In Jozefs geval had wegvluchten grote gevolgen. Potifars vrouw was uit op wraak. Ze zette het meteen op een schreeuwen en riep de andere bedienden erbij. Ze beweerde dat Jozef had geprobeerd haar te verkrachten maar ervandoor was gegaan toen ze begon te schreeuwen. Ze bewaarde Jozefs kleed als belastend bewijs en wachtte tot haar man thuiskwam. Vervolgens vertelde ze hem dezelfde leugen, en ze zei dat het eigenlijk allemaal zijn schuld was, omdat hij die buitenlander in huis had gehaald. Hoe reageerde Potifar? Hij was woedend! Hij liet Jozef oppakken en in de gevangenis gooien (Genesis 39:13-20).

„IN BOEIEN KNELDE MEN ZIJN VOETEN”

We weten maar weinig over hoe het er toen in Egyptische gevangenissen aan toe ging. Archeologen hebben ruïnes gevonden van grote, versterkte complexen met cellen en kerkers. Later omschreef Jozef de gevangenis met een woord dat letterlijk „de regenput” betekent, waaruit op te maken valt dat het een donkere en troosteloze plek was (Genesis 40:15, vtn.). In het Bijbelboek Psalmen staat dat Jozef nog meer kwellingen te verduren kreeg: „In boeien knelde men zijn voeten, in ijzers kwam zijn ziel” (Psalm 105:17, 18). Soms werden gevangenen met hun armen achter hun rug bij de ellebogen vastgeketend of kregen ze een ijzeren band om hun nek. Wat moet Jozef onder die behandeling hebben geleden, terwijl hij zo’n straf helemaal niet verdiend had!

Wat het nog erger maakte, was dat het niet van korte duur was. Het verslag zegt: „Hij bleef daar in het gevangenhuis.” Hij heeft jaren in die verschrikkelijke plaats doorgebracht!a En Jozef wist niet of hij ooit nog vrij zou komen. Dagen werden weken en weken werden maanden. Hoe lukte het hem niet wanhopig te worden en alle moed te verliezen?