၁၇ သူတို့မှာ  နားထောင်ချင်စိတ် မရှိဘူး။+ ကိုယ်တော်လုပ်ပေးခဲ့တဲ့ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ် လုပ်ရပ်တွေကိုလည်း  သတိမရတော့ဘဲ ခေါင်းမာတယ်။ ကျွန်ခံရာအီဂျစ်ပြည်ကို ပြန်ဖို့ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ကို ခန့်ထားတယ်။+ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တော်ဟာ ခွင့်လွှတ်ဖို့ အသင့်ရှိတဲ့ဘုရား၊ သနားစာနာပြီး ကရုဏာရှိတဲ့ဘုရား၊ ဒေါသထွက်နှေးပြီး ခိုင်မြဲတဲ့မေတ္တာ ကြွယ်ဝတဲ့ ဘုရားဖြစ်တာကြောင့်+ သူတို့ကို မစွန့်ပစ်ခဲ့ဘူး။+

၂ အဲဒီအခါ ယေဟောဝါဆီ သူဆုတောင်းတာက–  “ယေဟောဝါဘုရား၊ ဒီလိုဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ နေရင်းပြည်မှာရှိကတည်းက ကျွန်တော်တွေးပူမိသားပဲ။ ဒါကြောင့် တာရှိပြည်ကို+ ချက်ချင်းပြေးခဲ့တာ။ ကိုယ်တော်ဟာ သနားစာနာတတ်ပြီး  ကရုဏာရှိတဲ့ဘုရား၊ အမျက်ထွက်နှေးပြီး ခိုင်မြဲတဲ့မေတ္တာ ကြီးမားတဲ့ဘုရား၊+ ဘေးဆိုးအတွက်  စိတ်မကောင်းဖြစ်တတ်တဲ့ ဘုရားပဲဆိုတာ  ကျွန်တော်  သိတာပေါ့။