Jozef weigerde toe te geven aan wanhoop en probeerde zijn werk zo goed mogelijk te doen. Zo gaf hij Jehovah volop de kans hem te zegenen, en al snel werd hij geliefd bij zijn nieuwe meester. Potifar zag dat deze jonge bediende werd gezegend door Jehovah, de God van Jozefs familie, en die zegeningen leverden Potifar ongetwijfeld materieel voordeel op. De bekwame Jozef werd steeds meer gewaardeerd, en uiteindelijk vertrouwde zijn meester hem alles toe (Genesis 39:3-6).

Ondertussen werd Jozef volwassen. Het verslag zegt dat hij een man werd die „schoon van gestalte en schoon van uiterlijk” was. Die woorden laten doorschemeren dat er gevaar op de loer lag, want iemand met een knap uiterlijk krijgt vaak ongepaste aandacht zonder erom te vragen.