenen dat een positieve, moedige geest onontbeerlijk was. — Romeinen 12:11.